PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)
I. PJESA HYRËSE E PLATFORMËS
- Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) është një bashkim demokratik forcash politike, organizatash joqeveritare, personalitetesh intelektuale e atdhetare si dhe i masave të gjëra popullore në të gjitha hapsirat shqiptare, që ka si qëllim final bashkimin e trojeve shqiptare dhe të gjithë popullit që jeton në to në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan.
- Shqiptarët kanë pësuar copëtimin territorial më të madh ndër popujt e Evropës. Sot trojet e tyre ndodhen të pjestuara midis pesë shteteve të Gadishullit Ballkanik, nga të cilat vetëm gjysma bën pjesë në shtetin e tyre kombëtar. Jashtë kufijve të Shqipërisë, pjesa më e madhe e trojeve të tyre etnike shqiptare vuan nën zgjedhën serbo-sllavo-maqedone.
- Në rrjetin diplomatik dhe në qarqet publicistike botërore janë hjedhur ide të ndryshme mbi zgjidhjen e çështjes shqiptare. Faktori ndërkombëtar po e trajton zgjidhjen e krizës në ish Jugosllavi vetëm për të parandaluar zgjerimin e konfliktit të armatosur. Si pasojë e këtij synimi të kufizuar janë vënë në qarkullim sygjerime dhe po përgatiten vendime për t'i lënë shqiptarët dhe trojet e tyre etnike ende nën sundimin serbo-sllavo-maqedon.
-Këto sygjerime nuk e kanë gjetur miratimin e opinionit publik shqiptar dhe të forcave politike shqiptare brenda dhe jashtë kufijve të Shqipërisë.
- Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar, si një organizim i fuqishëm gjithpërfshirës politik mbarëkombëtar, i shqetësuar për ardhmërinë e mbarë kombit shqiptar, ka hartuar dhe miratuar këtë Platformë për zgjidhjen në tërësi të çështjes kombëtare shqiptare. Në këtë Platformë janë përshkruar argumente historike, politike, diplomatike dhe juridike të dramës kombëtare shqiptare, dhe janë parashtruar rrugët për zgjidhjen e saj tërësore në përputhje me rrethanat e sotme ndërkombëtare dhe me proceset politike që po i udhëheqin vendet e Evropës Juglindore drejt integrimit Euro-Atlantik.
II. HISTORIA E ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE
-Çështja kombëtare shqiptare, në vështrimin e lëvizjes për çlirimin e viseve shqiptare nga zgjedha e huajë dhe për bashkimin e tyre në një shtet të vetëm kombëtar, lindi pothuajse në të njëjtën kohë me lëvizjet kombëtare të popujve të Gadishullit Ballkanik. Si kudo në Evropën Juglindore edhe këtu ajo lindi në kushtet e sundimit osman.
-Ajo mori hov sidomos nën ndikimin e ideve që përhapi Revolucioni freng i vitit 1789 për lirinë, barazinë dhe vllazërimin e popujve, të cilat mund të realizoheshin vetëm nëse secili komb do ta krijonte shtetin e vet të pavarur, demokratik dhe iluminist.
-Lëvizja kombëtare shqiptare pati përballë saj, që në hapat e para, si forcë kundërshtare jo vetëm sundimtarin shekullor osman, por edhe qarqet shoviniste të vendeve fqinje, së bashku me to edhe mospërfilljen e Fuqive të Mëdha.
-Fill pasi krijuan shtetet e tyre nacionale, qarqet qeveritare serbe dhe greke u pushtuan nga prirjet shoviniste për të aneksuar tokat shqiptare, të cilat ndodheshin ende nën sundimin turk. Realizimi i këtyre prirjeve, të cilat u shpallën haptazi në vitin 1844 nga qeveritarët e Beogradit me programin e njohur me emrin "Naçertanie" dhe nga qeveritarët e Athinës me platformën e pagëzuar me emrin "Megali Ideja", nuk linte vend për një shtet shqiptar. Në suazën e lakmive të tyre nacionaliste, Beogradi dhe Athina, gjetën shumë shpejt, në gjuhën politike dhe ushtarake, një gjuhë të përbashkët në lidhje me ndarjen midis tyre të tokave shqiptare, pa harruar lakmitë që kishte Mali i Zi ndaj këtyre trojeve. Kjo gjuhë e përbashkët u shpreh për herë të parë në bisedimet e fshehta që zhvilluan diplomatët serbë dhe grekë në Stamboll më 1862 dhe u materializua në aleancën e fshehtë që u lidh midis tyre në Vësllau të Austrisë më 1867 për coptimin midis tyre të viseve shqiptare me kufij të përbashkët lumin Shkumbin dhe më tej rrugën Egnatia.
-Në mesin e shek. XIX kur hartoheshin këto plane aneksioniste, shqiptarët, pasardhësit e ilirëve të lashtë, sado që kishin pësuar një tkurrje të vazhdueshme territoriale, nën presionin shekullor të forcave të jashtme, vazhdonin të banonin në viset perëndimore të Gadishullit Ballkanik, aty ku kishin banuar që në agimin e historisë. Njohtime të sakta, për shtrirjen e trojeve të tyre etnike në mes të shekullit të kaluar i kanë dhënë mjaft vëzhgues europianë objektivë, të cilët e njohën nga afër gjeografinë njerëzore të Gadishullit Ballkanik. Ndër ta mjafton të përmendim sundimtarin erudit freng Ami Boue (1840), vëzhguesin e mprehtë britanik E. Spencer (1847) dhe shkenctarin e njohur austriak J. Hahn (1853). Sipas tyre shqiptarët ishin të pranishëm si popullsi autoktone në Veri deri në Nish, Leskovac dhe Vranjë, në Lindje deri në Kumanovë, Përlep dhe Manastir, në Jug deri në Konicë, Janinë dhe Prevezë. Ata nuk e mohonin faktin se brenda kësaj hapësire kishte edhe banorë të kombësive fqinje ballkanike (grekë, vllehë, serbë, malazezë, turqë), të cilët përbënin ishuj minoritetesh në detin e hapur shqiptar. Në këtë kohë, këto vise ishin ndarë nga perandoria Osmane në katër vilajete, në ate të Kosovës, Shkodrës, Manastirit dhe Janinës. Ndër to, vilajeti më i madh ishte ai Kosovës, me kryeqendër Shkupin. Hapsira gjeografike e vilajetit të Kosovës banohej në masën dërrmuese nga popullsi shqiptare, pra jo rastësisht përputhej afërsisht me provincën antike ilire të Dardanisë, kryeqendra e së cilës ishte gjithashtu Shkupi. Vilajeti i dytë për nga hapsira gjeografike ishte ai i Janinës, i cili shtrihej nga Gjiri i Artës në Jug deri në lumin Seman në Veri, pra përfshinte në gjirin e tij edhe provincën antike të Epirit, e cila jo rastësisht banohej, ashtu si në Antikitet, edhe në mesin e shekullit të kaluar, më tepër nga popullsi shqiptare se helene. Qeveritarët grekë i mbështesin lakmitë e tyre shoviniste në tri të ashtuquajtura argumenta historike, në fakt pa vlerë: në kolonitë helene te Mesdheut; në sundimin politik me dhunë të Perandorisë Bizantine mbi këto vise dhe në vartësisë e kishave ortodokse të këtyre viseve nga Partiakana e Stambollit. Në bazë të këtyre "arsyetimeve" mbi të cilat ishte ndërtuar platforma e "Megali idisë", krejt Epiri deri në Shkumbin dhe krejt Maqedonia deri në Korçë, duhej t`i takonin Greqisë. Qeveritarët shovinistë të Athinës nuk e përfillin faktin se në shumicën e këtyre krahinave nuk kishte fare pupullsi etnik greke. Në mungesë të tyre ata llogaritnin si pjestarë të kombësisë greke mbarë shqiptarët ortodoksë vetëm sepse nga pikëpamja kishtare, ato vareshin nga Patriakana e Stambollit. Por në përpjekjet e tyre për të rritur artificialisht numrin e banorëve grekë ata nuk patën sukses.
-As Serbia nuk kishte mbështetje dokumentare për të përligjur lakmitë e saj ndaj trojeve shqiptare. Ajo shpresonte t'i realizonte lakmitë territoriale me ndihmën e motrës së saj të madhe, Rusisë Cariste. Vendin kryesor në lakmitë e "Naçertanias" serbe e zinte Kosova historike me kryeqendrën e saj Shkupin, së bashku me aspiratën e saj ekspansioniste për të dalë në brigjet e Adriatikut. Meqënëse banorët serbë në këtë trevë përbënin një minoritet, qarqet shoviniste të Beogradit, gatuan argumente të tjera githashtu pa bazë: se shqiptaret nuk janë pasardhësit e ilirëve dhe ca më pak të dardanëve, banorëve të lashtë të Kosovës, por popullata të ardhura të sllavëve nga viset lindore të gadishullit dhe se treva e Kosovës është djepi i shtetit mesjetar serb, pra me të janë të lidhura kujtimet, legjendat dhe përmendoret e ndërgjegjes së kombit të tyre. Shkurt, sipas tyre, në kohën e dyndjes së sllavëve Kosova ka qënë pa banorë, si rrjedhim shqiptarët e Kosovës nuk janë banorë autoktonë, por emigrantë të vendosur aty pas 1689, kur popullata serbe e trevës u detyrua të shpërngulej drejt veriut pas disfatës që përsoi atë vit ushtria austriake nga ushtria osmane. Por historianët serbë nuk sjellin për këto pohime dëshmi historike. Ata kanë përfituar gjithashtu nga zhvillimi me vonesë i historiografisë shkencore shqiptare, përballë vështrimit gjithnjë e në rritje të historiografisë dyshekullore sllave. Por tashmë, me hulumtimet e kryera gjatë dhjetëvjeçarëve të fundit, historianët shqiptarë janë në gjëndje të vërtetojnë me burime bindëse historike se tezat e historianëve serbë, nuk kanë patur asnjëherë bazë dokumentare.
-Historianët serbë i kanë paditur shqiptarët myslimanë të Kosovës si bashkëpuntorë të pushtetit osman në shtypjen e popullsisë serbe të trevës së tyre. Por akuza është krejtësisht e padrejtë. Shqiptarët kanë qënë kurdoherë të çliruar nga paragjykimet dhe armiqësitë fetare. Atyre u takon merita që kanë shpëtuar nga rrënimi, për gati katërqind vjet, kishat dhe manastiret ortodokse serbe të Kosovës, ndryshe nga qeveritarët mesjetarë serbë, të cilët sapo e pushtuan Kosovën, i rrafshuan të gjitha faltoret dhe monumentet e herëshme përshkuan shekujt e sundimit osman me kryengritje të armatosura kundër Stambollit. Burime historike të pavarura dëshmojnë se në kryengritjen kosovare të vitit 1689 pjesmarrja e shqiptarëve të krahinës ka qënë masive. Në këtë kryengritje morën pjesë, nën udhëheqjen e kryepeshkopit katolik shqiptar, Pjetër Bogdanit, jo vetëm shqiptarë të krishterë, por në një masë të konsiderueshme edhe shqiptarë myslimanë të Kosovës.
-Gjatë krizës Lindore të viteve 70 të shek. XIX, kur Evropën Juglindore e mbështolli vorbulla e luftës ruso-turke, ngjarja kryesore në shkallë ballkanike ishte Lidhja Shqiptare e Prizrenit, nën udhëheqjen e së cilës shqiptarët e kthyen Kosovën në vatrën kryesore të lëvizjes së tyre kombëtare. Gjatë viteve 1878-1881 ata luftuan në fillim kundër vendimeve të Kongresit të Berlinit për mbrojtjen e tërësisë së trojeve të tyre etnike dhe pastaj kundër portës së lartë për të krijuar një shtet autonom shqiptar. Lidhja e Prizrenit, pasi e çoi lëvizjen shqiptare deri në pragun e realizimit të pavarësisë, u shtyp me dhunë nga ushtritë osmane. Ajo e skuqi tokën e Kosovës me gjakun e mijëra bijëve të saj. Në vitin 1912, në pranverë, Kosova e shpalosi e para flamurin e kryengritjes çlirimtare. Brenda disa javëve ajo përfshiu mbarë viset shqiptare për të shkundur përfundimisht zgjedhën shekullore osmane. Ushtirë turke kudo u thyen ose u dorëzuan ose u mbyllen në kazerma. Në verë qytetet e Kosovës u çliruan njëri pas tjetrin. Më 12 gusht 1912 kryengritësit shqiptarë çliruan Shkupin, kryeqytetin e vilajetit të Kosovës. Por, siç dihet, kur kryengritja e përgjithshme ishte në pragun e fitores, rrjedha e ngjarjeve ndryshoi në dëm të saj. Të shqetësuar nga rrokullima e shpejtë e situatës, monarkitë ballkanike i shpallën menjëherë luftë të përbashkët Perandorisë Osmane, e cila, e telendisur nga kryengritjet shqiptare, pësoi disfata pas disfatash. Në situatën e ndërlikuar që u krijua nga konflikti ballkanik, delegatë të ardhur nga mbarë viset shqiptare, përfshirë këtu edhe nga trevat e Kosovës, Maqedonisë dhe Çamerisë, u mblodhën në Kuvendin Kombëtar të Vlorës, i cili shpalli më 28 nëntor 1912 Pavarësinë Kombëtare të Shqipërisë dhe përfshirjen e mbarë viseve etnike që ata përfaqsonin në një shtet vetëm kombëtar.
Wed 30 Mar 2011, 23:21 nga erald nuhaj
» KU JANE POETET
Wed 12 Jan 2011, 20:37 nga shaban cakolli
» NJE GJAKE, NJI GJUHE
Sat 11 Dec 2010, 14:57 nga biligoa
» Alarm Ne IJRM gjendja kaotike
Wed 17 Feb 2010, 23:10 nga refik
» emblema e UKSH-se
Thu 17 Dec 2009, 02:12 nga UKA
» Faton Osmani dënohet tre vjet burgim si pjestar i AKSH-së !!
Thu 26 Nov 2009, 00:21 nga UKA
» REAGIM I AKSH-SË
Wed 28 Oct 2009, 23:52 nga AKSH
» A na duhet aleanc shqiptaro-kroate.
Tue 27 Oct 2009, 02:49 nga urani29
» MOSKOORDINIMI I FORCAVE VEPRIMTARE
Mon 26 Oct 2009, 02:06 nga AGU