FRONTI PER BASHKIM KOMBETAR SHQIPTAR.fronti-web@hotmail.com

Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

RIBASHKIMI I SHQIPËRISË... e vetmja alternativë! www.fbksh-aksh.tk . PER ANTARSIM NE FBKSH-AKSH JU LUTEM JEPNI TE DHENAT NE E-mail : fronti-web@hotmail.com

identifikimi

Harrova fjalkalimin

Tema Fundit

» PER SHQIPEN
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyWed 30 Mar 2011, 23:21 nga erald nuhaj

» KU JANE POETET
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyWed 12 Jan 2011, 20:37 nga shaban cakolli

» NJE GJAKE, NJI GJUHE
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptySat 11 Dec 2010, 14:57 nga biligoa

» Alarm Ne IJRM gjendja kaotike
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyWed 17 Feb 2010, 23:10 nga refik

» emblema e UKSH-se
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyThu 17 Dec 2009, 02:12 nga UKA

» Faton Osmani dënohet tre vjet burgim si pjestar i AKSH-së !!
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyThu 26 Nov 2009, 00:21 nga UKA

» REAGIM I AKSH-SË
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyWed 28 Oct 2009, 23:52 nga AKSH

» A na duhet aleanc shqiptaro-kroate.
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyTue 27 Oct 2009, 02:49 nga urani29

» MOSKOORDINIMI I FORCAVE VEPRIMTARE
PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) EmptyMon 26 Oct 2009, 02:06 nga AGU

RIBASHKIMI I SHQIPËRISË... e vetmja alternativë! www.fbksh-aksh.tk   Free counter and web stats

                                                               Free counter and web stats

2 posters

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    shqipo
    shqipo
    Toger
    Toger


    Numri i postimeve : 59
    Join date : 05/01/2009

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga shqipo Wed 07 Jan 2009, 02:19

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)




    I. PJESA HYRËSE E PLATFORMËS



    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) është një bashkim demokratik forcash politike, organizatash joqeveritare, personalitetesh intelektuale e atdhetare si dhe i masave të gjëra popullore në të gjitha hapsirat shqiptare, që ka si qëllim final bashkimin e trojeve shqiptare dhe të gjithë popullit që jeton në to në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan.
    - Shqiptarët kanë pësuar copëtimin territorial më të madh ndër popujt e Evropës. Sot trojet e tyre ndodhen të pjestuara midis pesë shteteve të Gadishullit Ballkanik, nga të cilat vetëm gjysma bën pjesë në shtetin e tyre kombëtar. Jashtë kufijve të Shqipërisë, pjesa më e madhe e trojeve të tyre etnike shqiptare vuan nën zgjedhën serbo-sllavo-maqedone.
    - Në rrjetin diplomatik dhe në qarqet publicistike botërore janë hjedhur ide të ndryshme mbi zgjidhjen e çështjes shqiptare. Faktori ndërkombëtar po e trajton zgjidhjen e krizës në ish Jugosllavi vetëm për të parandaluar zgjerimin e konfliktit të armatosur. Si pasojë e këtij synimi të kufizuar janë vënë në qarkullim sygjerime dhe po përgatiten vendime për t'i lënë shqiptarët dhe trojet e tyre etnike ende nën sundimin serbo-sllavo-maqedon.
    -Këto sygjerime nuk e kanë gjetur miratimin e opinionit publik shqiptar dhe të forcave politike shqiptare brenda dhe jashtë kufijve të Shqipërisë.
    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar, si një organizim i fuqishëm gjithpërfshirës politik mbarëkombëtar, i shqetësuar për ardhmërinë e mbarë kombit shqiptar, ka hartuar dhe miratuar këtë Platformë për zgjidhjen në tërësi të çështjes kombëtare shqiptare. Në këtë Platformë janë përshkruar argumente historike, politike, diplomatike dhe juridike të dramës kombëtare shqiptare, dhe janë parashtruar rrugët për zgjidhjen e saj tërësore në përputhje me rrethanat e sotme ndërkombëtare dhe me proceset politike që po i udhëheqin vendet e Evropës Juglindore drejt integrimit Euro-Atlantik.



    II. HISTORIA E ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE



    -Çështja kombëtare shqiptare, në vështrimin e lëvizjes për çlirimin e viseve shqiptare nga zgjedha e huajë dhe për bashkimin e tyre në një shtet të vetëm kombëtar, lindi pothuajse në të njëjtën kohë me lëvizjet kombëtare të popujve të Gadishullit Ballkanik. Si kudo në Evropën Juglindore edhe këtu ajo lindi në kushtet e sundimit osman.
    -Ajo mori hov sidomos nën ndikimin e ideve që përhapi Revolucioni freng i vitit 1789 për lirinë, barazinë dhe vllazërimin e popujve, të cilat mund të realizoheshin vetëm nëse secili komb do ta krijonte shtetin e vet të pavarur, demokratik dhe iluminist.
    -Lëvizja kombëtare shqiptare pati përballë saj, që në hapat e para, si forcë kundërshtare jo vetëm sundimtarin shekullor osman, por edhe qarqet shoviniste të vendeve fqinje, së bashku me to edhe mospërfilljen e Fuqive të Mëdha.
    -Fill pasi krijuan shtetet e tyre nacionale, qarqet qeveritare serbe dhe greke u pushtuan nga prirjet shoviniste për të aneksuar tokat shqiptare, të cilat ndodheshin ende nën sundimin turk. Realizimi i këtyre prirjeve, të cilat u shpallën haptazi në vitin 1844 nga qeveritarët e Beogradit me programin e njohur me emrin "Naçertanie" dhe nga qeveritarët e Athinës me platformën e pagëzuar me emrin "Megali Ideja", nuk linte vend për një shtet shqiptar. Në suazën e lakmive të tyre nacionaliste, Beogradi dhe Athina, gjetën shumë shpejt, në gjuhën politike dhe ushtarake, një gjuhë të përbashkët në lidhje me ndarjen midis tyre të tokave shqiptare, pa harruar lakmitë që kishte Mali i Zi ndaj këtyre trojeve. Kjo gjuhë e përbashkët u shpreh për herë të parë në bisedimet e fshehta që zhvilluan diplomatët serbë dhe grekë në Stamboll më 1862 dhe u materializua në aleancën e fshehtë që u lidh midis tyre në Vësllau të Austrisë më 1867 për coptimin midis tyre të viseve shqiptare me kufij të përbashkët lumin Shkumbin dhe më tej rrugën Egnatia.
    -Në mesin e shek. XIX kur hartoheshin këto plane aneksioniste, shqiptarët, pasardhësit e ilirëve të lashtë, sado që kishin pësuar një tkurrje të vazhdueshme territoriale, nën presionin shekullor të forcave të jashtme, vazhdonin të banonin në viset perëndimore të Gadishullit Ballkanik, aty ku kishin banuar që në agimin e historisë. Njohtime të sakta, për shtrirjen e trojeve të tyre etnike në mes të shekullit të kaluar i kanë dhënë mjaft vëzhgues europianë objektivë, të cilët e njohën nga afër gjeografinë njerëzore të Gadishullit Ballkanik. Ndër ta mjafton të përmendim sundimtarin erudit freng Ami Boue (1840), vëzhguesin e mprehtë britanik E. Spencer (1847) dhe shkenctarin e njohur austriak J. Hahn (1853). Sipas tyre shqiptarët ishin të pranishëm si popullsi autoktone në Veri deri në Nish, Leskovac dhe Vranjë, në Lindje deri në Kumanovë, Përlep dhe Manastir, në Jug deri në Konicë, Janinë dhe Prevezë. Ata nuk e mohonin faktin se brenda kësaj hapësire kishte edhe banorë të kombësive fqinje ballkanike (grekë, vllehë, serbë, malazezë, turqë), të cilët përbënin ishuj minoritetesh në detin e hapur shqiptar. Në këtë kohë, këto vise ishin ndarë nga perandoria Osmane në katër vilajete, në ate të Kosovës, Shkodrës, Manastirit dhe Janinës. Ndër to, vilajeti më i madh ishte ai Kosovës, me kryeqendër Shkupin. Hapsira gjeografike e vilajetit të Kosovës banohej në masën dërrmuese nga popullsi shqiptare, pra jo rastësisht përputhej afërsisht me provincën antike ilire të Dardanisë, kryeqendra e së cilës ishte gjithashtu Shkupi. Vilajeti i dytë për nga hapsira gjeografike ishte ai i Janinës, i cili shtrihej nga Gjiri i Artës në Jug deri në lumin Seman në Veri, pra përfshinte në gjirin e tij edhe provincën antike të Epirit, e cila jo rastësisht banohej, ashtu si në Antikitet, edhe në mesin e shekullit të kaluar, më tepër nga popullsi shqiptare se helene. Qeveritarët grekë i mbështesin lakmitë e tyre shoviniste në tri të ashtuquajtura argumenta historike, në fakt pa vlerë: në kolonitë helene te Mesdheut; në sundimin politik me dhunë të Perandorisë Bizantine mbi këto vise dhe në vartësisë e kishave ortodokse të këtyre viseve nga Partiakana e Stambollit. Në bazë të këtyre "arsyetimeve" mbi të cilat ishte ndërtuar platforma e "Megali idisë", krejt Epiri deri në Shkumbin dhe krejt Maqedonia deri në Korçë, duhej t`i takonin Greqisë. Qeveritarët shovinistë të Athinës nuk e përfillin faktin se në shumicën e këtyre krahinave nuk kishte fare pupullsi etnik greke. Në mungesë të tyre ata llogaritnin si pjestarë të kombësisë greke mbarë shqiptarët ortodoksë vetëm sepse nga pikëpamja kishtare, ato vareshin nga Patriakana e Stambollit. Por në përpjekjet e tyre për të rritur artificialisht numrin e banorëve grekë ata nuk patën sukses.

    -As Serbia nuk kishte mbështetje dokumentare për të përligjur lakmitë e saj ndaj trojeve shqiptare. Ajo shpresonte t'i realizonte lakmitë territoriale me ndihmën e motrës së saj të madhe, Rusisë Cariste. Vendin kryesor në lakmitë e "Naçertanias" serbe e zinte Kosova historike me kryeqendrën e saj Shkupin, së bashku me aspiratën e saj ekspansioniste për të dalë në brigjet e Adriatikut. Meqënëse banorët serbë në këtë trevë përbënin një minoritet, qarqet shoviniste të Beogradit, gatuan argumente të tjera githashtu pa bazë: se shqiptaret nuk janë pasardhësit e ilirëve dhe ca më pak të dardanëve, banorëve të lashtë të Kosovës, por popullata të ardhura të sllavëve nga viset lindore të gadishullit dhe se treva e Kosovës është djepi i shtetit mesjetar serb, pra me të janë të lidhura kujtimet, legjendat dhe përmendoret e ndërgjegjes së kombit të tyre. Shkurt, sipas tyre, në kohën e dyndjes së sllavëve Kosova ka qënë pa banorë, si rrjedhim shqiptarët e Kosovës nuk janë banorë autoktonë, por emigrantë të vendosur aty pas 1689, kur popullata serbe e trevës u detyrua të shpërngulej drejt veriut pas disfatës që përsoi atë vit ushtria austriake nga ushtria osmane. Por historianët serbë nuk sjellin për këto pohime dëshmi historike. Ata kanë përfituar gjithashtu nga zhvillimi me vonesë i historiografisë shkencore shqiptare, përballë vështrimit gjithnjë e në rritje të historiografisë dyshekullore sllave. Por tashmë, me hulumtimet e kryera gjatë dhjetëvjeçarëve të fundit, historianët shqiptarë janë në gjëndje të vërtetojnë me burime bindëse historike se tezat e historianëve serbë, nuk kanë patur asnjëherë bazë dokumentare.
    -Historianët serbë i kanë paditur shqiptarët myslimanë të Kosovës si bashkëpuntorë të pushtetit osman në shtypjen e popullsisë serbe të trevës së tyre. Por akuza është krejtësisht e padrejtë. Shqiptarët kanë qënë kurdoherë të çliruar nga paragjykimet dhe armiqësitë fetare. Atyre u takon merita që kanë shpëtuar nga rrënimi, për gati katërqind vjet, kishat dhe manastiret ortodokse serbe të Kosovës, ndryshe nga qeveritarët mesjetarë serbë, të cilët sapo e pushtuan Kosovën, i rrafshuan të gjitha faltoret dhe monumentet e herëshme përshkuan shekujt e sundimit osman me kryengritje të armatosura kundër Stambollit. Burime historike të pavarura dëshmojnë se në kryengritjen kosovare të vitit 1689 pjesmarrja e shqiptarëve të krahinës ka qënë masive. Në këtë kryengritje morën pjesë, nën udhëheqjen e kryepeshkopit katolik shqiptar, Pjetër Bogdanit, jo vetëm shqiptarë të krishterë, por në një masë të konsiderueshme edhe shqiptarë myslimanë të Kosovës.

    -Gjatë krizës Lindore të viteve 70 të shek. XIX, kur Evropën Juglindore e mbështolli vorbulla e luftës ruso-turke, ngjarja kryesore në shkallë ballkanike ishte Lidhja Shqiptare e Prizrenit, nën udhëheqjen e së cilës shqiptarët e kthyen Kosovën në vatrën kryesore të lëvizjes së tyre kombëtare. Gjatë viteve 1878-1881 ata luftuan në fillim kundër vendimeve të Kongresit të Berlinit për mbrojtjen e tërësisë së trojeve të tyre etnike dhe pastaj kundër portës së lartë për të krijuar një shtet autonom shqiptar. Lidhja e Prizrenit, pasi e çoi lëvizjen shqiptare deri në pragun e realizimit të pavarësisë, u shtyp me dhunë nga ushtritë osmane. Ajo e skuqi tokën e Kosovës me gjakun e mijëra bijëve të saj. Në vitin 1912, në pranverë, Kosova e shpalosi e para flamurin e kryengritjes çlirimtare. Brenda disa javëve ajo përfshiu mbarë viset shqiptare për të shkundur përfundimisht zgjedhën shekullore osmane. Ushtirë turke kudo u thyen ose u dorëzuan ose u mbyllen në kazerma. Në verë qytetet e Kosovës u çliruan njëri pas tjetrin. Më 12 gusht 1912 kryengritësit shqiptarë çliruan Shkupin, kryeqytetin e vilajetit të Kosovës. Por, siç dihet, kur kryengritja e përgjithshme ishte në pragun e fitores, rrjedha e ngjarjeve ndryshoi në dëm të saj. Të shqetësuar nga rrokullima e shpejtë e situatës, monarkitë ballkanike i shpallën menjëherë luftë të përbashkët Perandorisë Osmane, e cila, e telendisur nga kryengritjet shqiptare, pësoi disfata pas disfatash. Në situatën e ndërlikuar që u krijua nga konflikti ballkanik, delegatë të ardhur nga mbarë viset shqiptare, përfshirë këtu edhe nga trevat e Kosovës, Maqedonisë dhe Çamerisë, u mblodhën në Kuvendin Kombëtar të Vlorës, i cili shpalli më 28 nëntor 1912 Pavarësinë Kombëtare të Shqipërisë dhe përfshirjen e mbarë viseve etnike që ata përfaqsonin në një shtet vetëm kombëtar.
    shqipo
    shqipo
    Toger
    Toger


    Numri i postimeve : 59
    Join date : 05/01/2009

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty Re: PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga shqipo Wed 07 Jan 2009, 02:21

    III. COPËTIMI I TROJEVE ETNIKE SHQIPTARE



    -Pas vendimit që mori Kuvendi historik i Vlorës, shqiptarët shpresonin se me luftën e tyre shekullore kundër sundimit osman dhe me të drejtën legjitime që kishin mbi trojet e tyre etnike, gjashtë Fuqitë e Mëdha, të cilat diktonin besnikërisht fatin e popujve të kontinentit, do të njihnin krijimin e shtetit të tyre të pavarur dhe do të përfshinin brenda kufijve të tij mbarë trojet e tyre etnike. Por Konferenca e Londrës, e krijuar nga Fuqitë e Mëdha për të ndërtuar hartën e re të Gadishullit Ballkanik pas disfatës që pësoi Perendoria Osmane, njohu më 1913, pas disa luhatesh, vetëm aktin e krijimint të shtetit shqiptar të pavarur, kurse vendimin tjetër të Kuvendit të Vlorës, bashkimin e trojeve etnike shqiptare brenda Shqipërisë së pavarur, nuk e pranoi. Në kufijtë e shtetit të ri u përfshi më pak se gjysma e trojeve etnike shqiptare. Pjesa tjetër u nda midis tri monarkive fqinje ballkanike. Prej tyre Serbia mori krejt Kosovën historike me kryeqytetin e saj Shkupin. Greqia aneksoi rrethet e Follorinës dhe Kosturit së bashku me Çamërinë, të cilën Fuqitë e Mëdha ngurruan t'ia jepnin asaj në kohën e Kongresit të Berlinit nga paralajmërimet e Lidhjes Shqiptare të Prizrenit për konflikte të armatosur me Athinën. Po ashtu Malit të Zi i dhanë edhe Plavën, Gucinë, Hotin, Grudën, të cilat Lidhja e Prizrenit i kishte mbrojtur me gjak në kohën e Krizës Lindore të viteve 70.
    - Viset e aneksuara, në vend që të fitonin lirinë, për të cilën kishin luftuar në shekuj me radhë, kaluan nga një zgjedhë e huaj në një zgjedhë tjetër të huaj. Në vjeshtën e vitit 1913, fill pasi u nënshkrua vendimi i Konferencës së Ambasadorëve të Londrës (29 korrik 1913), qeveritë e Beogradit, Athinës dhe Cetinës, filluan dëbimin e shqiptarëve nga trojet e tyre etnike, duke i detyruar të mërgonin në Turqi, pra sa më larg kufijve të tyre. Me dëbimet masive që ndërmori Greqia, gjatë dekave që pasuan aneksimin e viseve shqiptare, sidomos pas eksodit biblik të çamëve në fund të Luftës së Dyte Botërore, ajo mendoi se e përfundoi spastrimin e shqiptarëve etnikë nga kufijtë e saj.

    - Që nga viti 1913 janë zhvilluar dy luftra botërore. Të dy luftrat i kanë fituar fuqitë që kishin premtuar se do t'u jepnin popujve të shtypur lirinë dhe do t'u respektonin të drejtat e tyre kombëtare. Por padrejtësia që kishin kryer Fuqitë e Mëdha në Konferencën e Ambasadorëve më 1913, nuk u prek. Trojet etnike shqiptare mbetën të copëtuara, me ndryshim se viset jashtë kufijve të Shqipërisë së vitit 1913 në fillim mbetën të ndara midis tri monarkive fqinjë (Serbisë, Greqisë, Malit të Zi), kurse nga viti 1918 deri më 1991 midis Jugosllavisë dhe Greqisë. Shqiptarët dolën të zhgënjyer si nga Traktati i Varshavës (1920), ashtu edhe nga Konferenca e Parisit (1946). Por zhgënjimin më të madh ata e pësuan në fillim të viteve 90 me shpërbërjen e Republikës Federative Socialiste të Jugosllavisë.
    - Më 1918, kur u formua Mbretëria Serbo-Kroato-Sllovene, e cila më vonë u quajt Mbretëria e Jugosllavisë, jo pak politikologë parashikuan se me shumicën e kombeve dhe kombësive që përfshinte në gjirin e saj, ajo nuk mund të kishte jetë të gjatë sepse epoka e shteteve shumëkombëshe po merrte fund.
    - Gjatë Luftës së Dytë Botërore, Mbretëria e Jugosllavisë e kalbur nga kontradiktat e brendshme nacionale, u shemb sapo ushtritë gjermane kapërcyen kufijtë e saj. Hitleri, armiku i papajtueshëm i hartës së Versajës, në kuadrin e ndryshimeve me dhunë të kufijve që kreu në mbarë Europën, e copëtoi mbretërinë e Jugosllavisë. Kroacia u shpall shtet me vete, natyrisht si satelit i Gjermanisë. Serbia u ngushtua. Bullgaria u shpërblye me territore të Maqedonisë. Po ashtu edhe Hungaria mori Vojvodinën. Në copëtimin e Jugosllavisë përfitoi edhe Italia, aleatja më e ngushtë e Gjermanisë.

    - Që në vitet e luftës ështe thënë se Gjermania dhe Italia i dhanë Shqipërisë krahinën e Kosovës. Ky pohim nuk është plotësisht i saktë. Hitleri, autori i vërtetë i hartës se re të Ballkanit, trojet etnike shqiptare të Jugosllavisë nuk ia dha Shqipërisë, por Italisë, e cila nga ana e saj ia dha Tiranës vetëm nga pikëpamja administrative. Veç kësaj, nga gjashtë prefekturat me popullsi shqiptare që përfshinte Kosova heroike, vetëm katër u bashkuan administrativisht me Shqipërinë: prefekturat e Prishtinës, Pejës, Prizrenit dhe Tetovës. Prefekturën e Mitrovicës (me nënprefekturat e Mitrovicës, Vuçiternit, Gjilanit dhe Podujevës) Hitleri ia la Serbisë e cila mbeti nën okupacionin gjerman me qëllim që minierat e pasura të Trepçës t'i shfrytëzonte Berlini dhe jo Roma. Nga ana tjetër, krahinat shqiptare të Shkupit, Kaçanikut, Preshevës dhe Prespës ju dhanë Bullgarisë. Qeverisë së Tiranës ju dhanë në administrim dhe krahinat e Dibrës, Kërçovës dhe Strugës. Në sektorin e Malit të Zi, viset e Ulqinit, Tuzit (Hotit dhe Grudës) së bashku me Gucinë dhe Pllavën ju dhanë gjithashtu në administrim qeverisë së Tiranës. Nga trojet etnike shqiptare të ish-Jugosllavisë, me administratën e Tiranës u bashkua afërsisht gjysma e tyre- 11.780 kilometra katrore. Si rrjedhim, trojet etnike shqiptare të ish-Jugosllavisë mbetën, ndonëse në përmasa të tjera, përsëri të copëtuara, këtë radhe midis Italisë, Gjermanisë dhe Bullgarisë.

    - Nuk mund të mohohet fakti se viset shqiptare që u bashkuan administrativisht me Tiranën, ndonëse u ndodhën nën pushtimin italian, patën disa përfitime në fushën e të drejtave kombëtare. Para së gjithash ato u çliruan nga sundimi gjenocidist serb dhe mohimi total i të drejtave kombëtare që kishte ndjekur qeveria e Beogradit. Krijimi i administratës shtetërore shqiptare, përhapja lirisht e arsimit shqip, përdorimi pa pengesa i letërsisë shqiptare, zhdukja e kufijve politike me Shqipërinë e vitit 1913, të gjitha këto qenë përfitime për popullsinë e sfilitur nga zgjedha serbe e malazeze. Por vlerësimi i kolaboracionistëve të Tiranës, të cilët i krahasuan këto përfitime me një çlirim të Kosovës, ishte padyshim i gabuar. Kalimi nga një zgjedhë në një tjetër, pavarësisht se njëra ishte më e lehtë se tjetra, nuk mund të krahasohet kurrë me një çlirim të kombit. Më tej, në rast se luftën do ta fitonte boshti Berlin-Romë, Shqipëria së bashku me pjesën e Kosovës që u bashkua me të do të mbetej nën zgjedhën e Italisë fashiste dhe trojet etnike shqiptare do të mbeteshin përsëri të coptuara.
    -Kundërstarët e bllokut fashist anglo-sovjeto-amerikan, nuk i njohën ndryshimet e kufijve shtetërore që kreu Hitleri dhe Mussolini. Pra koalicioni antifashist nuk njohu as pushtimin fashist të Shqipërisë, as shpërbërjen e Jugosllavisë, as Bashkimin e Kosovës me Shqipërinë e pushtuar. Në rast se blloku fashist do të humbiste luftën, bashkëpunimi i Tiranës me Romën dhe Berlinin për krijimin e Shqipërisë etnike në kushtet e okupacionit fashist italian, e kompromentonte më zi vetë çështjen kombëtare. Shqiptarët do të trajtoheshin si aleatë të bllokut nazifashist. Kjo do t'i jepte shkas Jugosllavisë, një ndër aleatët e koalicionit të madh antifashist, të përdorte kundër shqiptarëve një dhunë më të egër se atë që kishin zbatuar monarkistët jugosllavë të paraluftës. Aleatët e mëdhenj të koalicionit antifashist kishin deklaruar me anën e Kartës së Atlantikut (gusht 1942) se aspiratat e popujve për liri e demokraci do të merreshin në konsideratë në mbarim të luftës, vetëkuptohet sipas kontributit që do të jepnin në konfliktin me agresorët nazi-fashistë. Në këto rrethana, puna e donte që shqiptarët të angazhoheshin në luftë pa kompromis kundër okupatorit italian, me bindjen se kjo luftë do të shërbente si kapital për të ngritur zërin në fund të saj kur të vinte puna për caktimin e kufijve.

    - Gjatë Luftës së Dytë Botërore shqiptarët e Shqipërisë dhe Kosovës dhanë një kontribut të rëndesishëm në disfatën e bllokut fashist italo-gjerman. Në fund të luftës, forcat antifashiste numëronin në Shqipëri rreth 70 mijë partizanë dhe në Kosovë rreth 50 mijë partizanë. Në saje të kontributit të rëndësishëm që dhanë (në krahasim me numrin e popullsisë)në fitoren e luftës kunër agresorëve fashistë, shqiptarët si këtej edhe andej kufirit prisnin që me mbarimin e saj aleatët e mëdhenj të respektonin parimin e vetëvendosjes dhe ta mbanin angazhimin për të respektuar të drejtat kombëtare të popujve.

    IV. SHQIPTARËVE JU MOHOHET E DREJTA E VETËVENDOSJES



    - Në fund të Luftës së Dytë Botërore kuadri diplomatik i çështjes kombëtare shqiptare ishte më i ndërlikuar se në kohën e Shpalljes së Pavarësisë. Në fund, në Konferencën e Paqes në Paris, Jugosllavia dhe Greqia kishin pozita më të forta se në vitin 1913. Tani, ato ishin pjestare të koalicionit antifashist që kishte fituar luftën vendimet i merrnin vetë fitimtarët pa pasur arbitër. Në këto rrethana ishin përjashtuar apriori mundësia që Shqipëria të realizonte aspiratat e saj legjitime territoriale në dëm të Jugosllavisë dhe Greqisë, mbasi historia nuk njeh asnjë rast fitimtari të lëshojë territore, edhe kur ato i zotëron pa të drejtë, në dobi të një shteti tjetër, të cilit ato territore i takojnë me të drejtë. Megjithëse Shqipëria ishte pranuar si pjestare e koalicionit të fitimtarëve, Athina e akuzoi Tiranën në Konferencën e Paqës, si agresore, njësoj si Italinë, për luftën që qeveria kuislinge e Shefqet Vërlacit i kishte shpallur Greqisë në tetor të vitit 1940.
    - Si rrjedhim, ajo jo vetëm nuk pranoi të diskutoheshin të drejtat kombëtare të shqiptarëve që banonin në trojet e tyre etnike, por kërkoi dëmshpërblime territoriale dhe financiare, kryesisht Shqipërinë e Jugut, të ashtuquajturin prej tyre Verio-Epir. Për më tepër, një vit para se të mblidhej Konferenca e Paqës, qeveria e Athinës, me qëllim që ta zgjidhte përfundimisht çështjen e trojeve etnike shqiptare që ndodheshin brenda kufijve të saj, dëboi me një operacion të stilit blic, brenda 48 orëve shqiptarët myslimane që popullonin krahinën e Çamërisë pa asnjë dallim (burra, gra, pleq e fëmijë), nën akuzën pa bazë se kishin bashkëpunuar me okupacionin gjerman. Për t'i shpëtuar masakrimit nga ana e gjeneralit nacionalist ekstremist Napolon Zerva, çamët fatkeqë u detyruan të merrnin rrugën e mërgimit drejt Shqipërisë, duke lënë prapa plang e shtëpi. Kryetari i dërgatës shqiptare në Konferencën e Paqës, Enver Hoxha, i hodhi poshtë pretendimet greke me argumentet se Shqipëria i kishte dhënë luftës së madhe antifashiste 28 mijë dëshmorë, pa llogaritur dëmet e mëdha materiale që kishte pësuar dhe se ajo kishte gozhduar në territorin e saj disa divizione italiane dhe gjermane, të cilat, po të mos kishin luftuar shqiptarët, do të angazhoheshin në frontin e lindjes ose të perëndimit. Si rrjedhim, Shqipëria nuk kishte shkuar në Paris për të dhënë llogari, por për të kërkuar llogari nga armiqtë e përbashkët. Shqipëria antifashiste nuk kishte asgjë të përbashkët me kolaboracionistët që i kishin shpallur luftë Greqisë, mbasi ajo i mbuloi ata me turp, ashtu siç u mbuluan me turp kolaboracionistët e të gjitha vëndeve të Evropës. Në të njëjtën kohë, Enver Hoxha e hodhi poshtë edhe motivacionin e Athinës për dëbimin e shqiptarëve të Çamërisë.

    -Bashkëpunimi i disa individëve me okupatorët gjermanë, tha ai, nuk përbën arsye për dëbimin në masë të një popullsie të tërë, duke përfshirë edhe gratë shtëpiake dhe fëmijët e vegjël. Veç kësaj, bashkëpuntorët me okupatorin duhej të kalonin para gjyqit, ashtu siç kaluan edhe bashkëpuntorët e kombësisë greke, mbasi edhe shqiptarët e Çamërisë ishin njësoj nënshtetas grekë. Pavarësisht se qeveria greke vazhdoi për mbi tridhjetë vjet ta konsideronte veten se ishte në gjendje lufte më Shqipërinë, për Konferencën e Paqes dhe për pjesëmarrësit e saj, cilësimi i Shqipërisë si vend agresor u hodh poshtë më 1946. Po ashtu edhe llogaritë e Athinës se me dëbimin e çamëve do të mbyllte çështjen e të drejtave kombëtare të shqiptarëve, nuk u realizua. Çështja çame ëshë ende e hapur dhe pret ende zgjidhje.

    - Ndryshe nga Greqia, e cila e ka shpallur se është shtet i kombit grek ortodoks, Jugosllavia u formua në vititn 1918 si një shtet shumëkombësh. Në fakt në gjirin e saj bënin pjesë plot kombe që nuk flisnin të njëjtën gjuhë, që nuk kishin të njëjtën kulturë dhe që nuk praktikonin të njëjtën fe. Për të mos përsëritur gabimet që kishte kryer para lufte dinastia e Karagjogjeviçëve, e cila kishte ndarë kombet e sunduara prej saj, nga pikëpamja e të drejtave politike, në tri kategori, në serbë (kategoria e parë), në kombe të tjera sllavë (kategoria e dytë) dhe në kombe josllavë, ku hynin edhe shqiptarët (kategoria e tretë) - "marshalli" Tito me bashkëpunëtorët e tij shpalosën flamurin e vetëvendosjes së kombeve dhe të barazisë së tyre, në fushën e të drejtave politike. Në mbështetje të këtij parimi, të cilin e miratoi AVNOJ në vitin 1943, kombet e Jugosllavisë fituan të drejtën që në mbarim të luftës të formonin republika të veçanta si pjestare me të drejta të barabarta, në Federatën Socialiste të Jugosllavisë. Duke u mbështetur në parimet e Kartës së Atlantikut, në vendimet e AVNOJ-it dhe në kontributin që po jepnin me repartet e tyre partizane në çlirimin e Jugosllavisë nga okupatori hitlerian, delegatët komunistë dhe nacionalistë të Kosovës, së bashku me komunistë serbë dhe malazezë të trevës së tyre, vendosën më 1 janar 1944, në Konferencën që u mblodh në Bujan, që në mbarim të luftës në Kosovë të zbatohej parimi i vetëvendosjes.
    shqipo
    shqipo
    Toger
    Toger


    Numri i postimeve : 59
    Join date : 05/01/2009

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty Re: PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga shqipo Wed 07 Jan 2009, 02:21

    Por shumë shpejt doli se premtimet titiste për të drejta të barabarta të kombeve qenë demagogji. Në Jajce u vendos që popujt e Jugosllavisë të ndaheshin në kombe dhe kombësi, nga të cilat vetëm kombet do të kishin të drejtë të formonin republikë, kurse kombësitë mund të formonin, në raste të veçanta, vetëm krahina autonome në kuadrin e një republike. Shqiptarët, banorë mijëravjeçarë të Kosovës historike, me një unitet territorial të pandërprerë, me një varg qytetesh shekullore, me një kulturë të lashtë të përbashkët, me një popullsi që vinte në radhën e tretë pas serbëve e kroatëve, me një histori të pasur luftërash për pavarësi, i plotësonin të gjitha kushtet për një republikë më vete. Por, nga udhëheqësit e rinj jugosllavë u konsideruan kombe vetëm gjashtë bashkësitë sllave (serbët, kroatët, sllovenët, boshnjakët, maqedonët dhe malazezët), kurse shqiptarët u konsideruan kombësi, pra u përjashtuan si nga e drejta e vetëvendosjes, ashtu edhe nga e drejta për të pasur një republikë më vete. Madje, fill pasi mbaroi lufta dhe pasi u kthyen në Shqipëri dy divizionet partizane shqiptare që kishin luftuar atje kundër forcave gjermane, autoritetet federative të Beogradit dhe nën nxitjen e tyre, në korrikun e vitit 1945 autoritetet serbe të Kosovës e hodhën poshtë rezolutën e Bujanit.
    -Përjashtimi i shqiptarëve nga e drejta për të pasur republikën e tyre ishte një veprim arbitrar. Diskriminimi i tyre binte veçanërisht në sy po të kemi parasysh se malazezët, të cilët për nga popullsia ishin gjashtë herë më pak dhe maqedonasit dy herë më pak se shqiptarët, formuan republika më vete, kurse shqiptarët jo. Si rrjedhim pabarazia që ekzistonte në Jugosllavinë e paraluftës, ndryshoi vetëm formën kurse përmasat dhe komponentët për shqiptarët mbetën në fuqi.

    - Përfshirjen e shqiptarëve në kategorinë e kombësive, pra diskriminimin e tyre në fushën e të drejtave kombëtare, udhëheqësit e djeshëm të Jugosllavisë titiste dhe qeveritarët e sotëm nacionalistë serbë e "argumentojnë" me tezën e vjetër se gjoja shqiptarët e Kosovës nuk janë autoktonë por janë ardhacakë, dhe me një tezë të re, se ata nuk mund të formojnë një republikë më vete në Federatën ose Konfederatën Jugosllave, mbasi ekziston një shtet shqiptar jashtë saj. Si rrjedhim, sipas tyre, nuk mund të ekzistojnë dy shtete shqiptare në të njëjtën kohë.

    - Teza e parë e qeveritarëve serbë nuk ka kurrëfarë baze historike. Nëse shqiptarët në Kosovën historike janë autoktonë apo ardhacakë është rrahur mjaft në historiografi. Në këtë Platformë nuk është e mundur të rreshtohen burimet dokumentare, të cilat rrëzojnë tezën serbe. Këtu mjafton të thuhet shkurtimisht se një mori historianësh, arkeologësh, linguistësh, etnografësh shqiptarë dhe të huajë kanë provuar se banorët e Dardanisë antike, pra të Kosovës historike, i përkisnin etnikonit ilir dhe se ata i rezistuan procesit të romanizimit njësoj si popullsitë e tjera të po atij etnikoni që banonin në provincat jugore ilire. Veç kësaj, tashmë është provuar se shqiptarët janë pasardhësit e ilirëve të jugut, ndër ta edhe të dardanëve, të cilët në kohën antike shtriheshin brenda dhe jashtë trevës së Kosovës së sotme, në Jug deri në Shtip (Astibos), në Veri deri në Nish (Naissos).

    -Po ashtu nuk ka asnjë dëshmi historike që të provojë se sllavët e kolonizuan Dardaninë antike në shek. VI ose VII. Toponimia sllave, që historianët serbë sjellin si argument të preferuar për të provuar kolonizimin serb të Kosovës në fillim të Mesjetës së herëshme, nuk ka vlerë, mbasi në burimet dokumentare ato shfaqen në këtë trevë vetëm në fillim të shek.X ishin paganë. Poashtu, pohimi se djepi i shtetit serb ishte në Kosovë nuk ishte i saktë, mbasi dihet se vatra fillestare e tij ishte në krahinën e Rashkës, në Sanxhak. Madje pushtimi i Kosovës nga shteti Serb filloi në fund të shek.XII. Për më tepër, mbretëria mesjetare serbe nuk kishte një kryeqytet të qëndrueshëm. Prizreni ishte një nga kryeqytetet ambulante të këtij shteti, i cili kishte prirjen për t'u shtrirë me anë pushtimesh vazhdimisht drejt jugut, duke përfshirë edhe tokat greke, me synim për ta zëvendësuar Perandorinë Bizantine dhe për ta vendosur përfundimisht kryeqytetin në Kostadinopojë. Askush nuk mund të vërtetojë se sundimi serb në Kosovë vazhdoi më tepër se tre shekuj. Veç kësaj, tashmë janë grumbulluar jo pak të dhëna që vërtetojnë se gjatë këtyre shekujve shqiptarët kanë qenë të pranishëm në trojet historike të Kosovës dhe se presioni i ushtruar nga shteti dhe kisha serbe, në shumicën e rasteve, u realizuan vetëm në sllavizimin e toponimve dhe emrave të banorëve. Madje ka jo pak raste, kur po t'u heqësh emrave prapashtesën sllave, kuptohet se janë banorë shqiptar (si për shembull: Lek-iç, Pal-iç, Petr-iç, Gjon-ovski, etj.). Edhe teza e Beogradit se në Betejën historike të Kosovës, e cila u zhvillua kundër turqëve në vitin 1389, kanë marrë pjesë vetëm serbët, nuk qëndron. Ekzistojnë jo pak njohtime të pavarura, të cilat provojnë se në radhët e koalicionit antiosman luftuan masa të konsiderueshme shqiptarësh, duke përfshirë këtu edhe shqiptarë nga Kosova.
    - Poashtu teza që ndeshet në historiografinë jugosllave se Kosova u popullua nga shqiptarët të ardhur nga viset veriore të Shqipërisë pas eksodit serb që ndodhi në vitin 1689, nuk ka mbështetje dokumentare. Para së gjithash, burimet historike nuk vërtetojnë se në vitin 1689 ka ndodhur një ekzod në përmasa aq të mëdha si e paraqet historiografia sebe. Në të njëjtën kohë burimet dokumentare, pa dyshim të njohura nga historianët serbë, nuk flasin për shtegëtime masive shqiptarësh nga viset malore të Veriut në trevën e Kosovës, aq më tepër që popullsia e këtyre viseve në pragun e ngjarjeve të vitit 1689 ka qenë, sikurse dëshmohet nga burimet e kohës, tepër e pakët në krahasim me popullsinë kosovare shqiptare, e cila mbulon hapësirën nga Tetova deri në Nish. Ekzistojnë me dhjetëra burime historike, edhe këto të njohura nga historianët serbë, por të lëna qëllimisht prej tyre në harresë, të cilat vërtetojnë se gjatë shekujve XVI dhe XVII, pra para të ashtuquajturit eksod "masiv" serb të vitit 1689, shumicën dërmuese të popullsisë së Kosovës e përbënin shqiptarët. Gjithashtu nuk mungojnë burime historike të pavarura që provojnë sikurse u tha, se në kryengritjen kosovare të vitit 1689 pjesëmarrja e shqiptarëve të krahinës ishte më e madhe se ajo e serbëve. Duhet shtuar më në fund se eksodi i serbëve të Kosovës nuk ishte një fenomen i veçuar. Ai përfshiu edhe shqiptarët e Kosovës, të cilët kanë shtegëtuar ose në viset e Shqipërisë së sotme (si për shembull, shpërngulja e shqiptarëve nga rrethi i Prizrenit në krahinën e Mirditës) ose mërguan, si edhe serbët, drejt Veriut (si për shembull, shpërnulja në vitin 1737 e mjaftë shqiptarëve nga Kosova dhe vedosja e tyre në territorin e sunduar nga Austria, në fshatrat e Sllavonisë së sotme, në Nikiniç, Hërtovc, Jarak dhe Opalanka).

    - Si rrjedhim pretendimet e qeverisë serbe për të drejtat e tyre historike ndaj Kosovës nuk kanë asnjë bazë. Të drejtat historike peshojnë tërësisht nga ana e shqiptarëve mbasi ata kanë qënë vazhdimisht të pranishëm në Kosovë para dhe pas vërshimit të serbëve në Gadishullin e Ballkanik. Tre shekuj mesjetarë të sundimit serb nuk mund ta cenojnë të drejtën historike të shqiptarëve si banorë etnikë,në trevën e Kosovës, ashtu siç nuk e kanë cënuar pesë shekujt e sundimit turk në këto vise. Minoriteti serb në Kosovë është mbeturinë e në sundimit poltik, me të cilin serbët përpiqen të argumentojnë të drejtat e tyre historike, që u takojnë shek XIII-XIV, pra vetëm dy shekujve mesjetarë. Përkundrazi, përmendoret e shqiptarëve u takojnë shekujve në vazhdimësi, pavarësisht se monumetet e tyre të lashta janë shndërruar në gërmadha nga pushtetarët serbë, të cilët me përpjekjet që ndërmorrën në ditët tona për të rrënuar faltoret katolike të kroatëve, treguan se nuk kanë hequr ende dorë nga urrejtja patologjike ndaj fqinjëve të tyre shekullorë. Apelativi që përdor Beogradi se Kosova është Jeruzalemi i serbëve, është një retorikë spekulative, me synime emotive. Mitet nuk mund të përbëjnë argument për të aneksuar një territor që banohet nga një komb tjetër. Jeruzalemi i vërtetë është një vend i shenjtë për të gjithë krishterët, por kjo nuk i jep të drejtë asnjë shteti katolik, protestant apo ortodoks që të kërkojë aneksimin e tij dhe aq më pak të kërkojë dëbimin e banorëve të tij, izraelitët dhe palestinezët. Me të kaluarën e saj mijëravjeçare dhe me shumicën e popullsisë që ajo ka në gjirin e saj, Kosova ka qenë vazhdimisht dhe vazhdon të jetë një gjymtyrë e kombit shqiptar. Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar, me të gjitha mjetet demokratike, duke përfshirë po qe nevoja edhe kryengritjen popullore si mjet demokratik, do ta bashkojë këtë gjymtyrë me shtetin kombëtar shqiptar.

    - Teza e dytë e qeveritarëve të Beogradit, pavarësisht se nuk qëndron, FBKSH e konsideron të favorëshme për qëllimin dhe objektivin e vet. Në asnjë nga aktet e panumërta të historisë politike, diplomatike dhe juridike botërore nuk është formuluar ndonjë sentencë e pranuar nga e drejta ndërkombëtare, ku të thuhet se një komb duhet të ketë vetëm një shtet. Pa hyrë në historinë mesjetare, le të kujtojmë nga historia moderne Gjermaninë dhe Italinë, të cilat kanë patur, deri në çerekun e tretë të shekullit të kaluar disa shtete të pavarura. Për më tepër, historia ka të tilla raste edhe në ditët tona. Kombi arab, për shembull, është i copëtuar midis dhjetëra shtetesh dhe askush nuk ka protestuar për këtë shkelje të tezës titiste. Madje, mund të kujtojmë edhe fqinjët tanë të jugut, grekët të cilët edhe pse përbëjnë një komb të vetëm, kanë dy shtete: Greqinë dhe Qipron, që të dyja republika të pavarura dhe të njohura ndërkombëtarisht. Me gjithë atë FBKSH këtë argument titist e konsideron një plus në qëllimn e vet për të patur një shtet të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan, me të gjitha trojet dhe shqiptarët që jetojnë në këto troje brenda këtij shteti.

    V. TROJEVE ETNIKE SHQIPTARE IU BËHET COPËTIMI I MËTEJSHËM



    - Në mbarim të Luftës së Dytë Botërore të drejtave kombëtare shqiptare iu bë shkelje tjetër brutale, me pasoja të thella historike. Fjala është për copëtimin e trojeve të Kosovës historike.
    - Sikurse theksuam, Konferenca e Ambasadorëve të Londrës (1913), Kosovën historike, me kryeqytetin e saj Shkupin, ia dha Mbretërisë Serbe me motivacionin e padrejtë anrihistorik se ajo ishte tokë serbe. pavarësisht nga kjo padrejtësi që kryehej në kurriz të kombit shqiptar, shqiptarët e mbarë Kosovës, të cilët për nga numri i popullsisë ishin gati të barabartë me banorët e Shqipërisë, u ndodhën bashkarisht nën një sundim të vetëm - në zgjedhën e pushtetit serb. Duke jetuar bashkarisht, nën zgjedhën e një shteti të vetëm, shqiptarët e Kosovës historike patën mundësi të ruanin lidhjet shekullore ekonomike, shoqërore, politike, kulturore dhe bashkërisht të përballonin luftën për të drejtat e tyre kombëtare. Por, së bashku me shpalljen e gjashtë republikave sllave të federatës, u caktuan edhe kufijtë e tyre politikë. Kufijtë u caktuan në mënyrë arbitrare nga lart, pa asnjë referendum popullor, pa asnjë votë plebishitare. As popullsia shqiptare, as udhëheqësit e saj nuk u pyetën. me qëllim që të thyenin unitetin territorial të shqiptarëve dhe të dobësonin fuqinë e rezistencës së tyre politike, udhëheqësit titistë i ndanë trojet e Kosovës historike në tri pjesë - midis republikave të Serbisë, Maqedonisë dhe Malit të Zi.

    - Republika e Serbisë mori krahinën e Kosovës (Kosovën e ngushtë) së bashku me rrethet e Bujanovcit, Preshevës dhe Medvegjës;
    -Republika e Maqedonisë aneksoi pjesën jugore të Kosovës historike( rrethet e Shkupit, Tetovës, Gostivarit, Kërçovës, Kumanovës, Dibrës, Strugës, Ohrit, Prespës, Përlepit dhe Manastirit);
    -Mali i Zi mori pjesën veriperëndimore të Kosovës (Plavën, Gucinë, Rozhajën, Ulqinin dhe Tivarin), të cilat në fakt i kishte aneksuar që në vititin 1913.
    - Në vështrimin historik ky ishte copëtimi i tretë në kurriz të trojeve shqiptare - i treti pas copëtimit të parë të trojeve shqiptare nga Kongresi i Berlinit (1878) dhe pas copëtimit të dytë që vendosi Konferenca e Ambasadorëve (1913). Por, operacioni i tretë e goditi edhe më tepër unitetin territorial të shqiptarëve. Trojet shqiptare, të cilat para Luftës së Dytë Botërore ishin ndarë midis tre shteteve (Shqipërisë, Jugosllavisë dhe Greqisë), tani ato u copëtuan midis pesë shteteve (Shqipërisë, Serbisë, Maqedonisë, Malit të Zi dhe Greqisë). Për më tepër, copëtimi i fundit bie në kundërshtim moralisht, sepse nuk është e drejtë të dënohet vazhdimisht me copëtime një komb i pafajshëm; sepse, nuk është e drejtë që në kohët moderne të merren vendime në kurriz të një populli pa votën e tij plebishitare. Koha kur sovranët mesjetarë jepnin dhuratë, si prikë ose si mitë, provinca apo qytete i takon të kaluarës së largët. Në këtë këndvështrim, udhëheqësit e Federatës Socialiste të Jugosllavisë kryen një krim politik në kurriz të kombit shqiptar dhe një dhurim politik në llogari të popullit serb, meqenëse Kosova historike i ishte dhuruar Serbisë nga Konferenca e Londrës në vitin 1913.

    -Aneksimi nga Maqedonia i pjesës jugore të Kosovës, e banuar edhe sot e kësaj dite me shumicë dërmuese nga shiptarë etnikë, është edhe një akt tjetër ilegjitim. Nëse arsyetimin e thellojmë më tej, qarqet politike serbe, duke pranuar këtë copëtim, kanë pranuar se pjesa jugore e Kosovës historike, me kryeqytetin e saj Shkupin, nuk është tokë serbe, siç cilësohet në vendimin e vitit 1913. Në fakt, ajo nuk është as tokë serbe dhe as tokë maqedonase. Me popullsinë etnike që ka pjesa jugore e Kosovës historike ose pjesa veriore e Republikës së Maqedonisë, ajo është tokë shqipëtare.

    - Lufta e UÇK-së dhe ndërhyrja e forcave ushtarake të NATO-s në Kosovë, në vitin 1999, administrimin i Kosovës nga OKB-ja, në vend që kësaj treve t`i bashkangjitnin edhe tre komunat shqipëtare, Preshevën,Bujanovcin e Medvegjën, u bë një copëtim i ri i trojeve etnike shqipëtare,i katëri për nga radha. Aktualisht sërbët, në sy të ndërkombëtarëve, të KFOR-it dhe UNMIK-ut, iu rrëmbyen trojeve shqiptare përveç Preshevës, Bujanovcit, Medvegjës edhe Mitrovicën Veriore si dhe 2500 hektarë tokë shqiptare të tjera, të cilat u ndanë midis Serbisë dhe Maqedonisë. Sot, për shembull, një familje shqiptare e përbërë prej pesë pjestarësh, që jetojnë në trojet e tyre etnike, për të shkuar tek njëri tjetri, i duhet të marrë 5 viza hyrje-dalëse për të kaluar kufijtë shtetëror artificialë që ka krijuar përmes padrejtësuve historike bota "moderne"!
    shqipo
    shqipo
    Toger
    Toger


    Numri i postimeve : 59
    Join date : 05/01/2009

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty Re: PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga shqipo Wed 07 Jan 2009, 02:23

    VI. RRUGËT E ZGJIDHJES QË DO TË PËRDORË FBKSH



    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) e konsideron situatën e përshkruar më sipër tragjike dhe të papranueshme. Të gjithë shqiptarët, pavarësisht se ku banojnë, këtej ose andej kufirit, brenda ose jashtë trojeve etnike, dëshirojnë bashkimin sa më parë të viseve të tyre në një shtet të vetëm shqiptar, ashtu siç e shtruan në programin e tyre Rilindasit tanë të mëdhenj që në shekullin e kaluar.

    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) situatën e sotme të çështjes kombëtare shqiptare e konsideron më të ndërlikuar se në periudhën e Rilindjes Kombëtare. Atëhere, të gjitha trojet etnike shqiptare ndodheshin nën sundimin e një shteti të vetëm - nën zgjedhën e Perandorisë Osmane. Atëhere, të gjithë shqiptarët qenë të rreshtuar në një llogore të vetme dhe bashkërisht qëllonin kundër të njejtit poligon - kundër Portës së Lartë.
    Sot; përkundrazi, trojet etnike shqiptare janë të copëtuara midis pesë shteteve, katër nga të cilëat janë shtete të huaja. Natyrisht, ndryshe nga periudha e Rilindjes Kombëtare, sot ekziston një shtet i pavarur shqiptar, i afirmuar në arenën ndërkombëtare, të cilit i takon detyra ta mbajë të shpalosur flamurin e çështjes kombëtare. Kjo sigurisht është një rrethanë pozitive.

    - Roli i Shqipërisë është i padiskutueshëm, i rëndësishëm dhe vendimtar për zgjidhjen e çështjes shqiptare. Për të luajtur këtë rol, duhet së pari të vendoset demokracia e vërtetë në Shqipëri. Shqipëria ka të drejtë, por edhe detyrë që të shtrojë për diskutim dhe të kërkojë zgjidhjen nga organizma dhe organizata demokratike të çështjes shqiptare. Prandej, çelësat e çështjes shqiptare edhe më tej do të ngelin në Shqipëri, ku edhe e kanë vendin; sepse, vetëm një Shqipëri demokratike do të mund të bëhej një krah i fuqishëm i shqiptarëve në trojet e veta etnike, të shkëputur me dhunë nga trungu kombëtar. Shqipërisë i takon të dëshmohet si faktori më me ndikim në pozitën e shqiptarëve në Ballkan.

    - Në lidhje me faktorin ndërkombëtar duhet patur parasysh se epoka kur hartën politike të kontinenteve e caktonin Fuqitë e Mëdha ka marrë fund që në vitin 1946. Pas Luftës së Dytë Botërore rregullimin e çështjeve ndërkombëtare e mori në dorë Organizata e Kombeve të Bashkuara (OKB), në Kartën Themelore të së cilës u fikësua parimi i vetëvendosjes së popujve; megjithatë, vitet e pasluftës u karakterizuan nga ndarja e Botës në kampe antagoniste dhe nga përpjekjet për të vendosur me dhunë rendin që atyre u përshtatej. Por, në dymbëdhjetëvjeçarin fundit situata ndërkombëtare ka ndryshuar thelbësisht. Kufijtë nuk janë sikur që ishin të palëkundur. Kufijtë ndërkombëtar të ish-Jugosllavisë u bënë kufij shtetesh të reja, se ra Muri i Berlinit, i cili ndante kombin gjerman, se nga ish-Bashkimi Sovjetik u krijuan 15 shtete, se u ndanë Cekia dhe Sllovakia, se Bosnja e Hercegovina, me subjekte të njohura ndërkombëtare, u nda etnikisht dhe territorialisht. Nuk mund të ketë Evropë të Bashkuar me popuj të ndarë. Populli shqiptar është i ndarë dhe ky fakt mbetet ngarkesë e vazhdueshme në ndërgjegen e subjekteve me përgjegjësi të lartë ndërkombëtare; prandej, kufijtë që ndajnë sot shqiptarët ngelin kufij kolonialë.

    - Zgjidhjen e çështjes kombëtare shqiptare e shtrojmë në kuadër të integrimeve që paraqesin çels të artë për paqë dhe stabilitet. Integrimi i shqiptarëve me shtetin e tyre kombëtar të bashkuar do të mundësojë qarkullimin e lirë të mallrave, të shërbimeve, të kapitalit, si dhe lidhjen me vendet e tjera të Ballkanit, me qëllim të mënjanimit të burimeve të konflikteve. FBKSH-ja beson në integrimet politike, si mjet që mënjanon burimet e konflikteve dhe burimet e luftërave.

    - Me shëmbjen e Murit të Berlinit, me përfundimin e Luftës së Ftohtë, koha e rreshtimeve politike dhe e përpjekjeve për të ndryshuar me dhunë rendin botëror mori fund. Si rrjedhim edhe koha kur shtetet ballkanike u rreshtuan në kampe kundërshtare tashmë i takon të kaluarës. Në ditët tona, rregullimin e çështjes ndërkombëtare e morën në dorë organizma të fuqishme botërore ose kontinentale, siç janë: OKB, OSBE, Parlamenti Europian, Këshilli i Europës dhe organizata të tjera, të cilat veprojnë në bazë të Kartave , që kanë vlerën e statuteve të miratuara nga asamble të mbledhura posaçërisht për to. Këto organizma kanë përcaktuar si parimin më të lartë, për zgjidhjen e të drejtave nacionale, të drejtën e vetëvendosjes. Në emër të këtij parimi, Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) do të mundësojë realizimin e qëllimit të tij themelor.

    - Me gjithë përkrahjen nga jashtë, e cila është dhe do të jetë verbale dhe deklarative,FBSH do të mbështetet në fuqitë kombëtare shqiptare.Me fuqitë tona të ndryshojmë gjendjen tonë. Evropa nuk do të bëj thuajse asgjë për shqiptarët perderisa shqiptarët me verprimin e vet nuk do ta detyrojnë për këtë Evropen. Përcaktimet politike për FBKSH, mbesin, por verprimet domosdo do të ndryshojnë. Ne konsiderojmë me shumë rëdësi rendin e lëvizjeve, por dhe zgjedhjen e momentit të volitshëm për veprime racionale.

    - Ky Front është i vendosur t`i përdorë të gjitha mjetet demokratike për të korrigjuar të katër padrejtësite e vjetra dhe të reja historike ndaj trojeve shqiptare, duke i bashkuar ato në një shtet të vetëm kombëtar shqiptar. Për frontin për Bashkimin Kombëtar Shqiptar, kjo është e vetmja zgjidhje që iu sjellë paqe, mirëkuptim, prosperitet dhe integrim në BE dhe NATO vendeve të Gadishullit të Hemusit. Kjo është e vetmja rrugëzgjidhje që e kthen përfundimisht Ballkanin nga një fuçi baroti, siç ka qenë historikisht, në një gadishull paqeeje, harmoniedhe zhvillimi të pa parë ekonomiko-kulturor. Shqipëria e Bashkuar nuk do të pjellë të shumtë, sikur pretendojnë kundërshtarët e idesë së një shteti të vetëm kombëtar shqiptar në Ballkan. Shqiptarët njihen historikisht si populli më mikpritës në Botë, që janë natyrë paqësore, që nuk janë bërë kurrë shkaktarë të ndonjë lufte të padrejtë, që nuk kanë zaptuar me pushtim asnjë pëllëmbë tokë të huaj, por përkundrazi, dhe që minoritetet që kanë jetuar në trojet e tyre i kanë trajtuar, respektuar dhe nderuar shumë herë më mirë se bashkëkombësit e vet. Në këto kushte , të gjitha minoritetet që jetojnë në trojet shqiptare do të respektohen dhe do t'i gëzojnë të gjitha të drejtat që i parashikojnë konventat ndërkombëtare.

    - SHBA, BE dhe të gjithë faktorët progresist ndërkombëtarë janë angazhuar në një luftë të pakompromis kundër terrorizmit, si armiku kryesor i qytetërimit dhe njerëzimit në ditët tona. Një Shqipëri e Bashkuar do të jetë një aleate cilësore dhe e vendosur përkrah forcave ndërkombëtare kundër terrorizmit në këtë pjesë të ngatërruar të Ballkanit.

    - Lejimi i krijimit të shtetit kombëtar shqiptar edhe nga pikëpamja ekonomike do të jetë lehtësi për Europën dhe SHBA. Bashkimi Kombëtar Shqiptar mundëson shfrytëzimin maksimal të pasurive tona kombëtare të nën dhe mbitokës, klimës favorable mesdhetare me 310 ditë diell në vit, qënjen e Shqipërisë një vend i mrekullueshëm turistik, që laget nga dy dete si dhe që ka burime liqenore, lumore dhe alpe që e bëjnë vendin gjithë vitin turistik. Shqipëria e Bashkuar jo vetëm që nuk do të jetë barrë për Evropën dhe SHBA-të, të cilët po i mbajnë me lëmosha të gjitha hapsirat shqiptare, por përkundrazi, do ta lehtësonin atë së paku nga afro 8 milionë shqiptarë që jetojnë kudo në Botë si emigrantë ekonomikë. Një Shqipëri e Bashkuar ka vend për t'i mbajtur në gjirin e vet të gjithë shqiptarët e shpërndarë në të gjithë botën.



    VII. SHQIPTARËT E GREQISË, PROBLEMI I ÇAMËRISË DHE ZGJIDHJA E TIJ



    - Në Greqinë fqinje prania e shqiptarëve është sa e lashtë po aq edhe e re. Më të hershmit janë shqiptarët etnikë që banojnë prej mijëra vjetësh në trojet e tyre, të cilët janë në vazhdimësi të pandërprerë me territorin e Shqipërisë dhe të cilët kanë qenë për mijëra vjet pjesë përbërëse e territorit shqiptar, pavarësisht nga piramidat kufitare që u vendosën në vitin 1913. Këta banojnë në viset e Çamërisë, të Kosturit dhe të Follorinës, të cilët ose nuk u dëbuan me dhunë ngase ishin ortodoksë ose i bënë bisht dëbimit duke mbajtur të fshehtë fenë myslimane. Ata e flasin gjuhën amëtare shqipe, por që nuk guxojnë të deklarohen se janë shqiptarë. Deri sot shteti grek nuk i ka njohur këta shqiptarë si një minoritet etnik shqiptar në Greqi, të drejtat e të cilëve duhet të jenë , së paku, aq sa të drejta gëzojnë pjestarët e minoritetit grek në Shqipëri.

    - Problemi i pazgjidhur çam është ndër prioritet e Frontit për Bashkimin Kombëtar Shqiptar. Janë 300.000 çamë që shovenët grekë, me një gjenocid të paparë, i dëbuan nga trojet dhe pasuritë e tyre në vitin 1945. Fronti për Bashkimin Kombëtar Shqiptar, së bashku me strukturat e tij, do të punojë lidhur me këta probleme të arrijë këta objektiva:

    - T'i detyrojë autoritetet shtetërore greke që të lejojnë rikthimin e çamëve në trojet e tyre dhe pasuritë e tyre nga janë shpërngulur me dhunë;

    - Autoritetet greke t'u kërkojnë falje publike çamëve për gjenocidin e ushtruar ndaj tyre, ashtu siç bënë vendet përgjegjëse për gjenocidin e ushtruar ndaj hebrejëve;

    - Të dëmshpërblehen çamët për të gjitha dëmet që u janë shkaktuar prej këtij gjenocidi masiv;

    - Çamët e riatdhesuar në trojet e tyre nga janë përzënë me dhunë prej shovinistëve grekë të gëzojnë po ato të drejta që gëzojnë minoritarët grekë në Shqipëri.



    VIII. QËNDRIMI I FBKSH-së NDAJ MINORITETEVE LINGUISTIKO-KULTURORE SHQIPTARE



    - Gjatë historisë së tyre mijëvjeçare, shqiptarët kanë qenë të detyruar të brahtisin herë pas here, individualisht ose kolektivisht për shkaqe të ndryshme (politike, ekonomike, shoqërore ose fetare) trojet e tyre etnike dhe të vendosen në vise të tjera larg atdheut të tyre. Shpeshherë, grupet shqiptare të diasporës i kanë ngritur vendbanimet e tyre në afërsi me njëri-tjetrin, duke krijuar bashkësi krahinore shqiptare në trupin e etnive të tjera. Fillimet e këtyre diasporimeve humbasin në thellësit e shekujve. Jo pak prej bashkësive shqiptare të diasporuara, që njihen në fushën e dokumentacionit, janë asimiluar prej kombësive të atdheut të ri. Nga burimet historike dihet se të tilla bashkësi shqiptare të diasporës kanë mbijetuar deri në shekullin e kaluar ose deri në fillim të shekullit tonë, në Bullgari, në Thrakë, në Besarabi, në Ukrainë, në Sllavoni, në Dalmaci, në Sanxhak, në Egjypt e gjetkë. Vetëm banorët e disa krahinave të diasporës shqiptare në Greqi dhe në Itali ende e ruajnë identitetin e tyre etniko-linustik të të parëve të tyre, si gjuhën shqipe dhe kulturën shpirtërore të stërgjyshërve të lashtë.

    - Në fakt, Greqia dhe Italia kanë qenë vendet ku diasporimi mesjetar i shqiptarëve ishte më masiv se gjetkë. Në Greqi, vendosja e shqiptarëve të shpërngulur nga trungu etnik filloi të paktën në shekullin XII, por përpjestimet më të mëdha i mori në sheku. XIV; kurse, më vonë numri i tyre ka qenë i kufizuar. Ata u vendosën pjesërisht në krahinat greke të Peleponezit (Korinth, Argolidë, Lakoni, Elidë, Arkadi, Meseni), pjesërisht në Greqinë kontinentale (Atikë, Beoci, Etoli, Akarnani, Thesali) dhe pjesa tjetër në ishujt grekë të Egjeut (Hidra, Speca, paros, Salaminë, Eube).

    - Në gadishullin Italik diasporimi masiv i shqiptarëve ndodhi në shek.XV. Ata u vendosën kryesisht në Italinë e Jugut (në provincat e Kozencës, katanxaros, Kampobassos, Foxhias, teramos, Leçes e gjetkë) dhe në disa fshatra të Siçilisë (në provincat e Palermos, Katanias dhe Xhirxhentit).
    - Jetesa për shekuj me rradhë larg atdheut dhe presioni i vazhdueshëm i popullsisë greke ose italiane në gjirin e të cilëve ato bashkëjetojnë, solli si pasojë që disa nga bashkësitë krahinore shqiptare të Greqisë dhe të Italisë me kohë të asimilohen duke ruajtur vetëm kujtimin e origjinës së tyre etnike. Megjithatë, jo pak nga pasardhësit e kësaj diaspore mesjetare shqiptare e kanë ruajtur gjuhën shqipe dhe kulturën shpirtërore shqiptare, të cilat dallohen nga ato të fqinjëve të tyre grekë ose italianë. banorët e këtyre bashkësive shqiptare në botën greke quhen arvanitë, sipas emrit mesjetar por të deformuar të shqiptarëve "arbanitë", kurse në disa vise veten e tyre e quajnë arbërorë. Aktualisht është e dokumentuar se mbi 200.000 arvanitë e flasin gjuhën shqipe në Greqi. Përkundrazi, pasardhësit e diasporës mesjetare shqiptare të Italisë nga italianët quhen "albanezi", kurse veten e tyre e thërrasin "arbëreshë". Llogariten mbi 150.000 arbëreshë që e flasin gjuhën shqipe.

    - Diasporime të tjera të herëshme ose edhe më të vona ka edhe në vende të tjera. Në bazë të parimeve të njohura në të drejtën ndërkombëtare, ata përbëjnë një minoritet linuistiko-kulturor. Si rrjedhim, në bazë të dokumentave themelore të shpallura nga organizmat ndërkombëtare për të drejtat e njeriut dhe të minoriteteve linguistiko-kultirore, ata kanë të drejtën që të mësojnë, në ambientet e shkollave të vendeve ku jetojnë, shkrimin dhe leximin e gjuhës shqipe, të paktën dy orë në javë jashtë ürogrameve mësimore të shteteve ku jetojnë. FBKSH-ja do të punojë për ta mundësuar realizimin e kësaj të drejte.
    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar, i ndërgjegjshëm se kudo në Botë punojnë dhe jetojnë afërsisht 9 milionë shqiptarë, si diasporë, si emigrantë ose si refugjatë, merr përsipër gjetjen e rrugëve dhe mjeteve më dobiprurëse për organizimin e tyre në shtetet ku banojnë, si dhe i përcakton vetes obligimin për t'u bërë një faktor i rëndësishëm më shumë për të mbrojtur të drejtat dhe liritë themelore, me qëllim që të mos trajtohen si qytetarë të dorës së dytë në vendet ku jetojnë dhe punojnë.





    IX. FBKSH DHE ROLI I GRUAS SHQIPTARE NË ZGJIDHJEN E ÇËSHTJES KOMBËTARE

    FBKSH vlerëson lart rolin që kanë luajtur dhe luajnë gratë dhe vajzat shqiptare në historin e kombit tonë. Ato numurikisht e kalojnë më shumë se gjysmën e popullsisë së kombit shqiptar. Pa llogatitur mirë, pa vlerësuar si duhet dhe pa tërhequr gratë dhe vajzat shqiptare në proçesin e ribashkimit të Shqipërisë dhe krijimin e shtetit etnik shqiptar, ky proçes do të bëhej i pamundur. Ndaj FBKSH punon dhe vepron me përkushtim në këtë drejtim për ta pozicionuar si duhet këtë forcë vitale të kombit tonë përkrah vëllezërve, burrave, prindërve dhe djemve të tyre në këtë proçes madhor të ribashkimit, duke qëndruar larg dhe në luftë të ashpër me konservatorizmin, patriakalizimin, fanatizmin dhe nënvleftësimin e fuqisë mendore, shpirtërore dhe fizike të grave dhe vajzave shqiptare.
    shqipo
    shqipo
    Toger
    Toger


    Numri i postimeve : 59
    Join date : 05/01/2009

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty Re: PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga shqipo Wed 07 Jan 2009, 02:24

    X. STRUKTURAT E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR



    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar ka si strukturë të rëndësishme politike Komitetin e Përgjithshëm të FBKSH-së. Komiteti i Përgjithshëm zgjidhet njëherë në 4 vjet nga delegatët e Kuvendit Kombëtar të FBKSH-së.

    - Kuvendi i FBKSH-së zgjedh një Kryesi Qendrore e cila udhëheq dhe drejton punët midis dy Mbledhjeve të Komitetit të Përgjithshëm të FBKSH-së. Këto struktura shtrihen dhe veprojnë në të gjitha hapësirat shqiptare.

    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar ka edhe strukturat e tjera adekuate që do të mundësojnë realizimin e obkektivit të tij madhor.

    - Platforma, strategjitë dhe taktikat e veprimit, si dhe strukturat, rregulli, disiplina dhe funksionimi i këtyre strukturave përcaktohen me akte të veçanta të miratuara nga Kryesia e Frontit për Bashkim Kombëtar Shqiptar.



    XI. QENDRA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR



    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH) e ka selin e vet qendrore në Tiranë.

    - Komiteti i Përgjithshëm i FBKSH dhe Kryesia e FBKSH e ka selinë e vet qendrore në Tiranë. Ky Komitet ngre strukturat e veta në të gjitha hapsirat shqiptare.

    - Pjesë përbërëse të Komitetit të Përgjithshëm të FBKSH-së janë edhe pesë komitetet e tjera, me seli në: Tiranë, Prishtinë, Shkup, Ulqin dhe Prevezë, si dhe komitetet që ngihen në të gjitha shtetet ku punojnë dhe jetojnë shqiptarët e emigruar.

    - Fronti për Bashkim Kombëtar Shqiptar (FBKSH), si dhe të gjitha strukturat e tij, punojnë, veprojnë dhe funksionojnë mbi bazën e Platformës, Statutit dhe rregulloreve të posaçme të miratuara nga KUVENDI KOMBËTAR, si organ më i lartë i FBKSH-së.



    - RROFTË SHQIPËRIA E BASHKUAR !
    - RROFTË POPULLI SHQIPTAR !
    - RROFTË FRONTI PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR !

    Tiranë, 13 korrik 2002


    APROVUAR NË KUVENDIN E PARË KOMBËTAR TË FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR.
    biligoa
    biligoa
    Toger
    Toger


    Numri i postimeve : 308
    Join date : 08/01/2009
    Location : MK. DIBËR

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty Re: PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga biligoa Thu 08 Jan 2009, 02:58

    Perpara me Fronti per bashkimin Kombetar te Shqiptareve

    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Albomapbg5

    Sponsored content


    PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH) Empty Re: PLATFORMA E FRONTIT PËR BASHKIM KOMBËTAR SHQIPTAR (FBKSH)

    Mesazh nga Sponsored content


      Ora është Tue 19 Mar 2024, 07:25