Revista "KUVENDI"

E D I T O R I A L

PSE DEL “KUVENDI”…

Në sytë e lexuesit padyshim kjo është një pyetje,
brenda të cilës kërkohet të shpjegohet se pse
del një organ i ri i medias së shkruar, ndërsa brenda
nesh është një “betejë” e ndershme, për të arritur
komunikimin më të duhur me të gjithë ato që do
të mund ta kenë në dorë “Kuvendin”.
Duke gjykuar se një media e tillë për më shumë se
sa një lajmës i ditëve të mira dhe ditëve jo të mira,
është një odë, një sofër apo dhe një ngjarje tjetër,
që në gjuhën e sotme ju thuhet konferenca apo
mediume, ishte e natyrshme të gjenim një emër që
të kishte peshën e duhur për atë që do të bëjë, po
ashtu t’i afrohej sa të ishte e mundur konceptit të
shqiptarëve për të bërë dialogë të ndershëm dhe të
mençur me njëri-tjetrin.
E për të ardhur deri në këtë mendim, të pjekur
sipas konceptit tonë, nuk ishte asak e lehtë dhe
aspak momentale. Pra, duhet kohë. Na është
dashur të komunikojmë me njëri-tjetrin, të
gjykojmë me vlerat e sotme të komunikimit të
njerëzve sot, me të gjithë mjetet që janë të njohura,
na është dashur të dialogojmë me njerëz të nivelit
të ndryshëm kulturorë, aq më tepër me realitetin
tradicional, ku shqiptarët i kanë përcjellë kumtet
e tyre dhe ku kanë marrë vendime të rëndësishme.
Kemi konstatuar dhe jemi dijësuar se koha ecën
me një ngut të çuditshëm deri në mister. Njerëzit
kërkojnë të mbeten, d.m.th të lënë veten e tyre.
Kështu “vrapon” dhe historia e një kombi:- të lëjë
veten e vet në rrjedhën e kohës, e cila në vetvete
është një “krijesë” ku ngjarjet për të marrë
kryeradhën i “bëjnë bërryla” njëra-tjetrës.


Në të gjithë hapsirën historike, të ngarkuar me
konfliktin e njohur ndër-ballkanik, ku ai shqiptari
ka qenë më i ngarkuari, më vrastari dhe më i egër,
ne voja e parë për sqiptarët ka qenë marrdhënia
dhe marveshja mes njëri-tjetrin dhe me njëri-tjetrin.
Atyure iu është dashur të gjejnë një mjet, një formë
dhe një organizëm për të biseduar, për t’u marrë
vesht me njëri-tjetrin, për të mbetur në trojet e veta,
për të mbi-ekzistuar përballë perandorive vrasëse
dhe të keqes, të cilat ishin organizuar dhe
praktikonin mjetet, ushtri të sofistikuara,
shpenzonin të holla dhe pasuri të pafundme për t’i
zhdukur shqiptarët nga faqja e dheut.
Dhe mjeti më efikas, më i ndershëm, më real, ku
burëria dhe besa, sinqeriteti dhe aftësia,
largpamësia dhe fuqia dilnin në sheshin e burrave
ishin kuvendet shqiptare, të njohura që në kohën
e Skanderbëgut. Kuvendet kanë qenë ashtu si loget
e luftërave sepse ato janë mbledhur për luftërat.
Nuk ka patur dhe as mund të gjendet një debat më
i emancipuar, më i hapur dhe më i ndershëm se sa
kuvendi i burrave, në të cilën gjenin vetën fise të
fuqishme, krahina dhe bajraktarë të njohur, të cilët
kishin vënë në shërbim të trojeve pasurinë, ushtrinë
e tyre dhe aftësinë mendore.
Historia shqiptare në bën me dijë se të gjithë
luftërave shqiptare, jo vetëm në veri por dhe në
jugun e vendit ju ka prirë një kuvenmd, në të cilin
ëhstë menduar mirë për të luftuar, janë mbledhurr
të holla dhe armë, janë kërkuar aletaë, por është
tjerrë hollë dhe me menje të zgjuar diplomacia dhe
politika e kohës.

KUVENDI
Revista Kuvendi në këtë realitet kërkon të
absorbojë mendimet e vyera të të gjithë atyre që
duan t’i kontribuojnë realietit të Çështjes sonë
Kombëtare, për t’i bërë pjesë të dijes për të gjithë
shqiptarët. Ajo ka në marrdhënien e saj më të parë
sinqeritetin dhe atë që shpalosnin burrërisht
kuvendet e njohura shqiptare në të gjithë atë që ne
njohim. Mendojmë se ky është një qëndrim në kohë
dhe një mardhënie e duhur. Shqiptarët e kanë të
nevojshme për të marrë në konsideratë mendimin
e të gjithëve. “Kuvendi” synon ta realizojë këtë
llojë marrdhënie, të cilën ne konsiderojmë se është
e sinqertë dhe të tillë do ta bëjmë përmes kësaj
reviste.
“Kuvendi” del në kushtet e një kushtëzimi ekstrem
të kundërshtarëve historik dhe gjenetik të
shiptarëve, kur në tavolinat diplomatike është
hedhur një zgjidhje e cunguar dhe ndoshta e
pasinqertë, për të vendosur statuin e Kosovës, prej
nga do të marrë rrugë e gjithë çështja kombëtare
shqiptare.
“Kuvendi” del kur ne të gjithë kemi nevojë për
mendje të afta të kuptojnë se çdo të ndodhë pas
pesë vjetësh apo dekadash të tjera.
“Kuvendi” është reviste e Këshillit Organizativ të
Kuvendit Mbarëshqiptar, i krijuar për të organizuar
Kuvendin Mbarëshqiptar, nga i cili do të dalë edhe
Asmableja Kombëtare Shqiptare.
Pra, revista “Kuvendi” do të rrugëtojë deri në
Kuvendin Mbarëshqiptar, të cilin do të mbahet në
Lezhë, në Vlore, ose në Prizren. Për këtë do të
vendosim ne shqiptarët dhe askush tjetër. Ajo do
të ketë fatin dhe misionin e një luftëtari, nëpër
rrugët e vështira para të cilave ndodhemi.
Rrugë të mbarë deri në Kuvendin Mbarëshqiptar!
Mars-Prill 2007.
REDAKSIA.

NJOFTIM PËR
SHTYP I KËSHILLIT
ORGANIZATOR TË
KUVENDIT
MBARËSHQIPTAR
Sot, më 25 NËNTOR 2006, te Hotel TIRANA
INTERNATIONAL në Tiranë, u zhvillua dhe me sukses
të plotë përfundoi punimet Mbledhja Themeluese e Këshillit
Organizator të Kuvendit Mbarëshqiptar.
Fillimisht u konstitua Këshilli Organizator i Kuvendit
Mbarëshqiptar, në të cilin morrën pjesë 74 anëtarë,
përfaqësuesë të disa forcave politike dhe të tri konfesioneve
kryesore fetare shqiptare, si dhe të organizatave, shoqatave,
intelektualëve atdhetarë dhe veteranë të cështjes kombëtare
nga të gjitha hapsirat e Shqipërisë Natyrale dhe diaspora.
Këshilli Organizator zgjodhi edhe Kryesinë, 15 anetareshe,
te Këshillit Organizator të Kuvendit Mbarëshqiptar, me
kete perberje:
1. Kryetar, General KUDUSI LAMA nga Tirana,
2. Zv. Kryetar, Kolonel SEJDI VESELI nga Prishtina,
3. Zv. Kryetar, Prof. dr. HULUSI HAKO nga Tirana,
4. Zv. Kryetar, Kolonele SHYHRETE GOSALCI nga
Prishtina,
5. Sekretar i Pergjithshem, Magjister GAFURR ADILI
nga Lugina e Vardarit,
6. Anetar , MULLA AHMET BERISHA nga Besjana,
7. Anetar, AT NIKOLLA MARKU nga Elbasani,
8. Anetar, PER KLERIN KATOLIK :
9. Anetar, PER KLERIN BEKTASHIAN :
10. Anetar , Ing. IZET IBRAHIMI nga Drenica,
11. Anetar, Ing. RAMIS SHABANI nga Cameria,
12. Anetar, Jur. LEONORA GREICEVCI – Diaspora,
13. Anetar, Ing. GANI SMAKAJ nga Mitrovica,
14. Anetar, OSMAN MUSLIU nga Toplica,
15. Anetar AVDYL KRASNIQI – Veteran i Ceshtjes
Kombetare.
Si dhe, gjithashtu, më pas formoi edhe 3 (tre) komisionet
përkatëse të tij, si më poshtë vijon:

Nga Mr. Gafurr ADILI
INTEGRIMI NDËRSHQIPT NDËRSHQIPTAR,- AR,-
PARAKUSHT ARAKUSHT PËR INTEGRIME INTEGRIMET T E T TJERA

Paketa me emrin Marti Ahtisari, paraqet
vullnetin e disa qarqeve serbofile
ndërkombëtare për anashkalimin e të drejtës së
vetëvendosjes, që nënkupton të drejtën e
dekolonizimit e më tepër se gjysmës së trojeve dhe
të popullit shqiptar, që vazhdon të mbahet i
pushtuar e i kolonizuar nga pushtuesit e
kolonizatorët sllavo-grekë.
Kjo “pako” synon nënshtrimin e shqiptarëve sipas
skenarit antishqiptar për zëvëndësimin e një
Protektorati të OKB-së me një Protektorat të BEsë.
Ky sistem parasheh imponimin e ligjeve
robëruese e të favorizimit të serbëve në të gjitha
lëmitë e jetës politike, ekonomike, sociale,
shoqërore, gjuhësore, arsimore, etj…
Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH),
propozimin e Marti Ahtisarit, e konsideron shumë
të dëmshëm për lirinë e shqiptarëve, sepse nëse
do të hynte në fuqi, do të ishte një diktat i padrejtë,
me premisa shumë të dëmshme, destruktive dhe
destabilizuese për gjithë rajonin e Gadishullit
Ballkanik.
FBKSH dënon mekanizmat detyruese të “të
drëjtës së kompromisit” brenda kësaj farë
“Marrëveshjeje”, që qartazi dëshmon karakterin e
vazhdimit të gjendjes së Protektoratit mbi
Kosovën, si më poshtë vijon:
- Kushtetuta e Kosovës “do të jetë në të gjitha
dispozitat e saj në pajtim me këtë Marreveshje dhe
INTEGRIMI NDËRSHQIPT NDËRSHQIPTAR,- AR,-
PARAKUSHT ARAKUSHT PËR INTEGRIME INTEGRIMET T E T TJERA JERA
Nga Mr. Gafurr ADILI
do të interpretohet në pajtim me këtë Marrëveshje,
në rast të mospërputhjeve mes dispozitave të
Kushtetutës dhe dispozitave të kësaj
Marrëveshjeje, do të mbizotërojnë këta të
fundit”(Aneksi I, Neni 1.1). Pra, “harrohet” se
Kushtetuta, si një ligj themeltar i një shteti të
vërtetë, kurrë nuk mund të paraqet vullnetin e një
etniteti të jashtëm. Në qoftë së ajo është e tillë
dhe e injoron votën plebishitare të popullit, ajo
është edhe e padrejtë dhe antiligjore nga ana
juridike. Një “Kushtetutë” e tillë edhe njëherë do
të ridëshmonte shkeljen të drejtpërdrejtë mbi
referendumin e popullit shqiptar të Kosovës, të
popullit shqiptar të Kosovës Lindore (Preshevës,
Medvegjës dhe Bujanocit), dhe të popullit shqiptar
të Iliridës (Shkupit, Kumanovës, Tetovës,
Gostivarit, Kërcovës, Dibrës, Strugës, Prespës,
Manastirit dhe Velesit), si dhe të popullit të
Sanxhakut, i cili këtë krahinë shqiptare, po përmes
referendumit të vitit 1992, Sanxhakun e shpalli
Krahinë të Republikës së Kosovës. Nuk ka vënd
për dy kushtetuta shqiptare. E vetmja Kushtetutë
e ligjshme është ajo e miratuar nga sovrani popull
i Republikës së Shqipërisë, në vitin 1998, në
Preambulën e së cilës decidivisht thuhet: “… me
aspiratën shekullorë për idenititet dhe
bashkim kombëtar”, ajo është dhe duhet të jetë
si një themel i parrëzueshëm i shtetit të ardhshëm
e të vetëm kombëtar shqiptar.
-Në “pako” thuhet se “ Përfaqësuesi Civil
Ndërkombëtar do të ndërmarrë masa korrigjuese

KUVENDI
për të përmirësuar, nëse ka nevojë, çdo veprim që
ndërmerret nga autoritetet e Kosovës, që PCN-ja
konsideron se përbën shkelje të kësaj Marrëveshje,
se e rrezikon seriozisht sundimin e ligjit apo se, në
ndonjë mënyrë tjetër, bie ndesh me kushtet dhe
frymën e kësaj Marrëveshje” (Aneksi IX, Neni 2c).
Dhe, cila është fryma e marrëveshjes? Është fryma
e despotizmit, është fryma e “demokracisë serbe”
për të cilën filozofi politik kanadez Ëill Kymlicka
flet jo kot se ajo “në Kosovë do të duhej të
konsiderohej një shëmbull i hegjemonisë etnike, e
shprehur në mënyrë të hapur”.
Me preteksin e trajtimit të “shqetësimeve legjitime
të komunitetit serb” (Aneksi III), “inxhineria
gjenetike” e decentralizimit, e transformon zonën
Veri-Lindore, zonën Lindore dhe ate Jug-Lindore
të Kosovës, me qëllim të ndryshimit të balancës
etnike në favor të tyre qartësisht për legalizimin e
një etniteti serb në Kosovë. Rëndësia strategjike e
këtij veprimi del në planin serb për Kosovën, si
“shprehje e autonomisë institucionale serbe në
kuadër të Kosovës dhe Metohisë, në të cilën serbet
kanë jo më pak të drejta se shqiptarët e Kosovës
në kuadër të Sërbisë”. Po në të njëjtin dokument
po vazhdohet: “Më këtë do të sigurohet autonomia
substanciale e krahinës në kuadër të Serbisë, me çka
do të kënaqej interesi legjitim i bashkësisë shqiptare,
ndërsa ekzistenca e etnitetit serb me asgjë nuk do
t`i rrëzikojë këto interesa, as që do të vinte në pyetje
uniteti dhe tërësia territoriale e Kosovës dhë
Metohisë” (!!!)
-Meqë RSFJ nuk ekziston, nostalgjiku i saj, Marti
Ahtisari, së bashku me serbomëdhenjtë dhe
kolaboracionistët e “Grupit të Unitetit” ëndërrojnë,
nga njëra anë të krijojnë një mini Jugosllavi
“shumëetnikë” (Neni 1.1), “kosovare”, me simbolet
e vetme të dallueshme: flamurin, stemën, hymnin,
të cilat do të reflektojnë karakterin shumëkombësh
të Kosovës” (Neni 1.7), “me gjuhë zyrtare shqipja
dhë serbishtja” (Neni 1.6), që mohon faktin së serbët
në Kosovë janë më pak së 5%, të drejta këta që nuk
iu njihen shqiptarëve nën FYROM, të cilët edhe
sipas statistikave të falsifikuara sllavo-maqedonase
janë mbi 25%, apo shqiptarëve nën Mal të Zi, të
cilët gjithashtu janë mbi 10%, të cilët, gjithashtu,
nuk i gëzojnë as të drejtat më elementare kombëtare,
siç ua njeh “pakoja” e Ahtisarit serbëve në Kosovën
Protektorat.
Paradoksi më i madh është parashikimi i ndarjes mbi
baza etnike, me komuna të “decentralizuara”, të
lidhura midis tyre dhe, edhe me Beogradin, si dhe
në “zona të veçanta”, ku Kisha e politizuar
Ortodoksë Serbe (KOS) do të jetë “padron” i
papenguar në rikolonizimin e tokave shqiptare, që
kurrë nuk kanë qenë të populluara nga serbët.
Na duhet t‘ua shtrojmë disa pyetje: Cilit komb-shteti
i ka borxh, tokë e pjesë të kombit, komb-shteti
shqiptar?
Në sa shtete ka pjesë të Atdheut dhe të Kombit
Shqiptar?
Kombi Shqiptar, i ndarë e i copëtuar më dhunë
ballkanike e ndërkombëtare, a duhet ta gëzojë të
drejtën natyrore e politike, të drejtën e
vetëvendosjes, siç e kanë gëzuar popujt e tjerë, apo
edhe në këto kohëra, kur është deklaruar se nuk ka
kolonizues e të kolonizuar, më tepër se gjysma e
popullit shqiptar dhe e trojeve të tij duhet të vazhdojë
të mbahet i pushtuar e i kolonizuar?!
Të vazhdosh të mbash një popull të ndarë në 5-6
shtete, duke ua mohuar të drejtën elementare për të
vetëvendosur dhe vetëpërcaktuar lirshëm për të
ardhmen e tyre, do të thotë të dhunosh të gjitha
konventat e miratuara nga organizmat me peshë
ndërkombëtare.
Të lejosh që Republika e Shqipërisë, nga të gjitha
anët e saj, të kufizohet me popullin dhe trojet
e veta etnike, si dhe të tolerosh që vetëm shqiptarët
të mbeten të pushtuar e të kolonizuar dhe të
diskriminuar egërsisht nga pushtuesit e
kolonizatorët e trojeve të tyre etnike, si në aspektin
njerëzor, ashtu edhe në ate kombëtar, do të thotë
të pajtohesh me praninë e politikave koloniale dhe
aneksioniste brenda Kontinentit të Evropës.

Politikat zyrtare të fqinjëve tanë, i konsideruan dhe
vazhdojnë t‘i konsiderojnë të drejta aktet e
pushtimeve barbare të trojeve etnike shqiptare dhe
aneksimin e kolonizimin e tyre me pëlqimin e
forcave ndërkombëtare, andaj edhe duan t‘i mbajnë
ato si hapësira të tyre jetike, mundësisht të
spastruara nga popullsia autoktone, zotët e vërtetë
të tyre. Në sjelljet e tyre nuk vërehet ndonjë
ndryshim rrënjësor nga e kaluara e tyre e
përgjakshme, nuk duan të bëjnë kthesën rrënjësore
drejt atyre normave të mendësisë dhe të veprimit,
që do të mishëronin humanizmin dhe demokracinë,
norma të tilla që i kanë sendërtuar shqiptarët, krejt
natyrshëm, me cilindo minoritet a pakicë në atë
mikro-shtet që krijuan, dashur e padashur nga
gjeopolitikat e së kaluarës. Policia e shtetit të ri
malazez torturon dhe arreston padrejtësisht
shqiptarët. Shqiptarët autokton në Manastir
(Bitolë), aty ku u mbajt Kongresi i Alfabetit të
Gjuhës Shqipe (1908), nën FYROM, druhen të
flasin gjuhën e tyre amtare. Shqiptarët e dëbuar
forcërisht dhe me gjenocid nga Çamëria nën Greqi,
nuk mund të shkojnë as te varrezat e të parëve të
tyre, së paku për të vëndosur lule !
Përsëri na duhet të pyesim:
“Përse pranojnë të jetojnë kështu, me dinjitet të
nëpërkëmbur?
Të rrimë me shpresën e shpërblimit, për vuajtjet
që po përjetojmë për një shekull të tërë?
Jo ! Duhet ta ndërtojmë ate me dinjitetin e duhur!?”.
Shqetësimi merr përmasa të tjera kur nëpërkëmbet
dinjiteti i një kombi të tërë!
Me sa vështirësi e peripeci po përcillen përpjekjet
për realizimin e statusit, për një kishë a manastir
dhe mitet e tyre për “Kosovën si djep i Serbisë” (!?).
Në pakon Ahtisari, çuditërisht me sa delikatesë
u kërkohet serbëve që të pajtohen me të
drejtat legjitime të shqiptarëve, në një kohë kur
nuk është vetëm historiani francez Georgës
Gastellan që pohon se më të vjetrit në Ballkan janë
grekët e iliro-shqiptarët, se këta të dytët janë bërë
viktima e pare dhe gati e vazhdueshme e
invazioneve të ndryshme, kur aty nga shekulli i VItë
i erës së re “sllavët kaluan Danubin, duke bërë
inkursione shkatërrimtare deri në Adriatik”
(Historia e Ballkanit/shekulli XIV-XX”, botimi
shqip, faqe 35), pra del qartë, si drita e Diellit, kush
janë autoktonët e këtyre trojeve, të pushtuarit e
viktimat apo agresori e pushtuesi!
Po i njëjti shkencëtar (G.Gastellan), që qorton më
tej, së “trajtimi historik i trojeve shqiptare është
padiskutim ndërgjegja e vrarë e Evropës”. Po ky
autor, në Parathënien e librit, sigmatizon frymën
imperialiste të ish Fuqive të Mëdha, kur thotë:
“Rusia, Anglia, Franca, Austro-Hungaria, Italia, po
luanin një lojë shahu dhe lëviznin gurët e tyre që
quheshin Serbi, Greqi, Bullgari, Shqipëri, gurë këta
që inkurajoheshin me disa kredi që iu lejonin atyre
të blinin topa ose të mbushnin arkat mbretërore”.
Mallkim prej llojit të “mëkatit të parë” u ka mbetur
shqiptarëve konvertimi i një shumice në fenë
islame, i diktuar dhe i bërë për oportunitet e
mbijetesë, por që është trajtuar kaq egërsisht nga
fundamentalizmi politiko-ortodoks i fqinjëve tanë,
që është manipuluar, shpifur dhe amplifikuar me
një “gogol fundamentalist e terrorist”, në një
zhurmë kot së koti, të pabazuar në fakte e
argumente, që përbën një fyerje tjetër tepër të rëndë
të dinjitetit, karakterit dhe të identitetit të vërtetë
kombëtar të shqiptarëve, të cilët në vetëvete kanë
katër konfesione dhe toleranca ndërfetare midis
tyre është e mrekullueshme.
Për solidaritetin e krishterë dhe
instrumentalizimin politik të fesë krishtere po
citojmë edhe një pjesë nga kapitulli i 13 “Afirmimi
dhe rivaliteti i shteteve të krishtera (1878-1912),
të autorit G. Gastellan: “Fuqitë e Mëdha në Berlin
(1878) kishin si qëllim vëndosjen e një ekuilibri të
ri në Ballkan në të mirë të popujve të krishterë. Në
fakt zotërimet e Sulltanit (Thraka, Maqedonia,
Epiri, Trojet Shqiptare), lakmoheshin nga shtetet

fqinje, që përfaqësonin irredentizma: Greku
kundër bullgarit në Thrakë, kundër bullgarit e serbit
në Maqedoni, kundër shqiptarëve në Epir. Serbi
kundër austro-hungarezëve, madje edhe kundër
italianëve në Trojet Shqiptare. Për të realizuar këto
objektiva “kombëtare” shtetet ballkanike kërkonin
edhe mbështetjen e kësaj apo asaj Fuqie. Secila
prej tyre ishte e gatshme të dilte në rolin e
kujdestares për të realizuar edhe interesat e veta
në këtë zonë. Gërshetimi i konflikteve etnike dhe
i rivaliteteve imperialiste do ta bënin Gadishullin
“fuçi baroti” të Evropës”. .
Rendi i ri që po sendërtohet në Evropë. Parimet e
saj që kanë fituar të drejtë qytetarie, prej idesë
ëilsoniane të vetëvendosjes së popujve, Kartës së
Atlantikut (14 gusht 1941) dhe konventave,
rezolutave e akteve të shumta të së drejtës pozitive
ndërkombëtare, e bëjnë plotësisht të mundur edhe
ribashkimin e krejt popullit shqiptar e të trojeve të
tij etnike në një shtet të vetëm kombëtar,
demokratik e paqësor. Kjo është t e mundshme,
në qoftë se në politikë e diplomaci do të sundojnë
parimet demokratike e jo interesat, realpolitika e
jo konjukturat, lidhjet, miqësitë dhe simpatitë
tradicionale.
Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH),
ky bashkim forcash politike, shoqatash
joqeveritare, intelektualësh atdhetarë dhe i masave
të gjëra popullore, pa dallim krahine, feje dhe ideje,
i themeluar më 12-13 korrik të vitit 2002, i cili më
17 shtator 2005, në Prizrenin Historik ka mbajtur
edhe Kuvendin e Dytë Kombëtar, është interpreti
i kësaj aspirate shekullore të parealizuar të
shqiptarëve, që insiston në realizimin e saj, për të
mirën e njërit prej popujve më të lashtë në
Kontinent, por njëherazi edhe për paqën, qetësinë
e sigurinë e Gadishullit Ballkanik dhe të Evropës.
Ne gjykojmë se nëse vërtetë Evropa dëshiron të
jetë e Bashkuar dhe e qetë e stabile, fillimisht kjo
qetësi, kjo paqë dhe ky stabilitet duhet të sigurohet
në këtë pjesë të Evropës, në Ballkanin “fuçi baroti”,
epitet ky që mund t`i hiqet vetëm me krijimin e
shteteve etnike, si: Shqipëria Etnike, Bullgaria
Etnike, Greqia Etnike, pse jo edhe Serbia Etnike.
FBKSH insiston për përcaktimin e të gjitha
modaliteteve të zgjidhjes së çështjes shqiptare prej
faktorit ndërkombëtar, sipas parimit etnik, sepse:
Së pari, ishte vetë ky faktor që ka shkelur dhe
shpërdoruar këtë parim.
Së dyti, politikat zyrtare shqiptare (në Tiranë, në
Prishtinë, në Shkup dhë në Podgoricë), aktualisht
janë jo vetëm tepër difektoze, por gjithashtu janë
të mbërthyera edhe pas proceseve të integrimit
evropian dhe, mendojnë se nëpërmjet këtij
integrimi vetëvetiu, automatikisht, do të rezultojë
e zgjidhur edhe vetë çështja kombëtare (!?).
Ne të FBKSH-së kërkojmë që fillimisht të
realizojmë integrimin ndërshqiptar dhe pastaj të
pasojnë edhe integrimet e tjera, qofshin këta
ballkanike apo euro-atlantike. Themi se Evropa e
dinastive, madje e shteteve kombëtare, po
konsolidohet tani si Evropë e kombeve, prandaj
edhe kërkojmë shtetin-komb, që edhe ne shqiptarët
të afirmohemi në Evropën e Bashkuar me identitet
dhe dinjitet adekuat, ashtu siç e konceptonte ate
edhe njëri nga pionerët dhe ideatorët e saj, burri i
shtetit Italian, De Gaspëri. Dëmet ekonomike,
kulturore, shpirtërore e shoqërore që janë
shkaktuar nga kjo status-quo e imponuar, janë të
pallogaritshme. Vetëm kombi i bashkuar do të ketë
dhe imazhin e vet të vërtetë.

Nga
Prof. Dr. Hulusi Hako
PO SHTETI-KOMB PER SHQIPTARET?


-REPLIKË RRETH LIBRIT “KURDHET E SHTETIT-KOMB” TË
PROFESOR MEJDANIT

Nuk është vetëm motivimi vetiak, por edhe
vetë autori që, me korrektësi e sinqeritet, na
fton për debat, mirëpret “çdo nxitje, vërejtje apo
kritikë” (Parafjalë, f. 9), qasje kjo e denjë për
intelektualë që mbeten gjithënjë krijues e kërkues.
Ideja qëndrore e këtij libri është vënia e shtetit-komb
përball globalizimit që karakterizon rendin e ri botëror
dhe kurthet që i ngre a mund t’i ngrejë ai proceseve
globalizuese e integruese. Na jepet kështu panorama
dhe prognoza planetare, por pikërisht bazuar në
sfodin e kësaj pëmbajtjeje, na lindi natyrshëm dhe
pyetja : “Po një shtet-komb i pritshëm shqiptar, a do të ishte
edhe ai një kurth i tillë, apo këto procese po synojnë ta fshijnë
edhe nga mendja e shiptarëve, ta mbysin që në embrion?”
Ja, kjo është dhe pyetja ngacmuese. Autori vërtet ka
bërë strumbullar globalizimin botëror, por, në këtë
sfond e kuadër, ai i hedh nga një sy edhe “çështjes
shqiptare”, e ka vokacionin dhe përkushtimin që ajo
të zgjidhet sa më drejt. Po si? Ideja dhe tabloja e
paraqitur në këtë libër, posaçërisht rreth fateve
historike të shtetit-komb në mbarë Planetin, është
ajo e një misioni të tij gati të shterruar e të konsumuar.
Prandaj dhe problemi i pazgjidhur i shqiptarëve për
ribashkim kombëtar, sot e tutje, nuk qëndroka më si
problem i shtruar për zgjidhje, atyre u mbetet vetëm
të brohorasin: “Rroftë integrimi euro-atlantik!”,
“Kalo në legjendë, ti moj aspirata jonë për ribashkim
kombëtar!?” Të kuptohemi, në botën shqiptare, nuk
është vetëm libri në fjalë që nuk tregon më ndonjë
PO SHTETI-KOMB PER SHQIPTARET?
-REPLIKË RRETH LIBRIT “KURDHET E SHTETIT-KOMB” TË
PROFESOR MEJDANITinteres
për ribashkimin e shqiptarëve në një shtet
politik. Janë të vetëkënaqura e të pa interesuara vetë politikat
zyrtare shqiptare, janë edhe jo pak intelektualë e
qytetarë, të cilët kanë krijuar në mëndje postulatin e
veçantë se të kërkosh sot ribashkimin e shqiptarëve
në një shtet-komb, të synosh sot Shqipërinë Natyrale,
do të thotë t’i vësh shkopinj rrotave të globalizimit e
të integrimit, të pengosh realizimin e pavarësisë së
Kosovës! Por është i pranishëm në botën shqiptare
edhe një zë tjetër, i fuqishëm, po themi, në shoqërinë
civile, në përfaqësues dinjitozë te mendimit e
argumentimit, janë subjekte, shoqata e grupime të
shumta, që e gjejnë legjitime e jetike synimin e
ribashkimit kombëtar territorial. Edhe në këtë trase
lëvizet, veprohet, përdoren disa instrumente
demokratike drejt këtij qëllimi imperativ. Lexojmë
librin e profesorit dhe na turbullohet mendja: “Mos e
ka fare kot ky krahu i dytë, ku është përfshirë dhe
vetë autori i shkrimit? Mos jemi duke rahur kot ujë
në havan?”
Shkurt, njëri opsion është për “një rrugë e dy punë” -
me integrimin, që do të na sjell vetvetiu si pasojë edhe
Bashkimin; kurse opsioni i dytë i mshon më parë
Bashkimit për t’u integruar denjësisht. Nuk janë dy
nuanca, themi se janë dy orientime me ndryshime të
theksara të rezultateve.
Një hallakatje dhe çoroditje e pakuptimtë. Nuk
mundet të vazhdohet edhe më tutje me këto gërryerje

të vetvetes, nuk ka kuptim që disa t’i bien gozhdës
dhe të tjerët patkoit! A janë më në fuqi klauzolat
kushtetuese dhe idetë e Platformës së Akademisë së
Shkencave të Republikës së Shqipërisë (1998) etj.
etj. apo ato u shkruan formalisht dhe tanimë janë
bërë demode?! A i duhet bërë oponencë konstruktive
politikave zyrtare, që nuk ngrihen dot në nivelin e
interesave kombëtare, që e anashkalojnë apo e
sfumojnë zgjidhjen adekuate të çështjes shqiptare?
Le të triumfojë e të na udhëheqë platforma e qartë,
bazuar në llogjikën e hekurt, e cila të përcaktohet
bazuar në filozofinë tonë kombëtare!
Në këtë kontekst, autorit tonë, intelektualit nga më
potencialët, me aktivitet e përkushtim politik qytetar
deri në postin e ish Presidentit të vendit bash në vitet
kur u firmos Kushtetuta jonë (1998), në Preombolën
e së cilës flitet edhe për “identitetin e bashkimin
kombëtar”, i takonte të mos e lënte thjesht të
nënkuptueshme, faktin, se shtetit-komb i paska
mbetur sahati edhe për shqiptarët, por, duke mbetur
ithtar i vendosur i globalizimit, t’u thoshte, më
shkoqitur bashkëkombasve: “Vëllezër, është një fat i
lumtur për ne që na erdhi epoka e globalizimit dhe
integrimit, që po i afrohemi ditës të jemi vëllazërisht
të bashkuar në Bashkimin Evropian, pa asnjë kufi të
trojeve tona, të shërrojmë, kështu, një herë e
përgjithmonë, plagën e brengës sonë shekullore”. Po
jo vetëm kaq. Se deri këtu ai ka arritur. Duhej doemos
të sillte sidomos argumentet bindëse pse pikërisht
integrimi euro-atlantik i Ballkanit Perëndimor, do të
jetë i mjaftueshëm dhe do të ezaurojë adekuatisht
edhe vetë integrimin kombëtar të shumëdëshiruar,
se do të jetë ai çelës i artë i zgjidhjes së problemit
tonë jetik.
Se ,vallë, të integruarit si komb unikë shtë njëlloj me
atë hyrjen copa-copa të shqiptarëve nëpër trojet e
kolonizuara? Atëhere, vallë, do t’u zgjidhet goja
njerëzve e të flasin gjuhën amtare të shqipes në
Manastir apo në Greqi? Dhe sa pretendime të tjera?
Se, përsembull, në duart e shqiptarëve sot janë dy
libra, që sfidojnë njeri-tjetrin në këtë pikë “Kurhet e
shtetit-komb” dhe ideja e Shtetit-komb të munguar
të “Shqipërisë Natyrale” të Koço Danajt, libër që për
shqiptarët, mendojmë, duhet të jetë si Bibla e Kurani
për besimtarët. Krijohet kështu kjo çoroditje
konceptuale dhe ne shqiptarët vazhdojmë t’a mbajmë
vetë veten mbrapa historisë. Edhe në konsideratën e
vlerësimin sintezë që i bën këtij libri akademik Qosja,
në faqen e fundit, nuk gjejmë ndonjë replikë, sado
kalimthi, rreth kësaj çështjeje që ai i ka kushtuar kaq
shumë prej jetës dhe veprës së vet, që meritoi dhe
piedestalin e rilindasit.
Po, ani. Le të plotësojmë njeri tjetrin. Duhet ta ndajmë
prerë mendjen: “na takon apo nuk na takon ta kemi
dhe ta synojmë shteti-komb?! Nuk e realizojmë dot
se nuk na lejojnë forcat madhore, apo mund e duhet
t’a ngrejmë edhe ne zërin deri në kupën e qiellit
demokratikisht?! Këto i kërkohen, në radhë të parë,
intelektualëve vizionarë! Duhet konceptimi unik në
nivel akademik-intelektual, me llogjikë të hekurt,
mandej edhe me injektimin e imponimin e tij edhe në
nivelin politik, që të krijohet njësimi edhe me
ndërgjegjen popullore!
Autori ynë shtyn, me mendim, kudo dhe vetëm për
integrimin.
Relativizimi i pavarësisë dhe absolutizimi i
ndërvarësisë së vendeve, popujve e shteteve-kombe,
serviret si një domosdoshmëri historike, trajtohet në
frymën e determinizmit, gati të një reaksioni fizik.
Procesin e globalizimit e sheh aktualisht si mjaft
premtues. Idetë dhe mesazhet merren, kryesisht, nga
e ardhmja dhe i drejtohen gjithënjë asaj. Flitet për atë
lloj rendi botëror të qytetarit të lirë e sovran, që ka
për strumbullar dhe merrak të drejtat e njeriut,
“internacionalizimin” e lirive dhe të drejtave
njerëzore, të cilat, sugjerohet të ligjërohen e
mishërohen edhe si “orientim politiko-filozofik i
shekulit që jetojmë” (f. 215) etj. Bukur!
Por, Planeti mbart aktualisht në shpinë gati tërë fazat
social-politike të shtegëtimit të vet historik (përfshi
dhe shkallën e maturimit dhe të ezaurimit të vetë
shtetit, të kombit, shtetit-komb etj.), kështu që lëvizja
dhe ndryshimi praktik i tablosë reale të tij, është shumë
më i vështirë se sa operimi deduktiv me konceptet
dhe kategoritë logjike. Jemi ende në një epokë kur jo
më Planeti, por edhe vetë Evropa, ndonëse pararojë,
nuk e ka perspektivën e vet në pëllëmbë të dorës!
Me prognozën e mësipërme, shtetit-komb i atribuohet

vijon

roli i kurtheve.
Po shteti-komb shqiptar i munguar, dëshirojmë të
theksojmë në këtë debat, a nuk meriton trajtimin e
vet konkret, pa u parë me atë sy, që shihen shtetekombet
e tjera të stazhionuara, që u bënë dhe
strumbullari e themelues të Europës së Bashkuar?
Kjo do të thotë që në vend të metodës deduktive të
trajtimit të realiteteve, do të duhej të vënim në
përdorim mënyrën induktive, të themi, të shtjellimit
konkret të dukurisë së shtetit-komb shqiptar e t’a
ballafaqojmë atë, mandej, edhe më prirjet, parimet,
funksionet dhe perspektivën përkatëse në trasenë
integruese. Pse mos t’i themi: “Moj Evropa jonë e
dashur, na shlyej padrejtësitë e mëdha historike të
kohës tënde imperialiste, të të demonstrojmë të gjitha
vlerat bashkëkohore komunitare!”.
Pastaj, po iu dorëzuam pa kushte axhendave euroatlantike
të fateve dhe perspektivave të Kombit
Shqiptar, duhet të nënkuptojmë me këtë që ato të
jenë njëherazi integrale e kufizës “europiane” dhe asaj
“atlantike”.
Parë në tërësi në libër spikasin qartë idealizmi dhe
optimizmi, fisnikëria dhe humanizmi planetar i autorit,
ndërsa kompetentët dhe koha do të dëshmojnë edhe
për forcën shkencore apo për doza të utopizmit në
prognozat e perspektivës.
Autori i librit vëren se një nga kurthet, në mos dhe
kryesori i tërë këtij vrulli demokratik e human të
njerëzimit është shteti-komb. Në se duam të
mishërojmë ëndrrën e lirisë dhe të barazisë njerëzore
dhe rendin e vërtetë botëror, duhet të mos vazhdojmë
ta konceptojmë atë më si një rend të shteteve-kombe.
Sepse “Ky është dhe “kurthi” gati 400 vjeçar që ai na
ka ngritur, duke vazhduar të mbijetojë me
konservatorizëm deri në ditët tona...” (f. 218). Tani e
tutje po hyjmë në erën e një pavarësie gjithënjë e më
relative, kur po fitojnë të drejtë qytetarie ndërvarësia
dhe përgjegjësia ndërkombëtare. Autori pohon se
aktualisht realiteti vërtetë është ende ai i shtetevekombe,
por ai konfirmon edhe atë “vështrim optimist
e probabilitar që Europa e shteteve-kombe,... duhet
e mund të jetë edhe realisht e para që ta zbehë deri në
“zhdukje” këtë rend gjeopolitik” (f.103)
Ja, në këtë kontekst, na rezulton sikur jemi ne
shqiptarët ajo “dallëndyshja e parë” e sakrifikimit të
shtetit-komb, e “zhdukjes” së tij pa arritur dhe pa
mundur ta shijojnë e ta gëzojnë! Me një “shtet-komb”,
ende të ëndërruar e të hallakatur, sikur po bëhemi ne
shqiptarët më të përshtatëshmit dhe më të
disponueshmit për globalizim e integrim! Shqiptarëve
u thuhet tani në gjuhën evropiane : “Për deri sa nuk
arritët ta bëni shtetin-komb, shumë mirë, nga sot e
tutje, lëreni këtë mesele, kthehuni nga Integrimi e
globalizimi!”
Po a nuk do të jetë më e udhës, që ta kemi, më në
fund, edhe ne shqiptarët shtetin-komb dhe të hyjmë
denjësisht në familjen e kombeve europiane? Këtu
ka hasur sharra në gozhdë! Mandej, është dhe një
paradoks i mirëfilltë fakti që, ndërsa fqinjët tanë
lakmojnë e synojnë vrullshëm për shumë ç’nuk u
takon, i fryjnë tej mase, me tejkalim të theksuar të se
drejtës, kompetencat e shtetit-komb të tyre, kurse ne
nuk arrijmë dot të kërkojmë unanimisht, me plot gojën
e nuk mbrojmë as të drejtën tonë legjitime!
Pavarësisht nga këto sjellje të fqinjëve tanë,
përgjithësisht mendoj se duhet t’i mshojmë jo asaj si
na imponohet ne Globalizimi, por si duhet të jemi ne
të përgatitur për të.
Autori ynë, si bir i kombit të vet, për mbi një dyzinë
herë i referohet në tekst edhe historisë e aktualitetit
shqiptar, e përmend copëzimin krejtësisht të padrejtë
të popullit shqiptar, kolonizimin serb, pushtimin grek
të Çamërisë dhe dukuri të tjera; e thekson edhe
procesin e pakthyeshëm të pavarësimit të Kosovës,
por këto janë vetëm në formën dhe rolin e shembujve,
të ilustrimit të kategorive dhe ideve më të
përgjithshme me të cilat shtjellohet lënda.
E udhës do të ishte që ky libër, në kuadrin e
globalizim-integrimit, t’u afirmonte edhe shqiptarëve
të drejtat të pa cënuara, kaq brutalsiht të cunguara.
Opsionin radikal të kërkesës së shtetit-komb shqiptar,
autori sikur don ta qetësojë me idenë e përgjithshme
se “ndërvarrësia ndërkombëtare në rritje mund të
mundësojë edhe mbijetesën apo formësimin e një
kombi,... edhe pa ndonjë lidhje të drejtpërdrejtë me
një territor të përbashkët” (f: 68). Së fundi, i mshon
edhe idesë së ruajtjes, pasurimit e zhvillimit
bashkëkohor të gjuhës së njësuar shqipe, si mishërim
i idesë fishtiane se “ata që flasin shqip, janë të
kombësisë shqiptare”; thekson dhe se populli i një
gjuhe, mund të ketë dy shtete, që lidhen e afrohen,
por jo më dhe dy kombe.
Ka dhe më. Procesin e kombësimit të shqiptarëve
autori na fton ta shohim “sot në një kënd të ri
hapësiror-kohor, në kuadër të një procesi intensiv
globalizues e integrues... e një ndërvarësie
ndërkombëtare në rritje, mund të bëhet e mundshme
dhe mbijetesa apo formësimi i një kombi , në bazë të
identitetit kulturor apo komunitetit etnik edhe pa
ndojë lidhje të drejtpërdrejtë me një territor të
përbashkët” (f. 68). Sepse “në procesin e globalizimit
kufijtë kombëtarë dhe territoret e humbasin
gradualisht “logjikën” mbi të cilën ata janë ndërtuar
apo mbështetur më parë” (f. 108). Se shqiptarët në
këtë fazë kalimtare, para anëtarësimit të përbashkët
në BE,...pavarësisht nga territoret në të cilat ata
jetojnë,...mund të operojnë me marrëveshjet e
tregëtisë së lirë, me bashkëveprim ekonomik shumë
më të ngushtë me Maqedoninë, Kosovën, Serbinë,
Malin e Zi, Greqinë, Italinë, etj” (f. 64).
Se, arsyeton dhe me tej profesori: “i gjithë ky proces
“betejash” për tregje globale e lëvizje të lirë mallrash,
kapitalesh e njerëzish, nuk konvergon më me gjykimin
e Smithit që çdo betejë për territorin ka të bejë me të
drejtën për të formuar një shtet-komb në këtë territor”
(f. 65). Në këtë kontekst, autori operon me një
përkufizim të cunguar të Smithit mbi kombin; jo me
atë të “mbështetur fuqishëm mbi hapësirën apo
territorin” dhe shpall të vlefshme për bashkësinë
etnike : “mitet e përbashkëta, gjuhën dhe memorien
historike” (f. 68). Për më tepër, gjuhën e quan mjetin
që garantoi mbijetesën kombëtare dhe ajo, e
standartizuar, “duhet të mbetet edhe themeli i
zhvilimeve të reja integruese e vetë-integruese” (f:
155).
Paradoks! Fqinjët tanë, anëtarë apo kandidatë
komunitarë, shfaqen ende aktivisht si agresorë
territorialë, kurse shqiptarët, për hatër të globalizimit
e integrimit, duhet t’a abandonojnë e ta dhurojnë
integritetitin e tyre territorial! I tillë ardhka për ta rendi
i ri botëror? Se “Globalzimi, apo lëvizja e lirë e
kapitaleve, mallrave, ideve e njerëzve, në rafshin
praktik, nënkupton, - na kumton autori,- shkrirjen
e kufijve midis vendeve, kombësive e kulturave edhe
në kuadër të “garës” apo konkurencës midis tyre” (f.
165-166) Po idetë, kultura, mallrat dhe imazhi i
njerëzve, në ç’kushte dhe përmasa dë të mbajnë
etiketën e identitetin “made in Shqipëria” (Albania),
që i përkasin shtetit-komb t’i afirmojë institucionalisht?
Me të gjitha këto dhe të tilla përkufizime, shqiptarëve
u mbyllet goja përfundimisht për të kërkuar shtetin
territorial. Atyre u jepet mesazhi: “Të nderuar
bashkëatdhetarë të hapësirave etnike, sa vuajtëm, nuk
do të vuajmë më, së shpejti do të jemi bashkë e të
bashkuar në Bashkimin Europian!”
Si përfundim, gjithënjë duke marrë spunto nga ky libër
i profesorit tonë, themi se na duhet të gjykojmë jo si
vjen globalizimi tek ne dhe t’i përshtatemi atij, duke
ulur kurrizin, por si do të hyjmë e përfaqësohemi ne
në këto procese të rendit të ri botëror me trupin drejt
dhe me tregues dinjitozë të identitetit e vlerave tona!
Pra, ideja është, pse të mos bëjmë parësor integrimin
kombëtar klasik, mandej edhe atë euro-atlantik?!
Është edhe kjo një pyetje që kërkon të zbërthehet në
mënyrë sa më analitike! Vërtetë, në gjendjen
globaliste-integruese shtet-komb i rudhen, i humbasin
apo i shuhen disa nga atributet, funksionet klasike,
po ato angazhime e detyrime që mbeten e duhen, a
kanë ndonjë rol e vlerë? Po të shprehemi me një
metaforë popullore : “integrimi po i ha mishin shtetitkomb,
por do t’i ruaj kockën!”.Po “shteti-komb”
shqiptar që nuk ka fare skelet, pa le më muskuj, si do
të mund të përfaqësohet?!
Nuk e di, mbase dhe kështu mund të na impohohen
gjërat ne shqiptarëve, por kjo, them se i ngjan marrjes
së nuses, nxënëse drejtpërrejt nga shkolla, në mos fare
nga rruga, duke injoruar shtëpinë prindërore,
ceremonitë dhe adetet përkatëse të dasmës! Një gjë
është e sigurtë: me shtetin-komb të shqiptarëve, jo
më Ballkani, por edhe Planeti do të jetë më i bukur!
Le të shpresojmë për vazhdimin e debatit!...

Nga Rajmonda MALEÇKA

O P I N I O N


PËRBRENDA-RIPUSHTIMI SERB NË
KOSOVË…

A ka arsye që Ahtisari t’i marrë në konsideratë
të gjithë opinionet shqiptare, lidhur me
qëndrimin që ato kanë mbajtur rreth njërit prej
akteve më të shenjta dhe më të rëndësishme për
gjithë këto 100 vjetët e fundit?
Që në momentin e parë kur emri i tij doli në dritë,
prej nga OKB-ja e kishte “statusuar” Ahtisarin si
njërin nga njerëzit më të rëndësishëm, të njërës nga
çështjet më delikate në Ballkan, veçmas të një
çështje që në zhvillimet e Rendit të Ri Botërorë, do
të ketë kuptimësinë dhe gjuhën e vet, shqiptarët,
njëri nga popujt, i cili në kufinjtë e një shekulli ka
patur më shumë viktima dhe suspendime se sa në
një vend tjetër ku është zhvilluar luftë apo vazhdon
që të zhvillohet përsëri luftë. Mbi gati një million
shqiptarë janë përpirë nga “keqkuptimi” i madh dhe
nacionalizmi shovinist serb në gati një shekull.
Ahtisari, para se sa të vinte në Ballkan, do t’i duhet
të dinte rrënjët e thella të konfliktit ballkanik,
mënyrën, mjetet dhe mekanizmat se si është krijuar
ajo çështje dhe për më tepër duhej të dinte mirë
heshtinë e Evropës për gati një shekull për këtë
çështje, e cila edhe pse ka qenë një llogore e hapur
askush nuk denjoi ta bënte pjesë të zgjidhjes.
Ahtisari duhet të dinte se kush kanë qenë aktorët e
kësaj tragjedie të vërtetë, të cilën shqiptarëve u është
dashur ta “luajnë” gjatë një shekulli të përgjakshëm
në trojet e veta.
Ahtisari duhet të kishte mësuar se kush ishin dhe
janë etnikët e parë në gadishullin ballkanik, aq më
tepër shqiptarët, të cilët janë luftuar me “armët” më
barbare që mund të përdoret në historitë e popujve,
të manipulimit historik.
Ahtisari duhej të dinte se në historinë e pandershme
të pushtuesit më tipik Serbisë, ka patur dhe vazhdon
të ketë shërbim dhe që vazhdon të mbajë flamurin e
shovinizmit, ka qenë dhe mbetet Kisha Orthodokse,
e cila vazhdon të bëjë një betejë krejt ta papërligjur
dhe pa asnjë realitet historik, lidhur me historinë e
saj dhe atë të kishës orthodokse shqiptare, e cila në
Kosovë dhe në të gjithë hapsirën shqiptare ka
historinë e saj, të cilën ajo e njeh dhe e vlerëson si
pjesë të qytetrimit të vet.
Pse kundërshtohet pakoja Ahtisari, për të cilën
shqiptarët ushqyen përsëri durimin e tyre të njohur
si një popull me konsens dhe qytetari të dukshme?


Pakoja Ahtisari për asnjë rrethanë dhe as lexim të
thellë apo mes rreshtave, qoftë dhe në leximin
diplomatik apo dhe të “dritës atje larg”, nuk e ka
rrespektuar dinjitetin dhe cilësitë e njohura të
shqiptarëve aq më tepër atë që u takon. Çështja
shqiptare është kaq e lehtë për t’u “lexuar”, ashtu
siç shihet Pashtriku apo Sharri në dritën e diellit.
Ajo s’ka kurrfarë korrektivi të mundshëm për ta
drejt-interpertuar në unitet me të gjithë aktet dhe
marrëveshjet ndërkombëtare për vetëvendosjen dhe
aktet e tjera normative, me të cilët bota e qytetruar
i ka ndaluar shoqërisë njerëzore konflikte të
përgjakshme jo të pakta.
Pakoja Ahtisai e “fyen” dhe e lë në një mundim tjetër
historic popullin shqiptar. Ajo e lë popullin shqiptarë
në kurthin e një klime konfliktuale, ku sedrat etnike
do të vihen përballë njëri-tjetrit në të gjithë
evenimentet kombëtare si për shqiptarët ashtu dhe
për serbët. Në të gjithë leximet që mund t’i bëhet
dokumentit bazë, pa hyrë në gjërat të tjera të cilat
janë dhe mbeten argumenta të specialistëve, Ahtisari
rishpik një tjetër pushtim për shqiptrët nën petkun
qytetërues të Kishës Serbe. Mënyra dhe gjuha,
përcaktimet dhe “normativat” që ai kërkon ën këtë
mardhënie, të kishës serbe me shqiptarët, se ajo nuk
mund të jetojë në mes të Kosovës jashtë ardhënieve,
Z. Ahtisari, me një korrektiv të ashpër, aspak realist,
duket se “akuzon” shqiptarët. Sa herë që ai u tërheq
vëmnedjen, me një gjuhë të lëmuar por korrektive,
duket se i akuzon shqiptarët, lidhur me qëndrimin
që ato duhet të mbëjnë me kishën orthodokse serbe
në Kosovë.
Kjo tregon se Z. Ahtisari e njeh pak Ballkanin,
marrdhëniet ballkanike dhe etnitetet e tij. Kjo është
e dhimbëshme për një popull si shqiptarët, të cilët
presin drejtësi prej tij.
Z. Ahtisari vazhdon ta lejë Perandorinë e hershme
serbe mu në mes të Kosovës me një pushtet të cilin
do ta kishte zili dhe një autoritet diplomatic apo i
OKB-së në rendin tonë botërorë.
Z. Ahtisari ia lë rreth 10% të tokës shqiptare, e cila
është që nga kohët e para pagane shqiptare, Serbisë
me një lehtësi të madhe sa vetë serbët besojmë se
janë çuditur nga një diplomat i tillë, me zemërgjersinë
dhe përdorimit të autoritetit që i ka dhënë atij
bashkësia ndërkombëtare..
Z.Ahtisari duhet ta dijë se ky është pushtim. Në
rast se ai nuk e din historinë e marrdhënies së
shqiptarëve, më të parët në Ballkan me serbët,
ardhacakët e vonë, duhet ta mësojë.
A do të mund të skllavërohet përsëri shqiptarët? Jo
kurrë. Shqiptarët kanë dhënë gjithëçka për tokën,
zakonet, për dashurinë për tokën…
Nuk besohet se ka patur dhe do të ketë “PAKO”
më të kontestuar se sa ajo që është bërë për Pakon
Ahtisari. Duket se misionari i njohur dhe i besuar i
OKB-së e ka parë Kosovën dhe çështjen e
komplikuar dhe të nxehtë të Ballkanit me një “qetësi
olimpike” sikur të mos kishte njohur as 1878, 1912-
”13, as 1920, as vitet “45-së, as të gjithë zhvillimet
e tjera të sundimit 50 vjeçarë të Serbisë në Kosovë
dhe të gjithë trojet etnika shqiptare. Ahtisari është
krejt i pandjeshëm argumenti etnik, ai i gjuhës dhe i
interpertimit që shqiptarët i japin çështjes së tyre.
Të ngrihet një document për shqiptarët dhe çështjen
e tyre dhe ato të mos jenë pjesë e argumentit, duket
se nuk shkon. Për më tepër Ahtisari është krejt I
pandjeshë dhe nuk ndikohet aspak nga ngjarjet e
vitit 1999 në Kosovë he të gjithë trojet Etnike
shqiptare, për të cilat u desh jo vetëm argument
diplomatik, por dhe force dhe “argument” ushtarak,
për të bindur serbët, se çështja shqiptare nuk ju
përket më atyre.
Askush nuk ka logjikë të besojë se Ahtisari, me
mënyrën se si e “interperton” çështjen e Kosovës,
duke mos e quajtur “status” (askush nuk din se
ç’mund të quhet!?), po korrigjon ndonjë “gabim” të
ndërkombëtarëve, me atë që ato bënë në 1999. Në
rast se nuk është kështu, Ahtisari e injoron
ndërmarrjen diplomatike, ushtarake dhe manaxhuese
ekonomike të Perëndimit në Kosovë që nga 1999 e
në vazhdim.
Të nterpertosh një çështje shhekullore me një lehtësi
të tillë diplomatike e për më tepër historike, nuk
është serioze as ashtu sikur “komisionet” e hershme
të pleqësisë shqiptare mblidheshin për të ndarë
kullotat mes fshatrave për bagëtinë. JO! JO! JO!
Tiranë, mars 2007

NGA KUDUSI LAMA (GJENERAL NE REZERVE),
KRYETAR I KESHILLIT ORGANIZATIV TE KUVENDIT MBARESHQIPTAR:
Duke u njohur me pakon Ahtisari, paraqitur
ne Prishtine me 2 shkurt 2007 nen titullin
“Propozimi Gjithëpërfshirës për Marrëveshjen
për Statusin e Kosovës”, duket se me gjithe
dispozitat e pranueshme ne permbajtjen e saj, duket
se duhet sqaruar se ka edhe mjafte probleme, per te
cilat duhet mbajtur qendrim. Ne menyren si eshte
shprehur kjo dispozite serioze, duket se eshte nisur
me teper per te marre me te mire Serbine.
Te kuptohet nga te gjithe, qe Kosova nuk eshte vellai
i shprishur i Serbise, te cilen ajo po e hedhe jashte
nga shtepia. Jo, Kosova eshte ndare nga Serbia me
lufte, me lumenje gjaku, me dhjetra mijera te vrare,
me qindramije te shperngulur e masakruar. Kjo te
kuptohet mire, pasi duket se po bisedohet sikur cdo
gje mund te kalohet thjeshte. Mos harroni pronari i
Kosoves eshte populli kosovar, askush tjeter. Degjoni
c’thote pronari.
Pretendimet qe shpreh per kete projekt jane si vijon:
1. Qe ne fillim ne dokument shprehet se “Kosova do
të jetë shoqëri shumetnike”. Dakort nese jane kushte
nderkombetare per te gjithe. Por ketu po shprehemi
per Kosoven qe shkeputet ne Serbia, po per Serbine
qe mban brenda vetes rreth 500 mije shqiptare, pa
folur per etni te tjera, a nuk eshte shoqeri shumetnike?
A nuk duhen vene kushtet per te gjithe ne momentin
e ndarjes?
2. Ne vazhdim: “Kosova do të miratojë Kushtetutën
... e cila do të promovojë bashkëjetesën paqësore”.
Me terheqe vemendjen nje kerkese e tille, prandaj
edhe bej pyetjen: Po te tjeret si e kane kushtetuten?
Kosova e di se do te shkoje ne rrugen e integrimit
evropian, pa nje kushtetute demokratike nuk mundet
te shkoje, pse ky kusht? A nuk eshte nje lloje si shtetet
e tjera? Mendoj se ka nevoje per t’u sqaruar fakti pse
eshte kushtezuar kjo detyre.
3. Me poshte: “Gjuhë zyrtare në Kosovë do të jenë
gjuha shqipe dhe serbe”. Perse? Kush eshte i
interesuar te mesoje serbisht? Ne nuk ua ndalojme
ate serbeve, por mjafte ua kemi diktuar shqiptareve.
Ne Serbi a do te kete gjuhe zyrtare gjuhen shqipe,
sepse atje ka shqiptare? Po keshtu duhet pare nese ky
kusht bazohet ne ligjet nderkombetare, apo eshte
thjeshte nje deshire per te perkdhelur serbet e Serine.
4. Ne vazhdim dokumenti shprehet: “Kosova do të
ketë simbolet e veta të veçanta kombëtare, përfshirë
flamurin, stemën dhe himnin, të cilat pasqyrojnë
karakterin shumetnik të saj”. Cdo te thote kjo, a mos
ka nje kusht te tille ne Serbi? Po, do te bejme te gjitha
ato, qe do te beje Serbia per shqiptaret ne trojet e tyre
ne Serbi. Kjo per faktin se duket sikur Kosoves po
tentohet ti zhduket morali i saj historik e kombetar.
Nuk eshte e drejte kjo dhe nuk duhet lejuar edhe nga
negociatoret, te cilet nuk jane pergjegjes te vetevetes,
por te kombit dhe historise se kaluar e te ardhmshme.
5. Nje nen tjeter shpreh: “Kosova nuk do të ketë
pretendime territoriale ndaj asnjë shteti apo pjese të
ndonjë shteti dhe nuk do të kërkojë bashkim me asnjë

shtet apo pjesë të ndonjë shteti”. Duket sikur po
vendosen disa dogma. Nuk mund te vihen kushte te
tilla. Kush ka marre pergjegjesine te diktoje popullit
te Kosoves? Ku eshte vetevendosja si institucion
nderkombetar i te drejtes se njeriut? Apo per
shqiptaret ka mendime ndryshe.
6. Per kthimin e pronave dokumenti shprehet: “Të
gjithë refugjatët dhe personat e zhvendosur nga
Kosova do të kenë të drejtën e kthimit dhe kërkimit
të pronës së tyre dhe posedimeve personale, në pajtim
me ligjet vendore dhe ndërkombëtare”. Mirepo ku
jane librat e pronave? A e di Kosova se sa abuzime
mund te behen me ta? Ky mendoj se mund te
shfrytezohet nga Serbia si nje kurth. Duhet bere
kujdes, duhet pastruar mire kjo ceshtje. Duket sikur
te shperngulur konsiderohen vetem serbet. Po
shqiptaret qe jane rreth nje milion ne Evrope e
Amerike? Edhe ata do te kthehen.
8. Me vjene keq kur lexoje qe me kerkesen e me
poshtme dokumenti e ve Kosoven ne nje nivel me
Serbine: “Kosova dhe Republika e Serbisë, në pajtim
me normat dhe standardet vendore dhe
ndërkombëtare, do të ndërmarrin të gjitha masat e
duhura për të përcaktuar dhe ofruar informata sa i
përket identitetit, vendndodhjes dhe fateve të
personave të zhdukur, në bashkëpunim të plotë me
Komitetin Ndërkombëtar të Kryqit të Kuq (KNKK)
dhe partnerët tjerë relevantë ndërkombëtarë”. Besoj
se askush nuk eshte kunder bashkepunimit, sidomos
per ceshtje te tilla humane. Por si mund te
bashkepunohet me Serbine e cila i di mire te zhdukurit
se i ka zhdukur vete, jo nje nga nje por si ne kohen e
fashizmit me mjiera njeheresh, duke i transportuar
me trena. Ndersa shqiptaret nuk e di si mendohet se
mund te kene zhdukur serbet. Megjithate
bashkepunimi duhet te jete ne nivelin me te larte.
Ama mos mendoni se do te beje te njejeten gje Serbia.
Prandaj edhe me vjene keq qe ky problem trajtohet
si shume paqesor per agresorin.
9. Per mua eshte trajtuar ne menyre te gabuar dhe
duhet korigjuar ceshtja e fese dhe ne menyre te
vecante e kishes orthodokese te Kosoves. Le te
citojme sa thuhet ne nje nen: “Kosova do të sigurojë
autonominë dhe mbrojtjen e të gjitha konfesioneve
fetare dhe tërësisë së objekteve fetare brenda territorit
të saj”. Pse nuk sqarohet, kjo do te jete vetem per
interesin e Kosoves, jo per interesin e Serbise.
Ndoshta mund te kihet parasysh dhe te sqarohet qe
ato institucione do te ruhen per interesin kulturor te
Kosoves dhe per shfrytesim sipas perkatesise fetare
nge komuniteti i popullit te Kosoves.
Me poshte: “Kishës Ortodokse Serbe në Kosovë
(KOS), përfshirë klerin dhe pjesëtarët, aktiviteteve
dhe pronave të saj, do t’i ofrohet siguri shtesë dhe
masa tjera mbrojtëse për gëzimin e plotë të drejtave,
privilegjeve dhe imuniteteve të tyre, siç parashihet
me Aneksin V të kësaj Marrëveshjeje”. Nuk me duket
fare normale. Nuk ka kishe serbe ne Kosove. Por ka
kishe orthodokese te Kosoves, sic ka edhe kishe
katolike dhe xhami te myslimaneve. A mos do te duhet
qe ne te ardhmen te arrihet ne themelimin e kishes
orthodokse te Kosoves? Pse keshtu, kur mund te
themelohet tani bashke me shtetesine e Kosoves? A
mos duhet te thuhet edhe kishe katolike serbe dhe
gjami serbe? Duhet te shpjegohen ata qe jane marre
me keto formulime. Keto formulime realisht jane
abuzive. Theksoj arthodoksia ne perkete me shume
ne shqiptareve se sa serbeve, te cileve ne ua kemi
dhene. Cdo te thote ne Kosove Kishe Orthodokse
Serbe?
Ose ne vijim: “Kisha Orthodokse Serbe do të jetë e
vetmja pronare e pronës së saj në Kosovë”. Pse kush
eshte kjo kishe serbe qe dashka prona ne Kosove? A
mos duhet te kete kisha orthodokse shqiptare prona
ne serbi? Ndoshta po pasi mjafte prej siperfaqeve
serbe jane ish troje shqiptare. Pra te fiksohet edhe
kjo ne ligj. Duket sikur kisha serbe dashka te behet
pronare e Kosoves. Me duket pa vend te jepen
definicione te tilla. Me vjene keq per ata negociator
te Kosoves qe nuk e kane sqaruar zotin Ahtisari per
kete problem, dhe e kane lene te sjelle nje propozim
te tille.
Prandaj ne dokument shkohet deri atje sa te
theksohet: “Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar (PCN)
do të themelojë një Këshill Implementues dhe
Monitorues (KIM), i cili do të monitorojë dhe
ndihmojë zbatimin e plotë të dispozitave dhe masave
mbrojtëse të posaçme të cilat i ofrohen KOS dhe
lokacioneve fetare e kulturore Serbe, siç parashihet
me Aneksin V të kësaj Marrëveshjeje”. Interesant,

po si ka mundesi qe nuk themelohet nje Këshill
Implementues dhe Monitorues per te gjetur pronat
shqiptare por ato serbe, kush e kishte pushtuar ate
toke serbia apo Kosova e kishte pushtuar Serbine? A
shikohet se c’gabime te medha po behen vetem se
zoti Ahtisari nuk eshte sqaruar? Jame i bindur se po
te sqarohet ai do te kuptonte mire se ne Kosove
gjithecka i perkete Kosoves, qe nga historia, kultura,
pasuria, etj.
10. Besoj se gjithekush e kupton sa qesharak eshte
neni qe ka permbajtjen si vijon: “Të gjitha borxhet e
Republikës së Serbisë të cilat i ngarkohen Kosovës,
si rezultat i procesit të alokimit të borxheve, siç
parashihet me Aneksin VI të kësaj Marrëveshjeje, do
të konsiderohen detyrime financiare të Kosovës”. Ne
duam qe Serbia te na ktheje ato qe na ka grabitur e qe
na ka borgj, ndersa ketu flitet qe Kosova do te marre
persiper te paguaj borgjet e Serbise. Seriozisht nuk e
kuptoj llogjiken e ketij neni dhe ajo qe me shqeteson
me shume nuk e kuptoj llogjiken e negociatoreve te
Kosoves, si e kane pranuar nje fakt te tille qe eshte
shume abuziv. Dihet qe per kete ceshtje eshte
diskutuar ne bisedime. Kurre nuk kisha menduar se
mund te dilte dikush e te formulonte ne nen te tille
per Kosoven qofte ky edhe i nderuari zoti Ahtisari.
11. Me duket e pranueshme dhe shume logjike
kerkesa: “Kushtetuta e Kosovës do të konfirmojë që
Kosova nuk ka fe zyrtare dhe që do të jetë e paanshme
në çështjet e orientimeve fetare”. Eshte shume e drejte
per arsye se atje ka tre fe dhe asnjera nuk mund te
jete zyrtare sepse dominon mbi te tjerat, por nuk
kuptohet, cdo te thote “Kosova nuk ka fe zyrtare”,
ndersa duhet te jete pergjegjese per themelimin e nje
feje zyrtare serbe ne Kosove? A mund te konsiderohet
normalitet ky fakt? Mendoj se ata qe e kane pranuar
nje fakt te tille duhet te bejne korigjimet perkatese.
12. Me tej lexojme ne dokument: “Do të parashikojë
të drejtën e të gjithë qytetarëve të ish Republikës
Federative të Jugosllavisë të cilët kanë qenë banorë
të përhershëm të Kosovës më 1 janar të vitit 1998
dhe pasardhësve të tyre të drejtpërdrejtë për ta fituar
nënshtetësinë e Kosovës, pavarësisht nga vendbanimi
i tyre i tanishëm dhe çfarëdo nënshtetësie tjetër që
ata mund të kenë”. Shume dakort, por duhet bere
pyetja: Po ata shqiptare qe kane marre rruget e botes
si te perndjekur politike nga Serbia gjate 100 vjeteve
te kolonizimit qe kane pronat e tyre ne Kosove dhe
ne Serbi si do te trajtohen? Pse merren vetem serbet
ne mbrojtje? Kush do ti mbroje shqiptaret? Me duket
se eshte nje arsyetim i njeanshem. Mendoj se eshte
nje problem qe duhet te jete ne vemendjen e
negociatoreve per zgjidhje, pasi do te na ndodhe si
me pronat e Cameve ne Greqi, qe nuk po gjene zgjidhje
akoma, prej 100 vjetesh.
13. Kur flitet per veprimtarine e parlamentit, nder te
tjera me shume terheqe vemendjen formulimi: “Për
miratimin, ndryshimin apo shfuqizimin e ligjeve të
paraqitura si në vijim do të kërkojnë shumicën e
anëtarëve të pranishëm të Kuvendit gjithashtu edhe
shumicën e anëtarëve të Kuvendit të cilët mbajnë
ulëse të rezervuara apo garantuara për përfaqësuesit
e komuniteteve të cilat nuk janë në shumicë”. Shikoni
me vemendje sa interesant duket ky kusht, kur shihet
se eshte ndertuar ne menyre te tille, qe po nuk deshen
serbet kuvendi nuk mund te miratoje asnje ligj.
Normalisht mund te kete edhe momente qe
minoriteteve tu jepet force ligjore, por kjo mund e
duhet te ndodh vetem ne rastet kur ligji ne fjale lidhet
direkt me jeten e veprimtarine vetem te minoritetit.
14. Citojme nga ligji: “Kosova do të ndërmerr të gjitha
masat e nevojshme për të mbrojtur personat të cilët
mund të jenë objekt i kërcënimeve apo veprave të
diskriminimit, armiqësisë apo dhunës si rrjedhojë e
identitetit të tyre kombëtar, etnik, kulturor, gjuhësor
apo fetar”. Shume mire kjo per kushte normale. Por
nuk kuptohet, si do te ndodhe, kur ne Kosove do te
vendoset, ai qe deri dje ka vrare shqiptare, ai qe njihet
nga te gjithe per krimet e tij dhe tani vjene te banoje
prane atij, qe i ka vrare gjithe familjen. A ka mundesi
te ruhet gjakftohtesia, kur hidhet ideja se ai nuk do te
mund te preket as nga ligji pasi do te kete mbrojtje te
vecante sipas ketyre ligjeve qe na referohen ne kete
pakete statusi? Me thene te drejten duhet pare ky
problem pasi nuk me duket se cdo gje do te shkoje
normalisht. Nese do te tentohet qe Kosova te behet
strehe e krimineleve serbe, nuk mund te jepet siguri.
15. Jam dakort te kete kopetenca pushteti lokal. Por
kopetencat duhet te jene deri ne ate mase, sa mos te
cenojne strategjine e qeverise se Kosoves per
zhvillimin ekonomik, zhvillimin e planifikimin urban,

Përdorimin dhe zhvillimin e tokës, Implementimin e
rregulloreve të ndërtimit dhe standardeve të kontrollit
të ndërtimit, mbrojtjen e mjedisit, etj. Ndersa sic eshte
shprehur projekti, decentralizimi, duket se hyne shume
ne kopetencat e qeverise dhe prishin ekuilibre
strategjike. Mendoi qe negociatoret ti kushtojne
vemendje edhe ketij problemi.
16. Me gjithe konsideraten per te nderuarin Ahtisari,
ne vazhdim te ketij drafti duket se kur vjene puna
per procesin arsimor te serbeve ne gjuhen serbe ne
Kosove, ligjerohen disa praktika qe do te jene
problematike per te ardhmen, Konkretisht thuhet:
“Shkollat të cilat vijojnë mësim në gjuhën serbe mund
të zbatojnë planprograme apo tekste shkollore të
hartuara nga Ministria e Arsimit të Republikës së
Serbisë, pas njoftimit ndaj Ministrisë së Arsimit,
Shkencës dhe Teknologjisë të Kosovës. Negociatoret
duhet te kene parasysh se ne praktiken serbe per
shqiptaret ndonjehere nuk eshte thene ndonje fjale
qe te jete miqesore. Ne gjithe historine njihet vetem
propaganda antishqiptare e denigrimit shqiptar, e
mohimit te historise shqiptare e mohimit te kombit
shqiptar e mohimit te intelektit shqiptar, etj. Pra edhe
kur Serbia te perpiloje tekste si ato qe ka aktualisht
me pjese te konsiderueshme kunder shqiptare dhe te
mbjelljes se urrejtjes nderetnike, ne Kosove sipas ketij
drafti do te jepen per shkollat ne komunat serbe.
Eshte vertete nje premise per nje te ardhme gjithe
konflikte ne Kosove midis etnive, si rrjedhoje e
nderhyrjeve te Serbise ne punet e brendeshme te
Kosoves, duke e patur te ligjeruar.
17. Me poshte lexojme: “Komunat (eshte fjala per
komunat me popullsi serbe) do të kenë të drejtë të
bashkëpunojnë, brenda kompetencave të tyre, me
komunat dhe institucionet, përfshirë agjencitë
qeveritare, të Republikës së Serbisë. Bashkëpunimi i
tillë do të merr formën e ofrimit të asistencës financiare
dhe teknike nga ana e institucioneve të Serbisë në
implementimin e kompetencave komunale”. Mendoj
se duhet sqaruar sepse nuk ka mundesi qe per
filozofine e ndertimit te shtetit do te punoje shteti i
Kosoves, ndersa per ta implementuar do te punoje
ne Kosove shteti i Serbise? Ky eshte paradoks. Nese
ka dicka qe vertete duhet bashkepunuar le te
bashkepunohet, por duke sanksionuar gjithecka sakte
dhe qarte. Ndoshta dikush do te mendoje se ka hapsire
duke u bazuar tek shpjegimet ne draft si vijon:
“Komunat do të njoftojnë Ministrinë për
Administrimin e Pushtetit Lokal të Kosovës
paraprakisht për çfarëdo qëllimi për t’u angazhuar në
një bashkëpunim të tillë. Njoftimi do të përfshijë draft
marrëveshjen ndërmjet të komunës dhe institucionit
partner të propozuar të Serbisë”. Por kjo eshte nje
lloje sikur njoftojme komshiun se do te leme shtepine
vetem e te kujdesen qe mos te na demtohet gje. A
keto do te jene marrdhenjet e shtetit te Kosoves me
Banoret e Kosoves? Me ata qe seriozisht jane banore
te Kosoves?
18. Sipas ketij projekt ligji jane krijuar gjashte komuna
te pastra me popullsi serbe. Mendoj qe negociatoret
duhet te jene te kujdeseshem pasi vertete me duket
se keto krijesa jane bere artificialisht e ne shqiptareve
gjithnje na kane sjelle probleme pikerisht
artificializmat. Eshte a normale te kerkosh sot ne
Kosove zona te pastra per serbet apo me serbet. Nuk
mendoj se do te vazhdoje akoma kolonizimi serb ne
Kosove. Tashme eshte detyre ti thuhet mjafte Serbise
e gjithkujt qe i behet bisht. Negociatoret Duhet ta
sqarojne mire kete problem pasi nuk me duket normal
e do te sjelle probleme ne te ardhmen.
19. Ne nenin ku krijohet Këshilli Gjyqësor i Kosovës
me 15 anetare te bene pershtypje qe komuniteti
shqiptar do te kete 5 gjyqtar, por qe duhet te
perzgjidhen qe te jene te pranueshme per strukturat
nderkombetare ne Kosove. Ndersa 6 do ti kene
minoritetet dhe 2 nderkombetaret. Domethene
shqiptaret me 92% popullsi do te perfaqesohen vetem
38%. Eshte vertete shume e cuditeshme kjo praktike.
Dhe me poshte: “Të gjithë anëtarët e KGJK-së duhet
të posedojnë kualifikime relevante profesionale dhe
përvojë të nevojshme për punën e KGJK-së”. Po nese
pretendohet se nuk ka persona te specializuar ne
shkallen e duhur nga minoriteti serb, mos duhet te
merren nga Serbia sic kemi marre Janollatosin ne ne
Greqi?
20. Edhe nje here per Kishen Orthodokese, pasi per
cudi ze nje vend shume te gjere ne kete draft,
konkretisht drafti shprehet: “Kisha ortodokse serbe
(KOS) e Kosovës do të gëzojë mbrojtje dhe gëzim të

të drejtave të veta, privilegje dhe imunitete, ashtu siç
parashikohet me këtë Aneks”. Duhet te kihet
parasysh se Kisha orthodokse eshte pasuri kulturore
e Kosoves. Termi “Kisha Orthodokse Serbe” eshte
abuzim, sic po tentohet te quhet greke kisha
orthodokse shqiptare ne Republiken e Shqiperise. A
mos ne Evrope ka ndonje semundje antishqiptare qe
duan ta quajne popullin shqiptar inekzistent, apo
ndoshta ndonje pjese populli pa origjine? Me thene
te drejten nuk duhet lejuar nje dukuri e tille pasi po e
rendon mjafte moralin e popullit shqiptar ne hapsiren
shqiptare ballkanike. Kisha orthdokse, kisha katolike
dhe xhamia jane pasuri e Kosoves dhe do te
administrohen, shfrytezohen dhe ndertohen vetem
nga populli i Kosoves. Apo sipas ketij koncepti do te
vije te marre Vatikani kishen katolike e Iraku apo
dikush tjeter xhamite. Shaka te tilla me kulturen tone
nuk duhen lejuar. Nese u bene disa veprime kuptohet
jo normale me disa kisha orthodokse te ndertuara
nga Miloshevici edhe atje ku nuk duheshin, kjo nuk
do te thote se duhet ti merret krejt kisha Kosoves e ti
jepet Serbise.
Dhe ne vazhdim thuhet: “Kosova do ta njeh Kishën
ortodokse serbe të Kosovës, duke përfshirë
manastiret, kishat dhe objektet tjera që shfrytëzohen
për qëllime fetare, dhe si pjesë integrale e Kishës
ortodokse serbe me seli në Beograd”. Si ka mundesi
te arrihet seri atje sa te tentohet te shkaterrohet nje
kulture popupore per hire te interesit te Beorgadit? A
ka moter kjo praktike qe te pranohet per Kosoven?
A ka ndonje vend tjeter qe kishen ta kete me strukture
dhe seli jashte vetes?
Lexoni nenet qe shihen qarte se jane paradoksal:
“Kosova do ta respektojë emrin edhe organizimin e
brendshëm të Kishës ortodokse serbe, duke përfshirë
këtu edhe hierarkinë dhe aktivitetet e saj”. Ose me
poshte: “Kosova garanton që prona e luajtshme dhe
e paluajtshme si dhe pasura tjetër e Kishës ortodokse
serbe, është e paprekshme dhe nuk do të jetë objekt
i eksproprijimit”. Kisha eshte ndertuar ne token e
Kosoves per popullin e Kosoves dhe do ti sherbeje
atij populli prandaj edhe eshte prone e tij jo e dikujt
tjeter sic pretendohet te nxiret ne kete draft. Sepse
keshtu po na del qe vetem nepermjet kishes po i leme
Serbise te drejten e pronesise mbi 10% te siperfaqes
se tokes se Kosoves. Kjo eshte si puna e gozhdes se
Nastradinit. Jo, askush nuk duhet lejuar te jete pronar
i tokes se Kosoves jashte kosovarevet.
Duke vazhduar me Kishen Orthodokese prap
lexojme: “Kisha ortodokse serbe në Kosovë do të
ketë diskrecion (liri të plotë veprimi) të plotë në
menaxhimin e pasurisë së vet dhe qasjes në objektet
e veta. Autoritetet e Kosovës do të kenë qasje në
objektet të cilat janë pasuri e Kishës ortodokse serbe
të Republikës së Serbisë, vetëm me pëlqimin e dhënë
nga Kisha, në rastet e urdhrit gjyqësor të lëshuar në
lidhje me aktivitetet ilegale, ose në rast të rrezikut të
drejtpërdrejtë për jetën dhe shëndetin”. Pse serbet e
Kosoves konsiderohen ne kete propozim si nje
strukture jashte Kosoves? A mos po duket se po
bejme nje mashtrim e arrnim? Ne cdo rast per serbet
flitet si per dike jashte Kosoves, jo nje lloje si per
gjithe popullin e Kosoves. Eshte detyre e grupit
negociator te Kosoves te mos binden per arrnime te
tilla shume problematike. Deklarim me te rende per
Kosoven e pronen e saj se shpreja “...objektet të cilat
janë pasuri e Kishës ortodokse serbe të Republikës
së Serbisë” nuk ka. Pra nese negociatoret nuk jane ne
gjendje te mbrojne pronesine e Kosoves le te therrasin
popullin ne ndihem. Populli nuk eshte vetem per te
brohoritur, por edhe per te ndryshuar gjendjen kur
ajo degradon, si ne kete rast.
A eshte normale te thuhet: Kosova do t’i ofrojë Kishës
ortodokse të Serbisë privilegje doganore dhe tatimore,
krahas atyre privilegjeve të cilat i gëzojnë të gjitha
fetë e Kosovës”, Pse feja orthodokse a nuk eshte fe e
Kosoves?
Ose me poshte: “Kishës ortodokse serbe, manastireve
dhe kishave të saj, dhe objekteve tjera fetare dhe
kulturore të rëndësisë të veçantë për komunitetin serb
të Kosovës, do t’i ofrohet siguria e nevojshme”. Te
jete e qarte se nuk mund te kete asnje ruajtje e siguri
nga askush nese nuk quhen keto objekte si pjese e
kultures kosovare. Kultura e nje vendi te huaj sipas
ketij koncepti nuk ka pse instalohet ne Kosove dhe
ne asnje vend tjeter. Ky eshte nje lloje abuzimi per
hater te Serbise. Nese lejohen ligjerime te tilla do te
kete probleme te vazhdueshme.
Pse duhet te jete ne ligj kjo kerkese: “Kosova do të
garantojë lirinë e lëvizjes për klerin dhe anëtarët e
Kishës ortodokse serbe brenda Kosovës dhe sipas

nevojës do të ofrojë aranzhime të nevojshme sigurie
për këtë lëvizje”. Mendoj se nuk ka fare nevoje.
Askush nuk do te merret me kleriket. Por me kleriket
e Kosoves, jo me kleriket e Serbise. Serbia le ti mbaje
kleriket e saj ne serbi. Ne Kosove kleriket le te jene
nga serbet e Kosoves dhe nga shqiptaret e Kosoves
ose te tjeret por vetem te Kosoves. Instalime fallse
nuk kemi pse bejme.
Jane pikerisht fallsitetet ne kete fushe qe arrihet deri
atje sa te shprehet: “Këshilli implementues dhe
monitorues (KIM) do të themelohet, dhe do të thirret
rregullisht për të monitoruar dhe lehtësuar zbatimin
e dispozitave të kësaj Marrëveshjeje, që ka të bëjë
me mbrojtjen e trashëgimisë kulturore dhe fetare
serbe në Kosovë”. A nuk eshte ky veërtete nje
skandal? C’do te thote mbrojtje e trashgimise kulturore
serbe ne Kosove? Nuk kuptoj si ka mundesi te kete
llogjike te tille? A mos dyshohet per autoktonine dhe
lashtesine e popullit shqiptar ne trevat e Kosoves?
Dhe prap: “Përveç kryesuesit, KIM do t’i ketë shtatë
(7) anëtarë tjerë. Nder ta edhe “Kisha ortodokse
serbe”. Ne asnje menyre nuk mund te ndodhe kjo.
Kisha ortodokse serbe nuk mund te jete prezente ne
mbrojtjen e vlerave kulturore te Kosoves. Kosova
nuk ka asnje lidhje me Kishen ortodokse serbe, kisha
orthodokse eshte e Kosoves, duhet te sqarohet mire
ky problem e te hiqet nga mendja se mund te mbahen
vartesi te Kosoves nga Beogradi, qofte kjo edhe Kisha
Orthodokse Serbe. Kjo ceshtje ka per te sjelle
probleme te pa fund.
21. Drafti ligjor i Zotit Ahtisari merr persiper te ligjorje
qe Kosova te marre persiper te paguaj edhe borgjet e
Serbise. Me duket interesant ky moment per faktin
se Kosova paska borgje pse ka qene e pushtuar, paska
borgje pse eshte shfrytezuar, paska borgje pse eshte
vrare e masakruar, paska borgje pse eshte tjetersuar
ne nje siperfaqe te madhe te tokes se saj, paska borgje
pse asgje nuk eshte investuar mbi te, jo nga borgjet,
por as nga pasuria e saj.
22. Persa u perkete kufijeve te Kosoves thuhet:
“Territori i Kosovës do të definohet nga vija kufitare
e Krahinës Socialiste Autonome të Kosovës brenda
Republikës Socialiste Federative të Jugosllavisë ashtu
siç kanë qenë këto vija kufitare më 31 dhjetor 1988,
përveç ndryshimit të vijës kufitare nga marrëveshja e
demarkacionit në mes të Republikës Federative të
Jugosllavisë dhe Republikës Federative të
Maqedonisë më 23 shkurt 2001”. Me duket se nuk
eshte me vend te veme dore mbi ate teritor qe eshte
lare me gjak nga UCK-JA. Nuk eshte e arsyeshme te
ti lihet e drejte Serbise te marre vendime per Kosoven
pas vitit 1999.
23. Thuhet qe do te krijohet Forca e Sigurise se
Kosoves. Mire kjo. Po pse thuhet qe: “TMK-ja do të
shpërbëhet”. A eshte normale te kerkohet nje e tille
shperberje? Per mendimin tim kjo eshte nje lloje si te
besh tradheti kombetare. TMK dihet publikisht qe
eshte pasardhese e UCK-se. Nuk eshte e fshehte kjo.
Prandaj edhe nuk duhet pranuar. Nuk mund te
shperbejme vlerat tona. UCK-ja eshte vlere
kombetare. Kush e ka frike le te largohet nga politika
e nga terreni qe i perkete asaj. TMK-ja ka 7 vjete qe
stervitet dhe i sherben Kosoves. Ajo kete moment
ka pritur qe te kthehet ne ushtri te Kosoves. Ndersa
ne sot tentojme ti themi qe ti TMK nuk do te jesh
me, ti nuk do te ekzistosh. Kjo Jo.
24. Se fundi lexojme ne draftim e zotit Ahtisari qe
vihet detyre te perpilohen ligje per probleme nga me
te ndryshmet. Shume mire edhe “ligj per themelimin
e zonave te mbrojtura” sic kerkohet le te behet. Por a
nuk duhet ligj edhe per: Per statusin e Familjes Jashari;
Per statusin e Luftes Clirimtare te Kosoves; Per
statusin e Ushtrise Clirimtare te Kosoves; Per statusin
e veterantit te Luftes Clirimtare te Kosoves; Per
statusin e invalidit te Luftes Clirimtare te Kosoves;
Per statusin e Deshmorit te Atdheut; Per veprimtaret
dhe luftetaret per ceshtjen kombetare nga viti 1912 e
deri 1981, etj.
Tirane, 10 shkurt 2007.

B A R O M E T R I D I P L O M A T I K
Prof.Dr.Mehdi HYSENI
NUK JANË FAJTORË “KËNGËTARËT” GREK, POR
GREQIA “DEMOKRATIKE-EVROPIANE” DHE
POLITIKA E KORRUPTUAR DHE E
DEFAKTORIZUAR E SHQIPËRISË NË BALLKAN


* Nuk thuhet kot në popull, “ Kur vdes i Zoti
i shtëpisë, edhe minjtë lozin valle”!
Nuk është tragjike se çfarë këngësh
antishqiptare këndojnë nacional-shovinistët
grekë në Greqi, por është abusrde, e papranueshme
dhe tragjike se si në heshtje dhe haptazi ka vërshuar
me të madhe vala e greqizimit përbrenda në Shqipëri,
duke ndërtuar kisha të panumërta dhe shkolla jo
vetëm në mjediset e banuara me minoritetin grek,
por edhe në ato vise (fshatra dhe qytete) ku nuk
ekzisotn asnjë pjesëtar i minoritetit grek. Gjithashtu,
tragjike dhe e pakuptueshme është se si në krye të
Kishës Ortodokse Autoqefale Shqiptare, qe dy
dekada është “fronëzuar” peshkopi grek, Anastas
Janullatos. Po ashtu, tragjikomike dhe iracionale është
se si Anasatas Janullatosi është shpallur “qytetar
nderi” i Tiranës nga ana e disa autoriteteve qeveritare
shqiptare. Krahas këtyre të të gjitha diefketeve dhe
të metave, gabimi më i madh dhe i pafalshëm politik
dhe diplomatik i qeverisë së Shqipërisë është
normalizimi i marrëdhënieve ndërshtetërore me
Greqinë në vitet e 90-ta të shekullit XX, kur dihet se
(as atëbotë e as sot) Greqia gjenocidale nuk e njeh
problemin çam dhe të Çamerisë shqiptare?!
Shikuar në këtë prizm të këndvështrimit tonë, nolens
volens shtrohen edhe këto pyetje qenësore: (1) Pse
B A R O M E T R I D I P L O M A T I K
Prof.Dr.Mehdi HYSENI
NUK JANË FAJTORË “KËNGËTARËT” GREK, POR
GREQIA “DEMOKRATIKE-EVROPIANE” DHE
POLITIKA E KORRUPTUAR DHE E
DEFAKTORIZUAR E SHQIPËRISË NË BALLKAN
qeveria shqiptare e Tiranës ka lidhur marrëdhënie
diplomatike me Greqinë, para se të zgjidhet problemi
i Çamerisë? (2) Pse qeveria e Tiranës qe pothuajse dy
dekada nuk ka qenë e interesuar që të zgjidhë
problemin e emigrantëve shqiptarë në Greqi, duke
krijuar dhe hapur vende pune në Shqipëri në mënyrë
që t’i shpëtonte ata në aspektin ekonomik, material,
social dhe ekzistencial etj.? (3) Pse qe 20 vjet në
Shqipëri nuk është ndërtuar asnjë fabrikë , asnjë
kombinat i industrisë së lehtë të prodhimit dhe të
përpunimit të frutave, të perimeve, si dhe të
produketeve të tjera nga fusha e bujqësisë, e blegtorisë
dhe e turizimit etj., ku do të gjenin punë me qindra
dhe mijëra punonjës shqiptarë? (4) Pse qe 20
qëndrojnë të mbyllura, të braktisura, nuk
funksionojnë dhe, ende nuk janë rinovuar dhe
modernizuar fabrikat dhe uzinat e industrisë së rëndë?
(5) Pse fuqia punëtore shqiptare dhe Shqipëria qe 20
vjet të “mbijetojnë”, të varura dhe të ndërvarura nga
ekonomia dhe tregtia e Greqisë, kur dihet se Shqipëria
nuk ka 30 milionë banorë, por mbi 3 milionë sish? (6)
Edhe sa dekada nevojitet të kalojnë, që qeveria
shqiptare të vendosë për fatin e çdo qytetari shqiptar,
e jo ata t’i lërë në “ mëshirën” e keqtrajtimit dhe të
torturës së shtetit grek? (7) Pse qe 20 vjet asnjë nga
qeveritarët shqiptarë nuk treguan kurrfarë aftësie, as
kapaciteti intelektual, politik, kombëtar dhe shtetëror,

që me veprat dhe me të arrirat e tyre konkrete, t’i
bindin shqiptarët se shpëtimi dhe e nesërmja e tyre e
lumtur dhe ndritshme, duhet kërkuar vetëm në
Shqipëri, jo në Greqi, në Serbi, në Mal të Zi, në
Maqedoni, në Evropë, në Amerikë, në Argjentinë,
në Australi, në Kinë dhe në Rusi etj. ? Përderisa në
mendje dhe në praktikë, të manipulohet me fatin dhe
me ekzistencën e shqiptarëve, nën parullën
demagogjike të “reformatorëve” dhe të
“demokratëve” të korruptuar të “elitës politike”
zyrtare të Tiranës, se “emigrimi ekonomik (me theks
të posaçëm në Greqi!) është i vetmi shpëtim i
shqiptarëve”, kuptohet as Greqia me aleatët e saj
kolonialistë sllavë dhe, asnjë shtet tejtër në botë nuk
do të na “bëjë hesap”, nuk do të çmojë, as respektojë
si partner serioz dhe të denjë, në asnjë aspekt të
zhvillimit të bashkëpunimit dhe të marrëdhënieve
të ndërsjella ekonomike, politike, diplomatike dhe
tregtare etj. Ndër të tjera, të gjitha këto deformime
dhe devijime kardinale të politikës së qeveritarëve
“demokratë” dhe “reformistë” të Tiranës (drejtazi dhe
zhdrejtazi) kanë ndikuar negativisht, edhe në
marrëdhëniet ndërshtetërore ndërmjet Tiranës dhe
Athinës, si rrjedhim i mungesës së ndërtimit të
mirëfilltë të staregjisë së objektivave prioritare të
politikës së brendshme dhe të jashtme në favor të
mbrojtjes dhe të avancimit të interesit të përgjithshëm
kombëtar dhe shtetëror të Shqipërisë.
(1) Jo befasi, as frikësim e as kanosje nga “bregu i
fildisht”, por vigjilencë dhe veprim konkret kundër
së keqes greke dhe grekomane në Shqipëri
Ne, nuk duhet të shqetësohemi, as të befasohemi
tej masës se çfarë këndojnë ushtarët grekë gjatë
stërvitejve ushtarake nëpër poligonet e kazermave
të tyre në Greqi, sepse, fundja, ata janë në shtëpinë e
tyre. “Mësuesit” e tyre e dijnë se çfarë këngësh
antishqiptare apo antiturke, duhet të këndojnë ata.
Ajo është “çështje e tyre e brendshme”(!).
Mirëpo, ne mbajmë përgjegjësi dhe e kemi për detyrë
që të interesohemi jetësisht se çfarë “këngësh
patriotike dhe demorkatike shqiptare” janë duke
kënduar qe dy dekada me radhë në Tiranë, peshkopi
grek, Anastas Janullatos dhe minoriteti grek në
Himarë, në Gjirokastër etj., sepse ndodhen brenda
territorit të shtetit shqiptar dhe, si të tillë e kanë për
detyrë që t’i respektojnë ligjet dhe Kushtetutën e
Republikës së Shqipërisë e jo të veprojnë në
shpërputhje me to, duke tentuar që t’i fajësojnë
shqiptarët për qëndrimet e tyre destruktive dhe për
veprimet e tyre antishqiptare, në saje të mbështetjes
dhe të instruksioneve grekomëdha të shërbimeve të
ndryshme të politikës zrytare të Greqisë.
Prandaj, ne duhet të interesohemi seriozisht dhe
denjësisht se si të gjejmë rrugën e arsyeshme dhe të
drejtë të preventivës për t’i ndaluar përzierjen,
ndërtimin e shkollave dhe të kishave greke. të
panevojshme grekekëngët, brohortijet, parullat dhe
veprimet antishiptare të politikës zyrtare greke, e cila
ka penetruar në të gjitha hapësirat e Shqipërisë.
Sipas gazetës greke “Ta Nea”, qëmoti qenka bërë
“zakon i detyrueshëm” që në radhët e ushtrisë greke
(gjatë ushtrimit të stërvitjeve të ushtarëve të saj në
terren) të këndohen këngë me moto antishqiptare
dhe antiturke etj. Së fundi, këtë dukuri të shëmtuar,
gazeta “Ta Nea” e ka nxjerrë në dritë përmes rënies
në gjurmë të tri viedokasetave të tilla ekzistuese, ku
ndër të tjera, ushtarët grekë këndojnë edhe kështu :
“litar do të bëjmë nga zorrët e shqiptarëve, kurse
këpucë do të bëjmë nga lëkura e turqve.”
(www.liriakombtare.com, 4.03.2007).
Lidhur me “eurekën” e këtij fenomeni “racist” të
ushtrisë greke, siç është shprehur edhe shkrimtari ynë,
Sabri Godo, kohëve të fundit, me të drejtë po
debatohet me të madhe në opinion publik shqiptar.
Mirëpo, deri tani, si duket, trajtimi i këtij problemi
është bërë në mënyrë tejet simplifaktive dhe, madje
edhe euforike, si rrjedhim i pushtimit të emocioneve
spontane kundër “ befasisë së çastit” të ushtrisë greke.
S’ka dilemë se këndimi i këngëve të ushtarëve grekë
me përmbajtje antishiqptare është për çdo gjykim,
sepse nxit dhe apostrofon ringjalljen e urrjetjes dhe
armiqësinë ndërnacionale dhe ndërshtetërore mes dy
popujve, të armiqësuar me shekuj për shkak të
politikës pushtuese hegjemoniste dhe kolonialiste të
Greqisë mbi territorin dhe mbi popullin etnik shqiptar
(Çameria dhe Epiri). Pra, në rastin konkret, shkaku
dhe pasoja duhet kërkuar në një sfond më të thellë,
më të gjerë dhe më kompleks të historisë gjeopolitike
të marrëdhënieve të derisotme midis Greqisë dhe

Shqipërisë.
Kuptohet, e drejtë e çdo inidividi apo kolektiviteti
është që, kur vjen në shprehje cenimi dhe fyerja e
rëndë e tyre qoftë mbi bazën e dinjitetit njerëzor,
qoftë mbi bazën kombëtare, fetare, etnike etj., të
reagojnë atypëraty edhe si individ, edhe si kolektivitet
i organizuar, sepse e keqja, shpifja dhe e pavërteta
nuk duhet pranuar kurrë, pavarësisht nga çmimi dhe,
pavarësisht se kush qëndron pas tyre (individi, grupi,
populli apo shteti).
Pse gjatë periudhës së viteve të pushtetit popullor
socialist në Shqipëri, në ushtrinë, as në shoqërinë e
Greqisë nuk këndoheshin këngë me “nota”
antishqiptare? – Sepse, Shqipëria nuk ishte e varur
nga Greqia, duke kërkuar nga ajo shpëtim, punësim,
pensione, kredi, investime dhe mallra të ndryshme
etj., për të greqizuar shqiptarët dhe Shqipërinë, ashtu
siç po ndodh qe 18 vjet me regjimet antipopullore
dhe antidemokratike të Shqipërisë, të drejtuara nga
individë, grupe dhe haranga të ndryshme politike, që
lufotjnë vetëm për të qëndruar sa më gjatë në pushtet,
jo për të mirën e interesit të përgjithshëm të popullit
dhe të shtetit shqiptar, por për ledverdinë e interesit
të tyre personal, grupor, partiak, ideologjik,
ekonomik, tregtar dhe karrierist.
Pra, edhe në këtë kontekst, duhet të vështrohet
“fenomeni i ri” paradoksal i këndimit të këngëve
antishqiptare nga ushtria greke. Neve nuk kemi
nevojë të angazhohemi, as të shpenzojmë kohë për
t’i gjetur se cilët janë ata ushtarë, që paskanë kënduar
apo që do të këndojnë edhe në të ardhmen “parodi”
me nota muzikore antishqiptare, por për ne, e
rëndësishmja është që, t’i indetifikojmë dhe t’i
neutralizojmë me kohë, interesat dhe veprimet
subversive të parapavijës së thellë të politikës
pushtuese shekullore të “kompozitorëve” dhe të
“dirigjentëve” të “korit diplomatik” ndërsyes të
qeverisë greke, e cila qe 18 vjet rresht është infilturar
në çdo segment të jetës ekonomiko-politike dhe
shoqërore të shtetit shqiptar, me të vetim qëllim të
fundit që, përmes “reformave demokratizueseintegruese”
politike, ekonomike dhe tregtare
(natyrisht, duke manipuluar para bashkësisë
ndërkombëtare, edhe me minoritetin grek në Shqipëri,
ashtu sikurse Serbia me minoritetin serb në Kosovë,
kinse janë të “ndrydhur nga padrejtësitë” e shumicës
dërrmuese shqiptare), ta realizojë strategjinë e
interesave të saj prioritare në asmilimin e numirt sa
më të madh të shqiptarëve. Këtë strategji dhe taktikë
perfide në kurriz të greqizimit të territoreve të
caktuara shqiptare, e provojnë edhe ndërtimi i qindra
kishave e mejtepeve greke jo vetëm në Jug, por edhe
në pjesët e tjera të Shqipërisë.
Interesat vitale të kombitr shqiptar në Ballkan dhe të
Shqipërisë nuk mund të mbrohen me “standadet
demorkatike” greko-serbe dhe, në saje të profitit
antihuman të “tregut të lirë”, sepse shqiptarët dhe
Shqipëria Etnike nuk janë mall konsumi as i Greqisë,
as i Serbisë e as i partnerëve të tyre tradicionalë
hegjemonistë sllavë. Këtë fakt të rëndësishëm dhe
jetik, duhet ta kenë mbajtur parasysh si shtetet
kolonialiste fqinje (Greqia, Serbia, Mali i Zi dhe
Maqedonia), ashtu edhe politikat e falimentuara
kollaboracioniste shqiptare me “pazarxhinjtë” dhe me
“nudistët” e tyre në krye, të tipit Edi Rama.
Gjithashtu, edhe trazirat e paradokoshme në Himarë
(ku minoriteti grek përmes formave të ndryshme
shantazhiste antishqiptare, natyrisht, sipas mësimeve
politike të Athinës dhe “bekimeve fetare” të Anastas
Janullatosit në Tiranë, ka kënduar dhe po këndon
këngë antishqiptare, duke brohoritur se “Himara
është greke” etj.) refelektojnë thellësisht se Greqia
është ndërlikuar në mënyrë flagrante në destabilizimin
e rendit politkko-shoqëror dhe shtetëror të
Shqipërisë. Kjo strategji dhe taktikë e fshehtë dhe e
hapur e politikës antishqiptare e Greqisë në Shqipëri,
është bërë e njohur që nga shfaqja e organizatës
subversive dhe famëkeqe “Omonia” (pjesëtarët e së
cilës, edhe pse në mënyrë misterioze e patën vrarë
një ushtar shqiptar në gjumë në kazermën ushtarake
shqiptare, ata nuk u ndëshkuan nga gjyqi shqiptar i
Tiranës, si rrjedhim i ushtrimit të trsynisë së politikës
ndërkombëtare) në vitin 1994 të dekadës së fundme
të shekullit XX.
Vërtet, politika zyrtare e Shqipërisë, duhet ta dënojë
botërisht aktin skandaloz të ushtarakëve grekë, të cilët
kanë kënduar këngë antishqiptare. Mirëpo, kjo nuk
mjafton, që qeveria greke të ketë marrë ndonjë mase
ndëshkuese kundër “këngëtarëve” ushtarake grekë,

pavarësisht nga përgjigjet e saj premtuese “notave”
dhe “prememorieve” të qeverisë së Shqipërisë,
drejtuar qarqeve dhe institucioneve më të larta të
shtetit grek.
Për të parandaluar të keqen greke, e cila qe 20 vjet pa
asnjë arsye valide ka vërshuar në Shqipëri (me
tendencë që të krijojë pakëaqësi te përfaqësuesit e
minoritet grek), politika e jashtme dhe dipomacia
shqiptare, duhet të ndërmarrin hapa energjikë dhe
racionalë, duke paralajmëruar Greqinë, se po qe se
ajo edhe më tej injoron zgjidhjen e drejtë të çështjes
koloniale të Çamërisë, si dhe nëse vazhdon me
krijimin e “inicidenteve” të tilla antishqiptare, duke
pretenduar që, edhe më tej, të përzihet në çështje të
brendshme të Shqipërisë, do të vijë në shprehje prerja
e marrëdhënieve diplomatike midis Shqipërisë dhe
Greqisë, pavarësisht nga fakti se ajo është anëtare e
Bashkimit Evropian(BE) dhe, pa marrë parasysh
faktin se, edhe Shqipëria është duke ëndërruar dhe
shpresuar se “me nidhmën” e Greqisë së Anastas
Janullatosit, do të ketë fatin, të aderojë në BE, si
anëtare me të drejta të plota.
NJOFTIM PËR
SHTYP I KËSHILLIT
ORGANIZATOR TË
KUVENDIT
MBARËSHQIPTAR
1. Komisionin për përgaditjen e të gjitha projektdokumenteve
(Projekt-Platformës së Bashkimit Kombëtar
dhe Projekt-Statutit të Asamblesë Kombëtare Shqiptare);
2. Komisionin për kontakte me të gjitha institucionet, partite
politike, organizatat, shoqatat dhe intelektualët atdhetarë
në të gjitha hapsirat e Shqipërisë Natyrale dhe në diasporë;
3. Komisionin për përgaditjen, mbajtjen, zhvillimin dhe
përfundimin me sukses të Kuvendit Mbarëshqiptar.
Pëmes këtij NJOFTIMI PËR SHTYP, gjithë opinionin
publik kombëtar dhe ate ndërkombëtar e njoftojmë se
detyrat kryesore të Këshillit Organizator të Kuvendit
Mbarëshqiptar janë :
1. Të përgadisë të gjitha pojekt-dokumentet që do të
miratohen në Kuvendin Mbarëshqiptar, siq është Platforma
e Bashkimit Kombëtar dhe Statuti i Asmablesë Kombëtare
Shqiptare;
2. Të marrë kontakt me të gjitha institucionet shtetërore të
Republikës së Shqipërisë dhe të Kosovës, me të gjitha partite
politike, organizatat, shoqtatat dhe intelektualët shqiptarë
në të gjitha hapsirat shqiptare dhe në diasporë, si dhe të
kërkojë prononcimin e tyre pro ose kundër mbajtjes së
Kuvendit Mbarëshqiptar;
3. Të përgadisë, në një afat kohorë sa më te shpejtë, mbajtjen
e Kuvendit Mbarëshqiptar, në të cilin, pos miratimit të
Platformës së Bashkimit Kombëtar dhe të Statutit të
Asamblesë Kombëtare Shqiptare, do të zgjidhen edhe të
gjitha organet drejtuese të saj.
Tiranë, 25 NËNTOR 2006.
KRYESIA E KESHILLIT ORGANIZATOR
TË K U V E N D I T M B A R Ë S H Q I P T A R ;
K R Y E T A R I, Gjeneral KUDUSI LAMA (d. V.)

Orfe@ shkruajti:Nga Rajmonda MALEÇKA

O P I N I O N


PËRBRENDA-RIPUSHTIMI SERB NË
KOSOVË…

A ka arsye që Ahtisari t’i marrë në konsideratë
të gjithë opinionet shqiptare, lidhur me
qëndrimin që ato kanë mbajtur rreth njërit prej
akteve më të shenjta dhe më të rëndësishme për
gjithë këto 100 vjetët e fundit?
Që në momentin e parë kur emri i tij doli në dritë,
prej nga OKB-ja e kishte “statusuar” Ahtisarin si
njërin nga njerëzit më të rëndësishëm, të njërës nga
çështjet më delikate në Ballkan, veçmas të një
çështje që në zhvillimet e Rendit të Ri Botërorë, do
të ketë kuptimësinë dhe gjuhën e vet, shqiptarët,
njëri nga popujt, i cili në kufinjtë e një shekulli ka
patur më shumë viktima dhe suspendime se sa në
një vend tjetër ku është zhvilluar luftë apo vazhdon
që të zhvillohet përsëri luftë. Mbi gati një million
shqiptarë janë përpirë nga “keqkuptimi” i madh dhe
nacionalizmi shovinist serb në gati një shekull.
Ahtisari, para se sa të vinte në Ballkan, do t’i duhet
të dinte rrënjët e thella të konfliktit ballkanik,
mënyrën, mjetet dhe mekanizmat se si është krijuar
ajo çështje dhe për më tepër duhej të dinte mirë
heshtinë e Evropës për gati një shekull për këtë
çështje, e cila edhe pse ka qenë një llogore e hapur
askush nuk denjoi ta bënte pjesë të zgjidhjes.
Ahtisari duhet të dinte se kush kanë qenë aktorët e
kësaj tragjedie të vërtetë, të cilën shqiptarëve u është
dashur ta “luajnë” gjatë një shekulli të përgjakshëm
në trojet e veta.
Ahtisari duhet të kishte mësuar se kush ishin dhe
janë etnikët e parë në gadishullin ballkanik, aq më
tepër shqiptarët, të cilët janë luftuar me “armët” më
barbare që mund të përdoret në historitë e popujve,
të manipulimit historik.
Ahtisari duhej të dinte se në historinë e pandershme
të pushtuesit më tipik Serbisë, ka patur dhe vazhdon
të ketë shërbim dhe që vazhdon të mbajë flamurin e
shovinizmit, ka qenë dhe mbetet Kisha Orthodokse,
e cila vazhdon të bëjë një betejë krejt ta papërligjur
dhe pa asnjë realitet historik, lidhur me historinë e
saj dhe atë të kishës orthodokse shqiptare, e cila në
Kosovë dhe në të gjithë hapsirën shqiptare ka
historinë e saj, të cilën ajo e njeh dhe e vlerëson si
pjesë të qytetrimit të vet.
Pse kundërshtohet pakoja Ahtisari, për të cilën
shqiptarët ushqyen përsëri durimin e tyre të njohur
si një popull me konsens dhe qytetari të dukshme?


Pakoja Ahtisari për asnjë rrethanë dhe as lexim të
thellë apo mes rreshtave, qoftë dhe në leximin
diplomatik apo dhe të “dritës atje larg”, nuk e ka
rrespektuar dinjitetin dhe cilësitë e njohura të
shqiptarëve aq më tepër atë që u takon. Çështja
shqiptare është kaq e lehtë për t’u “lexuar”, ashtu
siç shihet Pashtriku apo Sharri në dritën e diellit.
Ajo s’ka kurrfarë korrektivi të mundshëm për ta
drejt-interpertuar në unitet me të gjithë aktet dhe
marrëveshjet ndërkombëtare për vetëvendosjen dhe
aktet e tjera normative, me të cilët bota e qytetruar
i ka ndaluar shoqërisë njerëzore konflikte të
përgjakshme jo të pakta.
Pakoja Ahtisai e “fyen” dhe e lë në një mundim tjetër
historic popullin shqiptar. Ajo e lë popullin shqiptarë
në kurthin e një klime konfliktuale, ku sedrat etnike
do të vihen përballë njëri-tjetrit në të gjithë
evenimentet kombëtare si për shqiptarët ashtu dhe
për serbët. Në të gjithë leximet që mund t’i bëhet
dokumentit bazë, pa hyrë në gjërat të tjera të cilat
janë dhe mbeten argumenta të specialistëve, Ahtisari
rishpik një tjetër pushtim për shqiptrët nën petkun
qytetërues të Kishës Serbe. Mënyra dhe gjuha,
përcaktimet dhe “normativat” që ai kërkon ën këtë
mardhënie, të kishës serbe me shqiptarët, se ajo nuk
mund të jetojë në mes të Kosovës jashtë ardhënieve,
Z. Ahtisari, me një korrektiv të ashpër, aspak realist,
duket se “akuzon” shqiptarët. Sa herë që ai u tërheq
vëmnedjen, me një gjuhë të lëmuar por korrektive,
duket se i akuzon shqiptarët, lidhur me qëndrimin
që ato duhet të mbëjnë me kishën orthodokse serbe
në Kosovë.
Kjo tregon se Z. Ahtisari e njeh pak Ballkanin,
marrdhëniet ballkanike dhe etnitetet e tij. Kjo është
e dhimbëshme për një popull si shqiptarët, të cilët
presin drejtësi prej tij.
Z. Ahtisari vazhdon ta lejë Perandorinë e hershme
serbe mu në mes të Kosovës me një pushtet të cilin
do ta kishte zili dhe një autoritet diplomatic apo i
OKB-së në rendin tonë botërorë.
Z. Ahtisari ia lë rreth 10% të tokës shqiptare, e cila
është që nga kohët e para pagane shqiptare, Serbisë
me një lehtësi të madhe sa vetë serbët besojmë se
janë çuditur nga një diplomat i tillë, me zemërgjersinë
dhe përdorimit të autoritetit që i ka dhënë atij
bashkësia ndërkombëtare..
Z.Ahtisari duhet ta dijë se ky është pushtim. Në
rast se ai nuk e din historinë e marrdhënies së
shqiptarëve, më të parët në Ballkan me serbët,
ardhacakët e vonë, duhet ta mësojë.
A do të mund të skllavërohet përsëri shqiptarët? Jo
kurrë. Shqiptarët kanë dhënë gjithëçka për tokën,
zakonet, për dashurinë për tokën…
Nuk besohet se ka patur dhe do të ketë “PAKO”
më të kontestuar se sa ajo që është bërë për Pakon
Ahtisari. Duket se misionari i njohur dhe i besuar i
OKB-së e ka parë Kosovën dhe çështjen e
komplikuar dhe të nxehtë të Ballkanit me një “qetësi
olimpike” sikur të mos kishte njohur as 1878, 1912-
”13, as 1920, as vitet “45-së, as të gjithë zhvillimet
e tjera të sundimit 50 vjeçarë të Serbisë në Kosovë
dhe të gjithë trojet etnika shqiptare. Ahtisari është
krejt i pandjeshëm argumenti etnik, ai i gjuhës dhe i
interpertimit që shqiptarët i japin çështjes së tyre.
Të ngrihet një document për shqiptarët dhe çështjen
e tyre dhe ato të mos jenë pjesë e argumentit, duket
se nuk shkon. Për më tepër Ahtisari është krejt I
pandjeshë dhe nuk ndikohet aspak nga ngjarjet e
vitit 1999 në Kosovë he të gjithë trojet Etnike
shqiptare, për të cilat u desh jo vetëm argument
diplomatik, por dhe force dhe “argument” ushtarak,
për të bindur serbët, se çështja shqiptare nuk ju
përket më atyre.
Askush nuk ka logjikë të besojë se Ahtisari, me
mënyrën se si e “interperton” çështjen e Kosovës,
duke mos e quajtur “status” (askush nuk din se
ç’mund të quhet!?), po korrigjon ndonjë “gabim” të
ndërkombëtarëve, me atë që ato bënë në 1999. Në
rast se nuk është kështu, Ahtisari e injoron
ndërmarrjen diplomatike, ushtarake dhe manaxhuese
ekonomike të Perëndimit në Kosovë që nga 1999 e
në vazhdim.
Të nterpertosh një çështje shhekullore me një lehtësi
të tillë diplomatike e për më tepër historike, nuk
është serioze as ashtu sikur “komisionet” e hershme
të pleqësisë shqiptare mblidheshin për të ndarë
kullotat mes fshatrave për bagëtinë. JO! JO! JO!
Tiranë, mars 2007

Nga: Shyhrete Gosalci, Zv. Kryetare
e Këshillit Organizativ të Kuvendit
Mbarëkombëtarë


BESIMI FORCON BINDJEN DHE PASTRON
SHPIRTIN E NDËRGJEGJES


Pavarësisht të të gjithë zhvillimeve të çështjes
sonë kombëtare, duket se ajo që quhet historia
jonë kombëtare është prezente në të gjithë cilësitë
shqiptare dhe për të cilën është e domosdoshme
të mos harrohet. Në lëmin e ideve dhe raporteve
të reja, që njerëzit kanë krijuar me njëri-tjetrin, po
ashtu dhe të kodeve të reja të politikës dhe të
diplomacisë, e gjithë ajo që vjen nga fryma e
globalizmit, të cilin bota e qytetëruar, ku shtete të
fuqishme përveçse imponojnë modelin e tyre nuk
humbasin asgjë, shqiptarët kanë një vend të
pakonsiderueshëm.
Pavarësisht angazhimit të madh, që ato i kanë vurë
integrimit të tyre në rrugë krejt të çuditshmes,
integrim i cili shpallet vetëm si një prani, nuk do
t’i shërbente vendit dhe çështjes në rast se në të
gjithë këtë mardhënie që shqiptarët kanë krijuar
me botën nuk do të kishte “pigment”, d.m.th
esencë dhe ngjyrë shqiptare.
Në një pamje tjetër, gjykoj se ka shumë punë dhe
nevojë të kihet një “formatim”, në rast se do të
mund të shpreheshim me një term të tillë, lidhur
me qëndrimin që shqiptarët duhet të mbajnë për
qytetrimin e tyre përbrenda vetes, kur flitet se po
ndërtojnë shoqërinë përbrenda kodeve etike dhe
qytetare të kohës.
Jo pak, në media dhe të gjithë nivelet e debatit
social, shoqëria shqiptare, në të gjithë hapsirën e
vet ka “promovuar” sëmundjet e tavolinave, prej
nga marrin rrugën pastaj keq-interpertimet dhe
abuziviteti etik.
Në këto rrethana unë gjykoj se ëndërra shekullore
e shqiptarëve, që të jenë të lirë pëson një deformim
të dukshëm.
Ai që në pushtetin që ka në botë sot, “globaliteti”
ka zënë shumë terren, në popujt e vegjël, aq m
ëtepër në kushtet shqiptare, duket se i zbeh idelaet.
Idealet janë vlera dhe janë besim i vlerave. Në këto
kushte dhe në këtë llojë koncepti dhe mardhënie
popujt e mëdhenj kanë hyrë në detin e madh të
“globalizmit”, prej të cilit po arrinë të marrin
maksimumin e fitimeve.
Historia shqiptare në unikalitetin e vet është një
shembull i vërtetë, me çfarë shpjegohet dhe është
e vërtetë se shqiptarët janë një popull me cilësi,
enërgji dhe të aftë që ta bëjnë veten. Në këtë
kuptim kërkohet vetëm të vihet në punë dhe në
“korsinë” e duhur energjia positive njerëzore.
Në tregun e ideve, të integrimit dhe të globalizmit,
ne shqiptarët kemi se çfarë t’i ofromë botës së
qytetruar. Shqiptarët janë kampionët e mëdhenj të
marrdhënies ndërqytetare. Lufta e Kosovës,
pavarësisht abuzivitetit që i është bërë dhe po i
bëhet, si dhe vonesës që po i bëhet Statusit të
Pavarësisë, qe një nga luftërat, e cila i shërbeu
qytetrisë së botës në kohën e Rendit të Ri Botërorë.
Keq-përdorimi i luftës, ku në të shumtën e rasteve

vjen përmes një kombinimi të heshtisë së
Perëndimit dhe faktorëve politik shqiptarë të
stepur nga ideja e “artë “ e globalitetit tregon se ka
një krizë idesh, prej nga shpjegohet dhe kriza e
idealeve në segmente të veçanta antishqiptare.
Në të gjithë atë që ne shqiptarët kemi lënë pas,
d.m.th historinë tone, ka një realitet të dukshëm
në të cilin bien në sy mardhëniet, jo vetëm në
marrdhëniet e ngushta të njerëzve mes njëri-tjetrit,
por në to zë vend hapsira e dukshme dhe konceptet
tepër korrektive dhe të praktikueshme. Që nga
kodet e vjetra zakonore–dokesore e deri në
marrdhëniet e sotme qytetare të shqiptarëve, ka
patur një raport të qartë dhe të çiltërt për ta
modeluar, por pa cënuar për asnjë arsye cilësitë
autentike të tij.
Në qëndrimin e dukshëm, që mund të thuhet në
këtë rast, sepse dhe tema ka një specifikë sa sociale,
po kaq psikologjike, ideologjike, politike dhe
bashkëkohore, normalisht kërkohet një qasje e
materializuar dhe e argumentuar shkencërisht, por
dhe besimi vetë është qytetari në vetvete. Në këtë
konceptim dhe mardhënie, unë mendoj se ndodhen
të gjithë shqiptarët, integrimi i të cilëve më së pari
nis tek unifikimi i vetes.
Prishtinë, mras 2007.

Ç A M Ë R I A
Tokë e dashur, jona Çamëri,
Ah, sa e bukur je;
Jo, kurrë nuk të harrojmë,
Për Ty do të luftojmë!
Me AKSH-në, në ballë,
Tokat tona do t´i çlirojmë,
Shovenistët, pushtuesit grekë,
Nga trojet tona do t´i dëbojmë.
Rroftë Kosova heroike,
Rroftë Shqipëria Etnike;
Së bashku me Çamerinë,
Do ta gëzojmë ardhmerinë.
Jo, se harrojme Manastirin,
Shkupin, Preshevën, Plavën e Gucinë,
Gurin e kufirin shqiptar në Toplicë,
Tjetri, ai i vjetri, në jug te Çamërisë!
Holandë,17.03.2006

LUFTA TJETËR
“Lufta tjetër” është një libër i një stili krejt të veçantë, me anë të cilit autori Sejdi
VESELI, i sjell një tjetër informacion të vlefshëm jo vetëm shqiptarëve dhe
Ballkanit, por të gjithë Rendit të Ri Botërorë.
Me një stil krejt konçiz, i cili i afrohet shumë “konceptit matematikorë” dhe të
kronikës, për vërtetësinë e tyre, na bën me dije se rreth tokave shqiptare dhe
tashmë kur në Kosovë ka një forcë ushtarake ndërkombëtare të mandatuar
nga NATO-ja, kundërshtarët e përjetshëm të tyre, kanë afruar dhe kërkojnë të
venë në punë makinën vrasëse të një ushtrie të sofistikuar, për ta bërë përsëri
Ballkanin shesh lufte.
Në aspektin kumtues, autori i tregon me faktet autentike se sa vullnet vrasës
vazhdon të ushqejë një nga shtetet më shoviniste të Ballkanit, siç njihet Serbia.
Libri vendoset në kohë dhe në marrdhënie diplomatike, politike dhe
konvencinale të korrenteve të kohës nga një sprovë e gjatë e Mr. Gafurr Adili.
Adili ka gjetur terren dhe mundësi të shpalosë dhe të vërë në kohë dhe një
herë konfliktin e njohur ballkanik, prej nga merr rëndësi të pashmangëshme
zgjidhja drejt e çështjes sonë kombëtare.
Libri përveçse sjell njohje, është dhe apel i botës së qytetruar për të reagur dhe
mbajtur qëndrim koherent.

DEMONSTRATAT E MARSIT 1981 .


«Josip Broz Tito nuk ka vdekur prej më shumë se një vit,
por “bashkim-vëllazërimi” jugosllav ushqyer prej tij
taminë ka zhvilluar çarje në një krah të ndieshëm të saj,
krahinën serbe me shumicë shqiptare, Koso-vën», shkroi
më 19 prill 1981, David Binder, në gazetën
amerikane “New York Times”, në artiku-llin
domethënës i titu-lluar, “Një furtunë kaloi, por
tjerat janë duke mbledhur në Jugosllavi”, duke
u referuar në ngjarjet tronditëse të demonstra-tave
mbarëpopullore të shqiptarëve nga Kosova.
Një paralajmërim që u dëshmua më së e
vërtetë në vitet për vazhdim.
Demonstratat e vitit 1981 mbeten një ngjarje
madhështore në historinë e çlirimit kombëtar
të shqiptarëve, të cilëve troje, në mënyrë
antinjerëzore, poshtëruese e gjenocidale u
ndryshuan gjatë më shumë se 80 vjetëve në një
kamp të vërtetë të përqendrimit, si pasoje e vënies
në aplikim të planeve koloniale serbomëdha.
Zinxhirët rreth trupit të pushtuar, por kurrë të
nënshtruar të Nënës Shqipëri, në vazhdim do të
kishin e kanë një nga një për të shkëputur
përfundimisht, deri në ribashkimin e plotë të
trojeve shqiptare dhe të gjithë popullit që jeton në
to, në një shtet të vetëm kombëtar.
Duhet theksuar se, në fakt, “bashkim – vëllazërimi”
në Kosovë e trojet e tjera shqiptare, kurrë nuk u
pranua nga populli shqiptar. As nuk mund të
pranohej, nga moment që komunistët jugosllavë e
shqipfolës dëshiruan t’i impononin popullit më
forcë këtë koncept, përmes një politike e rreptë të
represionit, sllavizimit-serbizimit e ndalimit të çdo
DEMONSTRATAT E MARSIT 1981 . . .
Nga Fadil Shyti
manifestimi të lirë të identitetit kombëtar shqiptar
dhe të kërkesave të tij të drejta për shkëputje nga
sundimi e kolonializmi sllav.
“Bashkim-vëllazërimi” u përqafua vetëm nga
titistët shqipfolës, nga shërbyesit e puthadorët e
regjimit kolonial jugosllav, të cilat gjatë
demonstratave, me kamxhik a tanke, me dhunë,
burgosje, vrasje e terrorizëm shtetëror menduan se
mund të mbyllën zërin unik të popullit që i jepte një
mesazh të qartë xhelatit serb: “KOSOVA
REPUBLIKË!”, “DUAM KUSHTE MË TË
MIRA!”, “NDALONI SHFRYTËZIMIN E
TREPÇËS!”, “MBRONI TË DREJTAT E
SHQIPTARËVE JASHTË KOSOVËS!”,
“NDALONI REPRESIONIN, LIRONI TË
DENUARIT POLITIKË!”, “POSHTË
SHOVINIZMI SERBOMADH!”, “JEMI
SHQIPTARË, JO JUGOSLLAVË”, “DUAM
SHQIPËRINË E BASHKUAR!”. Këto parulla ishin
manifestin më e qartë, më e pastër, më e njomë për
çlirim shoqëror e kombëtar të një populli të tërë të
revoltuar, në kushtet e burgut të llahtarshëm,
poshtërues e çnjerëzor jugosllav.
Demonstratat e vitit 1981 filluan më 11 mars, kur
studentë të universitetit të Prishtinës nisin të
kërkojnë përmirësimin e ushqimit në menzën e
shkollës dhe kushte më të mira në konvikte. Këto
demonstrata involvuan përafërsisht 2000 studentë,
që qëndruan grumbull në rrugë disa orë deri në dy
ditë, deri kur policia i shpërndau. Ditën e
pastajshme, agjencia zyrtare (propagandistike)
jugosllave Tanjug, përshkroi demonstratat ashtu siç

do të ishin provokuar nga “elementë armiqësore
që orvatën të shfrytëzojnë pakënaqësinë e
studentëve të caktuara mbi cilësinë e ushqimit nga
menza e shkollës”
Pas dy javëve, më 25 mars, demonstratat rifilluan
në Prizren dhe sërish në Prishtinë, më 26 mars. Ato
nuk ishin tani veç një proteste studentore, por
revoltë e masave të gjera popullore, që u shpërnda
në gjashtë qytete të Kosovës. Mijëra e mijëra
punëtorë, profesorë, studentë, mijëra shqiptarë nga
të gjitha rafshët e jetës dolën në protesta.
Menjëherë, serbët e titistët shqipfolës u alarmuan.
Qeveria federale dekretoi gjendje e emergjence,
duke sjellë ushtrinë të patrullojë qytetet, rrugët
kryesore e kufijtë. Edhe autoritetet shqipfolëse të
të ashtuquajturës “Krahine Socialiste Autonome”
të Kosovës reaguan, duke denoncuar demonstratat
si “kundërrevolucionare”, “armiqësore”,
“irredentiste” e “separatiste” – këto epitete vinin
nga goja e gospodinit Azem Vllasi. Nëpunësit e
regjimit ushtruan boll dhunë kundër civilëve
shqiptarë, duke përdorur gaz lotsjellës e madje
armë zjarri. U ndërmorën arrestime të
demonstruesve, ndaj të cilave nëpunës e UDB-së
u vërsulen për t’i rrahur e torturuar. Për rezultatet
e represionit kundër demonstruesve gjatë ngjarjes
së pranverës dramatike të vitit 1981, historiani
anglez, Noel Malcom në librin “Kosova: një
histori të shkurtër” se: “numri i shqiptarëve të vrarë
mund të jetë diku rreth 1000. Pastaj, më shumë se 2000
shqiptarë u arrestuan në kohën e protestave, kurse numri
tërësor të shqiptarëve që u burgosën ishte, sipas të dhënave
të kohës, më i madh se sa 4000 persona”. (f. 335).
Të vërtetat e “Pranverës Shqiptare” janë
dëshmi e pashlyeshme të guximit dhe
trimërisë mbarëpopullore shqiptare, por edhe
të aksionit të aparatit represiv të udhëhequr
nga veglat më të poshtra të shqipfolësve,
“Vllasë” e “Bakallë” pa shpirt e pa mend që
urdhëruan, dirigjuan e kryen akte represive
kundër demonstruesëve, që i gjykuan nëpër
procese politike të rrejshme dhe i torturuan
shtazarakisht.
Këto ngjarje nuk duhet t’i harrojmë, as
heronjtë e tyre, as xhelatët, sepse një popull
që harron historinë e vet është i dënuar të
përsëritë gabimet, e përfundimisht të
zhduket... Kjo shihet aq më shumë kur vëmë re
situatën e tanishme, në të cilën udbashët e djeshëm
janë politikanët e sotëm e “këshilltarët” e
politikanëve të sotëm. Ata riciklojnë në gjithçka
që po bëjnë konceptin e vjetër të bashkimvëllazërimit,
duke filluar nga një largim nga politika
e shëndoshë për çlirim dhe ribashkim kombëtar.
Po shfaqen si “modernistë”, që duhet të integrohen
në Evropë, duke pasur “dialog” e “negociata” me
Beogradin apo “duke u puthur” me antishqiptarë
të tërbuar si Koshtunicën, Çoviçin, Cërvenkovskin,
në kuadrin e “Ballkanit Perëndimor”. Që
bashkëpunojnë me xhelatët serbo-sllavomaqedonase
për karriget e tyre të pista, gjoja për
krijimin e “një shoqërie multietnike” e që vijnë me
teza që kanë qëllim të ç’veshin shqiptarët nga
identiteti i tyre kombëtar - siç është ajo për krijimin
e një “kombi kosovar”. Duke mos brengosur farë
për familjet e dëshmorëve dhe për invalidët e luftës,
duke mos u interesuar për gjendjen e mjerueshme
ekonomike, shoqërore, kombëtare, bile duke
dhënë në shumë raste urdhra për likuidimin,
burgosjen, vrasjen e shumë atdhetarëve që nuk
pajtohen me situatën e mjegullte në të cilën edhe
po ndodhet sot kombi shqiptar, këta po
dëshmohen të njëjtat ujqër antishqiptar, që
vetën kanë ndryshuan qimet, por jo zakonet.
Gjenerata e demonstratave të vitit 1981 është edhe
ajo që ka marrë pjesë në organizimin e Ushtrisë
Çlirimtare të Kosovës (UÇK). Veprimtaria e saj e
guximshme, vetëmohuese dhe e përkushtuar ka
kalitur popullin nëpër betejat çlirimtare, të
zhvilluara në trojet shqiptare (Kosovë të ngushtë,
Luginë të Vardarit, Luginë të Preshevës) në
dhjetëvjeçarin e fundit. Kjo përvoje politikoushtarake
e fituar me armë në dorë, me gjithë
prapakthimet e ngecjet në avancimin e
zgjidhjes së çështjes shqiptare për shkak të
politikës ditore e të devijimeve, krijon kushte
për bashkimin e të gjitha potencialeve të
kombit, rreth një Platforme të vetme
kombëtare për çlirimin e njësimin e Shqipërisë.
Kryengritja gjithëpopullore e marsit dhe prillit të

vitit 1981 shënon një periudhë të re të historisë, një
vit madhështor-vendimtar në historinë të popullit
shqiptar, pavarësisht se ende nuk e gjet vendin e
merituar të historisë sonë të lavdishme, pavarësisht
Dhe kjo kryengritje, lëvizje ilegale çlirimtare plot
16 vite, ka çuar deri në një organizim më të fuqishëm
gjithëpopullor, pra deri në luftën e armatosur e UÇKsë,
për t’u çliruar nga robëria shekullore serbe.
Fatkeqësisht shqiptarët nga Kosova janë ende të
robëruar, si pasoje e disa krerëve të lartë politikë e
ushtarakë, që sot janë në kolltuk, me të njëjtin regjim
antidemokratik, kolonial, vetëm me një emër tjetër
tani, UNMIK, që në të gjitha vendimet e rregulloret
të saj ka dëshmuar së është kolona e pestë të Serbisë
në Kosovë.
Të njëjtit politikanë shqipfolës të asaj kohe, titistët
Vllasi, Ali Shukria e të tjera, që egërsisht shtypin
demonstratat gjithëpopullore, që vranë, burgosin
demonstruesit, nuk kanë “ngordhur” nga politika e
nga jeta publike e pasluftës. Kjo dëshmon se ata që
janë vënë sot në shërbim të një sistemi terrorist
antipopullor, antidemokratik të kundërvullnetit të
popullit, po e vazhdojnë të njëjtën politikë
shfarosëse, diskriminuese ndaj popullit shqiptar e
ndaj Lëvizjes VETËVENDOSJE!, që udhëhiqet
nga djem e cuca që nuk pajtohen me rikolonizimin
në veshje “demokratike” të “pavarësisë” së Kosovës
me kokën nën Serbi, ashtu siç nuk u pajtuan shumë
gjenerata të asaj kohe, pra të vitit 1981, me
robërimin serb. Akoma rrugët e Prishtinës po vaditen
me gjak shqiptari, sepse populli nuk duron më të
bëhet pazar me lirinë e tij. Akoma po bien dëshmorë,
akoma po plagosën e rrahin djem e cuca sipas ligjeve
të ish-Jugosllavisë vrasëtare, gjë e lehtësuar nga
politika antipopullore e regjimit të UNMIK-ut që
po ndihmohet nga shqipfolës servilë tij, që sot janë
këshilltarë e ministra kukulla që këshillojnë si të
shtypet egërsisht populli. Këtyre duhet t’u themi
qartë se karriget e tyre nuk janë të përjetshme, se po
u ngritët populli ende një herë, do të bien si flluskë
sapuni nga kolltukët e tyre të mbuluar me turp!
Amaneti e gjaku i dëshmorëve nuk harrohet e
nuk mund të harrohet, në kurrën e kurrës.
Rumani, 11 mars 2007