Poezi- nga poete te ndryshem,

MALLËNGJIM

 

Ku ka respekt dhe edukim, ka forcë dhe bashkim!

 

...Është natë von, më merr mallëngjimi,

Për odat tona dikur ; aty ku bëhej bashkimi,

Mblidheshin burra me vepra heroike,

Këndoheshin këngë të lashta epike!


Motrat dhe gratë tona krenare,

I mbanin odat me bujarinë shqiptare,

Si Zanat e malit, nderonin pa pushim…

Me pritjen bujare plot edukim!...

 

Dëftoheshin -trajtoheshin, ide të larta !

Përballë armiqve si të qëndrojmë,

Me besëlidhjen e madhe shqiptare!

Trojet tona si t´i ribashkojmë!

 

E fillonte fjalën plaku,

E përfundonte i riu…

Logu i burrave, e hapte fjalë-valën…'

Të hiqej qafet, okupatori shkja- ziu!..........

 

Odat tona, dikur kështjella,

Rrënonin shtete armike,

Me ide të thella…

Krijoheshin Komitete!…

 

Komitete Shpëtimi,

Përhapnin rreze lirie,

Nga kullat tona…

Të hiqeshin ato re të zeza,


Fadil SHYTI

R o b ë o r i e!



Kudo në trojet shqiptare,

E patën qëndresën e kishin folenë,

Shqiptarëve ua rritën shpresën,

Armiqve ua bënë benë!



Kanë kaluar vite, shekuj do vinë,

Histori jona me rrebeshe,

Nga këto baza popullore,

E mbajti të fortë Shqipërinë!


Fadil SHYTI

Për Shqipëri

Eh, sa e sa trima
Ikën me sy hapur
E sa e sa trimëresha
Nuk i mbyllën sytë!


Eh, sa e sa heronj
Nuk i prehu qetësia
E sa e sa gjenerata
Prehja nuk i qetësoi


E prapë nuk u bë
Shqipëria
As sot


Kur do të arrijmë që
Dinjitetshëm ta themi
Ne
Bijtë e Shqipërisë
Jemi!


Mehmet BISLIMI

Nehat Jahiu




Nëno,



Dikush më shumë e dikush më pak

në vendin tonë na quajnë ardhacakë,

harruan djersën e gjakun në fusha e male,

harruan eshtrat e të parëve në këto varre.



Nëno,



Ti vatër e ngrohtë,vatër e imja e lashtë,

sa here ti prenë degët,ti aq më shumë lëshove shtat,

sa herë që të huajt ta shkelën tendën tokë,

bijtë e tu të ledhatuan,nuk të lanë të derdhësh lot.



Nëno,



Sa herë deshën në themele të ta shkulin gurin,

mbi varret tua ti lartë e më lartë ngrite flamurin,

sa herë që të pushtuan dhe ngapak na u lodhe,

por çdoherë tokën tënde me drith e mbolle.



Nëno,



Unë, biri yt, me mall e dashuri të përqafoj,

plagët që të huajt ti dhanë,kurrë nuk ti harroj,

shekuj me radhë nuk iu gjunjëzove gjithëkujt,

tokën tënde nuk ia lëshove askujt.



Nëno,



Sa herë që të kaploj stuhia e dimri,

në arat tua ti mbolle lule prilli,

arat tua kurrë djerrina nuk të mbetën,

bijtë e tu asnjëherë nuk të lane vetëm.



Nëno,



Te kjo tokë,tokë e kuqe,

kanë mbirë shumë lulëkuqe,

kanë rënë në varr shumë nuse,

shumë trima lulëkuqe nëpër varre,

vdekja e tyre shkruar nëpër fusha e male.



Nëno,



Te kjo tokë me lisa,

janë këtu buka e rrita,

gjakëra të ngjizur në rasa guri,

shkaba qëndisur tek flamuri.



Nëno,



Te kjo tokë,tokë e fortë,

arat mbjellë me eshtra,dje e sot,

lule skuqur me gjak arbror,

te ti nënë me shumë morte.



Nëno,



Te kjo tokë janë vrarë shumë,

u derdh gjaku,u derdh lumë,

të bleruara janë mal e fushë,

dasmë bënë dasmorët me krushq.



Nëno,



Te kjo tokë,tokë shqiptare,

mbijnë lulëkuqet përmbi varre,

mbijnë lulëkuqet për çdo ditë,

e trimat e lirisë vijnë për ti ujit…



Nëno,



Kala e lashtë sa guri,

sa shkaba tek flamuri,

nuk të lane trimat të shtrihesh për dhe,

thanë: trojet këtu i kemi,këtu kemi le.



Nëno,



Korbat tu hodhën e të hodhën barot në sy,

deshën ti verbojnë,të të mos njohim ty,

po kush se njeh nënën,nënën tonë,

këtu është djepi shekullor,djepi ynë.



Nëno,



Si lulet tinëzisht,kur i palos e hidhura brymë,

për tokën tënde tanksat ty tu shtrinë,

ta hodhën helmin për të helmuar

ne ta puthëm token e në zemër të shtrënguam.



Nëno,



Me helm korbat gjakun,deshën ta pijnë,

deshën të ta helmojnë e ti nxjerrin sytë,

plagët,nënë, me ujin tënd ti shëruam,

rrënjët më thellë në token tënde ti lëshuam.



Nëno,



Shumë plagë të dhanë,

e për ty çfarë nuk than[,

oh,sa të dëshpruan,

po nuk të gjunjëzuan.



Nëno,



Eh,ç,mundime të dhanë,

e të qetë nuk të lanë…,

plagët vet i shërove,

dhembjet larg i mërgove.



Nëno,



Nuk iu nënshtrove dhunës,

roje bën maje kullës.



Nëno,



Kala e fortë,kala muri,

ndërtuar mbi shkëmbinj guri,

Nëno, moj kala me mure të trashë,

legjendë e një populli të lashtë.



Nëno,



Muret e tua,o sa të larta!

të mbrojti pushka,të mbrojti shpata,

nuk të lanë të shkrihesh si bor[,

trimat për ty thurrën kurorë.



Nëno,



Shumë i dashur është vendi i lindjes,

kur prej pragut sheh rrezën e drtës,

vetëm në ty jam i qetë dhe krenar,

djersë, gjak…,e eshtra të kemi falur.



Nëno,



Dashuria më djeg,zemrën ma kall,

kur ti nënëloke më del përball,

e unë tretem e tretem në mendime,

kur hyj e dal në të dhembshurat kujtime.



Nëno,



Te ti jam rritur me rrezet e hënës,

me kafshatën e bukës në fund te magjës,

buzën ma lagu molla e ruajtur në gji,

në djep druri më përkundi dora jote me ëmbëlsi.



Nëno,



Këtu te ti kemi lindur,oj nënë,

te ti pamë diell e hënë,

këtu ku lulen e pare çel pranvera,

dhe baltës si mjaltës i vjen era.



Nëno,



Këtu te ti kemi lindur,oj nënë,

stërgjyshrit vatrat ku na i kanë lënë,

këtu,ku dhe ferrat të bukura janë,

ku prindrit tanë varret i kanë.



Nëno,





Këtu tek ti kemi lindur oj,nënë,

bukën dhe ujin ku na e kanë dhënë,

këtu ku dielli dhe hëna na gëzojnë,

ku gjyshërve tanë eshtrat iu pushojnë.



Nëno,



Në tendën rrasë të gurit,

e mu në zemër të flamurit,

kemi qenë dhe jemi,

te ti emrin shkruar e kemi.



Nëno,



Këtu kemi qenë kur lind dielli,

e kur lulet na i çel prilli,

për here të pare,shekuj me radhë,

diellin e zjarrtë kemi dëshmitar.



Nëno,



Këtu kemi qenë kur lind hëna,

kur na buzëqeshi e dashura nëna,

për herë të pare,shekuj me radhë,

hënën e artë e kemi dëshmitar…



Marrë nga poema “Rrënjët i ke në këtë tokë Ilire”

DERI KUR?...

Heu, se na mori lumi!...
E dot nuk na doli gjumi,
Na kaploi dehja "demokratike",
Me thirrma histerike,
Heroizma shqiptare,
Sosë rrugën te liria.
Me diplomaci thinjake
Jo, s´bëhet Shqipëria.

Deri kur, deri kur...
Qënka thënë të presim?!
Që qiellit ndezur flakë
Lirinë n´tokë ta zbresim?

Jemi shtet me emrin Dardan,
Republikë e Kosovës tash,
A nuk do të jemi shtet sovran
Në truallin tonë, pash më pash?

Europa dhe bota "demokratike"
Shikon që derdhet gjak.
Këputet diku një trëndafil,
Diku këputet një zambak.

Deri kur, deri kur...
Kosovë - Nëna ime,
Do t´ ma bësh zemrën copë
Dhe shpirtin thërrime?!


Fadil SHYTI

T H I R R J E
Në ligjet e të jetuarit
nuk ka drejtësi për të gjithë 
as dashuri të mjaftueshme
një dhuratë e tillë mungon
po unë u bëj thirrje lexuesve
të ngritën kundër padrejtësisë 
dhe diellin ta ngrejmë me duar
me sa më pak dhimbje
me sa më pak vuajtje

Që nga Jugu ne Veri mbretëron një errësirë,
nëpër fusha, nëpër kodra, vërshëllen një egërsirë!
Pra, o burra, hani, pini, hani, pini or' e ças,
Për çakallin, nat' e errët, është ras' e deli ras'!

Hani, pini dhe rrëmbeni, mbushni xhepe, mbushni arka,
të pabrek' ju gjeti dreka, milionier' ju gjeti darka!
Hani, pini e rrëmbeni, mbushni arka, mbushni xhepe,
gjersa populli bujar t'ju përgjigjet : peqe, lepe!

Ai rron për zotrinë tuaj, pun' e tija, djers' e ballit,
ësht' kafshit për gojën tuaj. Rroftë goja e çakallit!
Shyqyr Zotit, s'ka më mirë, lumturi dhe bukuri,
dhe kur vjen e ju qan hallin, varni buz' edhe turi!

Hani, pini dhe rrëmbeni, është koha e çakenjve;
hani, pini e rrembeni, ësht' bot e maskarenjve;
Hani, pini, vidhni, mblidhni gjith' aksione, monopole,
ekselenca dhe shkelqesa, tuti quanti come vuole!

Nënshkrim i zotris suaj nëpër banka vlen milion,
ju shkëlqen në kraharuar decorata "Grand Cordon"!
Dhe kërkoni me ballhapur (!) komb i varfër t'ju thërres'
gjith me emrin tingëllonjës: Ekselenca e Shkelqes'

dhe të quheni përhera luftëtar' e patriot',
Po ka një Zot qe s’do duroje, shume lavdi të madhit Zot
Grand Cordon i zotris'sate, që në gji të kan ' vendosur,
ësht' pështyma e gjakosur e atdheut të vremosur;

dhe kolltuku ku ke hipur, duke hequr nderin zvarr',
ësht' trikëmbshi që përdita varet kombi në litar!
Dhe zotrote kullurdise, diç, u bëre e pandeh,
kundër burrit të vërtetë zë e vjell e zë e leh!

E na tunde, na lëkunde, nëpër salla shkon e shkunde,
mbasi dora e armikut ty me shok' të heq për hunde.
Rroftë miku yt i huaj, që për dita los e qesh,
të gradoi katër shkallë, pse i the dy fjal' në vesh!

Koha dridhet e përdridhet, do vij' dita që do zgjidhet
dhe nga trasta pem' e kalbur doemos jasht' do hidhet!
Koha dridhet e përdridhet, prej gradimit katër shkallë
nuk do mbetet gjë në dorë veç se vul' e zezë në ballë!

Mirpo ju që s'keni patur as nevoj' as gjë të keqe,
më përpara nga të gjithë, ju i thatë armikut: "Peqe!"
Që të zinit një kolltuk, aq u ulët u përkulët,
sa në pragun e armikut vajtët si kopil u ngulët!

As ju hahet, as ju pihet, vetem titilli ju kihet...
Teksa fshat' i varfer digjet... kryekurva nis e krihet!
Sidomos ju dredharakë, ju me zemra aq të nxira,
ju dinakë, ju shushunja, ju gjahtar' në errësira!

Ç'na pa syri, ç'na pa syri!... Hunda juaj ku nuk hyri:
te i miri, te i ligu, te spiuni më i ndyri!
Dallavera nëpër zyra, dallavera në Pazar,
dallavera me të huaj, dallavera me shqiptar'

Vetëm, vetëm dallavera, dhe në dëm të këtij vëndi
që ju rriti, që ju ngriti, që ju ngopi, që ju dëndi!
Nëse kombi vete mbarë, nesër ju veproni ndryshe,
dylli bënet si të duash, kukuvajk' dhe dallandyshe...

kukuvajka gjith’ me lajka, neser silleni bujar,
nën dorë e nën maska, shkoni jepni një kapar!
Dhe kujtoni tash e tutje me të tilla dallavera
kukuvajka do përtypi zog e zoga si përhera...

Ja, ja grushti do të bjeri përmbi krye të zuzarve,
koha është e maskarenjve, po Atdheu i shqipëtarve!
Edhe ju të robëruar, rob në dor' të metelikut,
fshini sofrat e kujtdoj', puthni këmbën e armikut!

Që ta kesh armikun mik e pandehni mënçuri,
mjafton bërja pasanik, pasanik dhe "bej" i ri,
dhe u bëtë pasanik, me pallate, me vetura,
kurse burrat më fisnikë, japin shpirtin në tortura!

Vëndi qënka sofr' e qorrit, vlen për goj' e për lëfytë,
bëni sikur veni vetull', shoku shokut krreni sytë...
Dhe për një kërkoni pesë, po më mir' njëzet e pesë.
Le të rrojë batakçiu dhe i miri le të vdesë!

Po një dit' që nis e vrëret do mbaroj' me bubullimë,
ky i sotmi zër' i errët, benet vetëtimë
dhe i bije rrufeja pasuris' dhe, kësi lloj,
nuk ju mbetet gjë në dorë, vetëm një kafshit' për goj'!

A e dini që fitimi brënda katër vjet mizor'
nuk ësht' yti, nuk ësht' imi, është i kombit arbror,
ësht' i syrit në lot mekur, ësht' i vëndit djegur, pjekur,
Ju do thoni si të doni... po e drejta dermon hekur!


shkruar nga autori Ali Asllani në vitin 1942

Ç A M Ë R I A



Nga Kasam Shaqirvela



Gjithmonë të ndjekur

Ngahera të vrarë

Prej Andartësh

Dhe Fanariotësh

Të Idesë së Madhe

Që ngrihej lugat mbi dhe

Pllakosur kujë e gjëmë mbi ne

Në mëkate zhytur

Nga farë e jona,

Dhe laneti ngritur

Nga soji i huaj

Si Venizellos

Zografos dhe Zervas

Për Megaloidenë

E “Vorio Epiri”-it

Që zemra u plas

Vërshuan në Çamëri

Llava ujqish t`uritur

E hiena turinj ngjyer





Me gjak Çami, të

Pafajshëm, përlyer

Masakra në fëmijë,

Gra edhe pleq

Situata makabre

Të shekullit të ri

Kryer nga grekë

Aty në Çamëri.

Oh! Paramithi?

Ç’pësove ti

Asaj nate pa hënë

Sa e sa trima çamë

Për lirinë tu vranë

Për vendin mëmë

Pa dallim feje

Ortodoksë-grekë

Apo turq-myslimanë

Sepse ishin të një gjaku

Madje të lindur nga

Të njëjtët Baba dhe Nënë

Që kohët i ndanë me:

Gjuhë, fe dhe tjera anë.





Po vallë shqiptari çu bë ?

A u shkri si bora ndër male

A u tret si kripa në det pa zë?!

Jo, jo?! -ai u nda në:

latinë, grekë dhe turq

Sipas feve që mori

Gjatë historisë, si dhe

Nga proceset e copëtimit,

E pastaj përvetësimit, të

Tokës së Nënë Shqiptarisë.

Zëri nga pellgu i gjakut



Shkruan: Afrim Morina



* * *

Kur i pate shkruar

Letër

Taranta Babus

I tregove historinë e

Romës

Që nga rita e Romulit dhe Remit

Me qumësht ulkonje

Kovat me gjak

Legjionet e vdekjes

Që përgatitëshin të shkojnë

Atje

Se u kishte mbet syri

Madje edhe në dhit

T’uaja



*



Letra më erdhi edhe mua

Në Lepogllavë

E lexova...

Thash

Edhe për ne

përgatitën legjionet e vdekjes

nga pasardhësit e

ujkut të çalë

për qingjat tanë



*



Kaluam stuhi dhe uragane

U përballëm edhe me

Legjione të vdekjes



*

Arrita në Romë

Nuk e rilexova letrën Tënde

e pash me sytë e mi

ate që nuk ia the

Taranta Babus

Se Roma

Ishte ngritur në jë pellg

Gjaku



Pash pjesë gjymtyrësh

Në çdo gdhjendje

Guri



*



Nga themelet ngritnin

Kokën

Raca të ndryeshme

Gumzhinin gjuhët

Veshët më buqitën

Nga një zë

I pellgut të gjakut

Nga jam unë

Çdo guri

Copat e mishit

I ka të pastruara

Me gjak

Dhe në gjak

Noton



19.10.2002, mbi Adriatik

NJË JETË PËR NJË IDEAL
(Elegji për Shaban Polluzhën)
Nga Kasam Shaqirvela
Jetën, gjithmonë e kemi mbajtur në trastë
edhe bukën bashkë me kripën në janxhik1
hudhur mbi shpinë e lidhur me besën bast
gjithmonë i dham’ lirë, si për mik e armik ?!
Maleve të Drenicës kalonim janar-shkurtin-’45,
në gjamë?!
ditën, e hanim veten bashkë me diellin shpellave?!
natën, e matnim Atdheun e Vogël, me pëllëmbë,
për pëllëmbë!
ia numronim varret edhe yjet, me shpresën
se mbesëm2.
derisa nuk ndodhi tradhëtia, që disa herë
na përsëritet
që nuk po ndalet, por shtohet, shtohet e bile rritet ?!
***
Atdheu gjithmonë kërkon therorë; flijohen
gjeneratat
për tokë e popull që as shitet e as blehet, sepse
ka Shabana, që lindi nëna luana, sa e sa tjerë
1 Strajcë lëkure
2 mbetemi
që s’harohen,
atyre fama u rri zgjuar përmbi kokë. Kurorë
për dëshmorë !
Për ty Drenicë, edhe sot s’po më ndalen lotët, dua
me t’qa !
me u zhgërry n’vaj, me e qetësu shpirtin e vram, ah!-me e
shpërla!
të shumta janë masakrat që mbi ty t’i kanë ba3, kush pra?
bastardhët e kuq, si tufa hienash tu turrën n’hata ?!
në gjak t’kuq e t’zi, të kanë ngjyer dhe të kan’ la4
të kanë fyer, të kan’ lyer, të kanë sha edhe të kan’vra ?!
e ti s’lëshove za, se s’lëshove za dhe as ke qa, por ke ba
sevda !
vdekjen me sy hapur e ke pa?! Nuk je gjunjëzue !
por ke këndue! Nuk je tremb se ke luftue me u çlirue...?!
e gjithë kët’ ta kanë ba për me t’shpërngul ?
që farën tënde me ta zhbë a me ta shkul
nga vendi yt, ul e përul?
në vendin tand, një farë dreqi me e pru këtu
për me e ngul ?!
se kush tjetër kish me e ba, përveç sllavit tralala,
hordhitë çetnike të sojit karpatian, që
i thirrim shkja
pollën UDBA , OZNA e do Brigada t’kuqe-Komitete
që i sollën Kosovës, shum’ të zeza; kijamete ?!
***
E!-ti Shaban, tribun i vegjëlisë së Shqiptarisë !
s’e njohe kurrë më parë rrenën dhe tradhëtinë
çiltërisht kape pushkën me shokët e idealit
për t’ia sjellë vendit të shtrenjtën Lirinë
As pesha e viteve, as dimri me acar
s’ta ngriu gjakun tënd në vlim,
për çlirim !
por fjala e dhënë, i rrejshmi premtim ?!
që laro shqiptarët ta dhanë n’Pazar
3 bërë
4 larë
ta këputi shpirtin, kur n’besë të prenë
po ato, që në shqipen tënde të thirrën
n’takim
natën e errët ta zunë rrugën me rrenë
të rrethuan shpirtshiturit, me një arsyetim !
mbrojtjen e Kosovës, ta quajtën dezertim….?!
Ne qemë vrarë, prerë dhe plaçkitur
edhe më parë, kur nuk qe lufta e dytë
vendi ishte djegur, kallur e zhuritur
nga luftërat Ballkanike që na patën mbytë?!
***
Por, kjo tani, më e rënda na doli, se
brenda vetë neve, dreqi i kuq, dreqër të zi polli
e ti ranë vëllai-vëllait; ballistë e partizanë
njërët, plisin e bardhë mbështjellur me flamur
tjerët, yllin e kuq pesëcepësh ngjitur në ballë
nuk u vranë të tjerë përveçse shqiptarë ?!
nga plane sllave me qëllime të caktuara
në kuzhinat ruse, bukur mirë të gatuara
e me do mëlmesa-Bylmeza vendi, të ftilluara ?!
***
Ah!- mendjeletët, shqiptarët medet ?!
i besuan mobilizimit të shpikur nga sllavi
njërët ia mësyjnë Pazarit, tjerët në Fushë të Sremit
pa burra e lanë tërë vendin e vet ?!
ata që su pajtuan dhe nuk i kapi kalemi
u derdhën maleve, shkrepave luftuan
tjerët ndër burgje i masakruan i mbytën !
nëpër puse e gropa, si t’ishin kafshë i qitën...!?
***
Ti Drenicë, moj Zonja Plakë
Ato ditë janari ’45, me acar
Ti e tëra po digjeshe flakë
Se s’pranoshe me t’qitë n’pazar
Tu dhims kulla me plis të bardhë
Ajo kullë aty në Rezallë
Qi i ndejti armikut ballë për ballë
Ç’kuptim të djeshëm mba ?
E ç’simbol të sotëm ka ?
Një kullë në Rezallë të Drenicës
Emblemë e qëndresës dhe sakrificës !
Tetovë, 9 prill, 2008

Z Ë R I PRESHEVËS
Ngritemi që të j e t o j m ë
ngritemi që të ndërtojmë
ngritemi të bëjmë më shumë
Kosovë është Presheva, hej!..
Si të jetojë nën terr të huaj
me duart e tij të përgjakura
me drejtësinë e të çmendurit
Me atë që vetëm më vret
Në këtë t o k ë denbabaden
unë kam varret e stërmoçme
të rënët e të gjitha kohrave
këngët e të gjitha betejave
O ti që flet krejt ndryshe
K o s o v ë është emri im
Kosovë është g j a k u im
Shqipëri është Presheva, hej!...
Rrustem Geci - Dortmund

ADEM JASHARI
Betohem se nuk kam vdekur !
Në çdo r r e z e të diellit
unë kam pikat e gjakut
flamurin tim të betejave
të guximshmit e luftës
Në çdo pëllëmbë Kosove
Kosova kremton Kosovën
Shtet në radhë të shteteve
Popull në mes të popujve
Në këtë tokë denbabaden
Kosova ka një a d r e s ë
që nga pellazgët e moçëm
deri te shqiptarët e sotëm
Kosovë, shqiptar, Shqipëri
betohem se s´kam vdekur
flamuri do pyet për mua
po thuani… jam në valle!..

Rrustem Geci

KRYENGRITJE
Nuk di pse himni hesht
Dhe vargjet e himnit
Se Flamuri i Ahtisarit
Nuk m´i shkon as varrit
Nuk di pse himni hesht
Kosovën kudo e ndanë
Me 11 gërshërë e prerë
Me 11 gërshërë e ndarë
Nuk di pse himni hesht
Koha është të ngritemi
Flamuri bërë n´Bruksel
Na vë gjëmba me tel
Nuk di pse himni hesht
Pyesin të gjitha epokat
Pyesin të ardhshmit
Pyet dhe shekulli ynë
Nuk di pse himni hesht
Pse hesht gjeniu popull
Koha është të ngritemi
kudo që janë shqiptarët


Rrustem Geci

E P I R I
Bijë e kuqe e gjakut
bijë e ashpër e betejave
ti që plagët i shndrron
në këngë dhe fitore
Ngritu o e mirë, ngritu
shtrëngoj grushtat tuaj
bashkohu me popullin
vet ta bësh të ardhmen
Të dashuruar të lirisë
prijsa të së ardhmes
shumë janë qytetarët
që presin urdhërat tuaj
Bijë e kuqe e gjakut
bijë e kuqe e betejave
unë prej teje mësova
të jem i bukuri yt