Orfe@ shkruajti:Nga Rajmonda MALEÇKA
O P I N I O N
PËRBRENDA-RIPUSHTIMI SERB NË
KOSOVË…
A ka arsye që Ahtisari t’i marrë në konsideratë
të gjithë opinionet shqiptare, lidhur me
qëndrimin që ato kanë mbajtur rreth njërit prej
akteve më të shenjta dhe më të rëndësishme për
gjithë këto 100 vjetët e fundit?
Që në momentin e parë kur emri i tij doli në dritë,
prej nga OKB-ja e kishte “statusuar” Ahtisarin si
njërin nga njerëzit më të rëndësishëm, të njërës nga
çështjet më delikate në Ballkan, veçmas të një
çështje që në zhvillimet e Rendit të Ri Botërorë, do
të ketë kuptimësinë dhe gjuhën e vet, shqiptarët,
njëri nga popujt, i cili në kufinjtë e një shekulli ka
patur më shumë viktima dhe suspendime se sa në
një vend tjetër ku është zhvilluar luftë apo vazhdon
që të zhvillohet përsëri luftë. Mbi gati një million
shqiptarë janë përpirë nga “keqkuptimi” i madh dhe
nacionalizmi shovinist serb në gati një shekull.
Ahtisari, para se sa të vinte në Ballkan, do t’i duhet
të dinte rrënjët e thella të konfliktit ballkanik,
mënyrën, mjetet dhe mekanizmat se si është krijuar
ajo çështje dhe për më tepër duhej të dinte mirë
heshtinë e Evropës për gati një shekull për këtë
çështje, e cila edhe pse ka qenë një llogore e hapur
askush nuk denjoi ta bënte pjesë të zgjidhjes.
Ahtisari duhet të dinte se kush kanë qenë aktorët e
kësaj tragjedie të vërtetë, të cilën shqiptarëve u është
dashur ta “luajnë” gjatë një shekulli të përgjakshëm
në trojet e veta.
Ahtisari duhet të kishte mësuar se kush ishin dhe
janë etnikët e parë në gadishullin ballkanik, aq më
tepër shqiptarët, të cilët janë luftuar me “armët” më
barbare që mund të përdoret në historitë e popujve,
të manipulimit historik.
Ahtisari duhej të dinte se në historinë e pandershme
të pushtuesit më tipik Serbisë, ka patur dhe vazhdon
të ketë shërbim dhe që vazhdon të mbajë flamurin e
shovinizmit, ka qenë dhe mbetet Kisha Orthodokse,
e cila vazhdon të bëjë një betejë krejt ta papërligjur
dhe pa asnjë realitet historik, lidhur me historinë e
saj dhe atë të kishës orthodokse shqiptare, e cila në
Kosovë dhe në të gjithë hapsirën shqiptare ka
historinë e saj, të cilën ajo e njeh dhe e vlerëson si
pjesë të qytetrimit të vet.
Pse kundërshtohet pakoja Ahtisari, për të cilën
shqiptarët ushqyen përsëri durimin e tyre të njohur
si një popull me konsens dhe qytetari të dukshme?
Pakoja Ahtisari për asnjë rrethanë dhe as lexim të
thellë apo mes rreshtave, qoftë dhe në leximin
diplomatik apo dhe të “dritës atje larg”, nuk e ka
rrespektuar dinjitetin dhe cilësitë e njohura të
shqiptarëve aq më tepër atë që u takon. Çështja
shqiptare është kaq e lehtë për t’u “lexuar”, ashtu
siç shihet Pashtriku apo Sharri në dritën e diellit.
Ajo s’ka kurrfarë korrektivi të mundshëm për ta
drejt-interpertuar në unitet me të gjithë aktet dhe
marrëveshjet ndërkombëtare për vetëvendosjen dhe
aktet e tjera normative, me të cilët bota e qytetruar
i ka ndaluar shoqërisë njerëzore konflikte të
përgjakshme jo të pakta.
Pakoja Ahtisai e “fyen” dhe e lë në një mundim tjetër
historic popullin shqiptar. Ajo e lë popullin shqiptarë
në kurthin e një klime konfliktuale, ku sedrat etnike
do të vihen përballë njëri-tjetrit në të gjithë
evenimentet kombëtare si për shqiptarët ashtu dhe
për serbët. Në të gjithë leximet që mund t’i bëhet
dokumentit bazë, pa hyrë në gjërat të tjera të cilat
janë dhe mbeten argumenta të specialistëve, Ahtisari
rishpik një tjetër pushtim për shqiptrët nën petkun
qytetërues të Kishës Serbe. Mënyra dhe gjuha,
përcaktimet dhe “normativat” që ai kërkon ën këtë
mardhënie, të kishës serbe me shqiptarët, se ajo nuk
mund të jetojë në mes të Kosovës jashtë ardhënieve,
Z. Ahtisari, me një korrektiv të ashpër, aspak realist,
duket se “akuzon” shqiptarët. Sa herë që ai u tërheq
vëmnedjen, me një gjuhë të lëmuar por korrektive,
duket se i akuzon shqiptarët, lidhur me qëndrimin
që ato duhet të mbëjnë me kishën orthodokse serbe
në Kosovë.
Kjo tregon se Z. Ahtisari e njeh pak Ballkanin,
marrdhëniet ballkanike dhe etnitetet e tij. Kjo është
e dhimbëshme për një popull si shqiptarët, të cilët
presin drejtësi prej tij.
Z. Ahtisari vazhdon ta lejë Perandorinë e hershme
serbe mu në mes të Kosovës me një pushtet të cilin
do ta kishte zili dhe një autoritet diplomatic apo i
OKB-së në rendin tonë botërorë.
Z. Ahtisari ia lë rreth 10% të tokës shqiptare, e cila
është që nga kohët e para pagane shqiptare, Serbisë
me një lehtësi të madhe sa vetë serbët besojmë se
janë çuditur nga një diplomat i tillë, me zemërgjersinë
dhe përdorimit të autoritetit që i ka dhënë atij
bashkësia ndërkombëtare..
Z.Ahtisari duhet ta dijë se ky është pushtim. Në
rast se ai nuk e din historinë e marrdhënies së
shqiptarëve, më të parët në Ballkan me serbët,
ardhacakët e vonë, duhet ta mësojë.
A do të mund të skllavërohet përsëri shqiptarët? Jo
kurrë. Shqiptarët kanë dhënë gjithëçka për tokën,
zakonet, për dashurinë për tokën…
Nuk besohet se ka patur dhe do të ketë “PAKO”
më të kontestuar se sa ajo që është bërë për Pakon
Ahtisari. Duket se misionari i njohur dhe i besuar i
OKB-së e ka parë Kosovën dhe çështjen e
komplikuar dhe të nxehtë të Ballkanit me një “qetësi
olimpike” sikur të mos kishte njohur as 1878, 1912-
”13, as 1920, as vitet “45-së, as të gjithë zhvillimet
e tjera të sundimit 50 vjeçarë të Serbisë në Kosovë
dhe të gjithë trojet etnika shqiptare. Ahtisari është
krejt i pandjeshëm argumenti etnik, ai i gjuhës dhe i
interpertimit që shqiptarët i japin çështjes së tyre.
Të ngrihet një document për shqiptarët dhe çështjen
e tyre dhe ato të mos jenë pjesë e argumentit, duket
se nuk shkon. Për më tepër Ahtisari është krejt I
pandjeshë dhe nuk ndikohet aspak nga ngjarjet e
vitit 1999 në Kosovë he të gjithë trojet Etnike
shqiptare, për të cilat u desh jo vetëm argument
diplomatik, por dhe force dhe “argument” ushtarak,
për të bindur serbët, se çështja shqiptare nuk ju
përket më atyre.
Askush nuk ka logjikë të besojë se Ahtisari, me
mënyrën se si e “interperton” çështjen e Kosovës,
duke mos e quajtur “status” (askush nuk din se
ç’mund të quhet!?), po korrigjon ndonjë “gabim” të
ndërkombëtarëve, me atë që ato bënë në 1999. Në
rast se nuk është kështu, Ahtisari e injoron
ndërmarrjen diplomatike, ushtarake dhe manaxhuese
ekonomike të Perëndimit në Kosovë që nga 1999 e
në vazhdim.
Të nterpertosh një çështje shhekullore me një lehtësi
të tillë diplomatike e për më tepër historike, nuk
është serioze as ashtu sikur “komisionet” e hershme
të pleqësisë shqiptare mblidheshin për të ndarë
kullotat mes fshatrave për bagëtinë. JO! JO! JO!
Tiranë, mars 2007
Nga: Shyhrete Gosalci, Zv. Kryetare
e Këshillit Organizativ të Kuvendit
Mbarëkombëtarë
BESIMI FORCON BINDJEN DHE PASTRON
SHPIRTIN E NDËRGJEGJES
Pavarësisht të të gjithë zhvillimeve të çështjes
sonë kombëtare, duket se ajo që quhet historia
jonë kombëtare është prezente në të gjithë cilësitë
shqiptare dhe për të cilën është e domosdoshme
të mos harrohet. Në lëmin e ideve dhe raporteve
të reja, që njerëzit kanë krijuar me njëri-tjetrin, po
ashtu dhe të kodeve të reja të politikës dhe të
diplomacisë, e gjithë ajo që vjen nga fryma e
globalizmit, të cilin bota e qytetëruar, ku shtete të
fuqishme përveçse imponojnë modelin e tyre nuk
humbasin asgjë, shqiptarët kanë një vend të
pakonsiderueshëm.
Pavarësisht angazhimit të madh, që ato i kanë vurë
integrimit të tyre në rrugë krejt të çuditshmes,
integrim i cili shpallet vetëm si një prani, nuk do
t’i shërbente vendit dhe çështjes në rast se në të
gjithë këtë mardhënie që shqiptarët kanë krijuar
me botën nuk do të kishte “pigment”, d.m.th
esencë dhe ngjyrë shqiptare.
Në një pamje tjetër, gjykoj se ka shumë punë dhe
nevojë të kihet një “formatim”, në rast se do të
mund të shpreheshim me një term të tillë, lidhur
me qëndrimin që shqiptarët duhet të mbajnë për
qytetrimin e tyre përbrenda vetes, kur flitet se po
ndërtojnë shoqërinë përbrenda kodeve etike dhe
qytetare të kohës.
Jo pak, në media dhe të gjithë nivelet e debatit
social, shoqëria shqiptare, në të gjithë hapsirën e
vet ka “promovuar” sëmundjet e tavolinave, prej
nga marrin rrugën pastaj keq-interpertimet dhe
abuziviteti etik.
Në këto rrethana unë gjykoj se ëndërra shekullore
e shqiptarëve, që të jenë të lirë pëson një deformim
të dukshëm.
Ai që në pushtetin që ka në botë sot, “globaliteti”
ka zënë shumë terren, në popujt e vegjël, aq m
ëtepër në kushtet shqiptare, duket se i zbeh idelaet.
Idealet janë vlera dhe janë besim i vlerave. Në këto
kushte dhe në këtë llojë koncepti dhe mardhënie
popujt e mëdhenj kanë hyrë në detin e madh të
“globalizmit”, prej të cilit po arrinë të marrin
maksimumin e fitimeve.
Historia shqiptare në unikalitetin e vet është një
shembull i vërtetë, me çfarë shpjegohet dhe është
e vërtetë se shqiptarët janë një popull me cilësi,
enërgji dhe të aftë që ta bëjnë veten. Në këtë
kuptim kërkohet vetëm të vihet në punë dhe në
“korsinë” e duhur energjia positive njerëzore.
Në tregun e ideve, të integrimit dhe të globalizmit,
ne shqiptarët kemi se çfarë t’i ofromë botës së
qytetruar. Shqiptarët janë kampionët e mëdhenj të
marrdhënies ndërqytetare. Lufta e Kosovës,
pavarësisht abuzivitetit që i është bërë dhe po i
bëhet, si dhe vonesës që po i bëhet Statusit të
Pavarësisë, qe një nga luftërat, e cila i shërbeu
qytetrisë së botës në kohën e Rendit të Ri Botërorë.
Keq-përdorimi i luftës, ku në të shumtën e rasteve
vjen përmes një kombinimi të heshtisë së
Perëndimit dhe faktorëve politik shqiptarë të
stepur nga ideja e “artë “ e globalitetit tregon se ka
një krizë idesh, prej nga shpjegohet dhe kriza e
idealeve në segmente të veçanta antishqiptare.
Në të gjithë atë që ne shqiptarët kemi lënë pas,
d.m.th historinë tone, ka një realitet të dukshëm
në të cilin bien në sy mardhëniet, jo vetëm në
marrdhëniet e ngushta të njerëzve mes njëri-tjetrit,
por në to zë vend hapsira e dukshme dhe konceptet
tepër korrektive dhe të praktikueshme. Që nga
kodet e vjetra zakonore–dokesore e deri në
marrdhëniet e sotme qytetare të shqiptarëve, ka
patur një raport të qartë dhe të çiltërt për ta
modeluar, por pa cënuar për asnjë arsye cilësitë
autentike të tij.
Në qëndrimin e dukshëm, që mund të thuhet në
këtë rast, sepse dhe tema ka një specifikë sa sociale,
po kaq psikologjike, ideologjike, politike dhe
bashkëkohore, normalisht kërkohet një qasje e
materializuar dhe e argumentuar shkencërisht, por
dhe besimi vetë është qytetari në vetvete. Në këtë
konceptim dhe mardhënie, unë mendoj se ndodhen
të gjithë shqiptarët, integrimi i të cilëve më së pari
nis tek unifikimi i vetes.
Prishtinë, mras 2007.
Wed 30 Mar 2011, 23:21 nga erald nuhaj
» KU JANE POETET
Wed 12 Jan 2011, 20:37 nga shaban cakolli
» NJE GJAKE, NJI GJUHE
Sat 11 Dec 2010, 14:57 nga biligoa
» Alarm Ne IJRM gjendja kaotike
Wed 17 Feb 2010, 23:10 nga refik
» emblema e UKSH-se
Thu 17 Dec 2009, 02:12 nga UKA
» Faton Osmani dënohet tre vjet burgim si pjestar i AKSH-së !!
Thu 26 Nov 2009, 00:21 nga UKA
» REAGIM I AKSH-SË
Wed 28 Oct 2009, 23:52 nga AKSH
» A na duhet aleanc shqiptaro-kroate.
Tue 27 Oct 2009, 02:49 nga urani29
» MOSKOORDINIMI I FORCAVE VEPRIMTARE
Mon 26 Oct 2009, 02:06 nga AGU